Schenk mij een Wonder, Heer.
door
Benny Hinn

Voorwoord

Ik begrijp niet waarom sommigen genezen worden en anderen niet. Dat zal wel een geheim blijven totdat de Heer terugkomt. Benny Hinn is iemand met een buitengewone gave om het geloof van anderen op te bouwen, en ook heeft hij een zalving van de Heilige Geest zoals geen ander. Hijzelf zou de eerste zijn om u te vertellen dat hij niemand genezen kan, maar dat het is door de kracht van de Heilige Geest dat mensen genezen worden.

Het gewicht van de medische dossiers die ik bekeken heb over elk van de verhalen in dit boek is indrukwekkend te noemen. In het bijzonder dat van David Lane, met de diagnose van een adenocarcinoom van het rectum, zoals bewezen door een biopsie, waarna hij vrij bleek te zijn van elk spoor van kanker toen men hem voor een spoedoperatie aan het rectum had klaargemaakt. Deze informatie is gedocumenteerd door de behandelend chirurg van de heer Lane. Ik heb langdurig met de heer Lane over zijn getuigenis gesproken en de medische rapporten over zijn ziekte bekeken, en ik ben onder de indruk van hoe de Heer iemand die nog geen dertig dagen te leven had, een groot wonder schonk.

Ik heb ook persoonlijk met Marsha Brantley gesproken die lupus, Raynaud's, Sjögren's en ankylosing spondylitis had. Mevrouw Brantley vertelde mij over de vele jaren dat zij pijn geleden had als gevolg van haar lupus en andere kwalen. Nadat zij op 18 oktober 1991, door een woord van kennis tijdens een Benny Hinn campagne, haar opzienbarende genezing ontving, liet haar huisarts weten dat haar lichamelijke toestand nu normaal is, afgezien van een lichte verhoging in de pigmentatie, welke een gevolg is van een van de medicijnen die zij genomen heeft. Dit is een geweldige genezing aangezien lupus medisch gezien ongeneeslijk is. Na een uitvoerig gesprek met zowel meneer als mevrouw Brantley over de vele verschijnselen die haar ziekte met zich mee bracht, kan ik slechts zeggen dat het waarlijk een wonder is deze vrouw totaal genezen door Gods kracht voor zich te zien staan.

De andere wonderen waarover u in dit boek zult lezen zijn allemaal door de arts van elke patiënt gedocumenteerd en elk getuigenis spreekt van een geweldige verandering in de toestand van de patiënt. Deze geweldige veranderingen in hun toestand kan alleen verklaard worden als een wonder van Gods aanraking.
Dit boek zal iedereen zijn geloof inspireren om God te geloven voor zijn of haar wonder. Bij God zijn alle dingen mogelijk voor degene die gelooft. Ik geloof dat uw geloof zal oprijzen tijdens het lezen van de getuigenissen, wanneer de Heilige Geest u zal aanmoedigen om geloof te hebben voor uw wonder.
Donald Colbert, arts
december 1992


Deel 1
De Wonderen die er nodig waren



Hoofdstuk 1
"U heeft nog dertig dagen te leven."

"U kunt kiezen," zei de dokter tegen Dave Lane. "Als we nu opereren, leef je nog drie maanden. Zo niet, dan resten je nog dertig dagen."
Die woorden sloegen in als een bom. Met zijn 1.80 m en zijn gitzwarte haar en baard, leek Dave het eeuwige leven te hebben. Hij was eenenveertig, maar voelde er zich twintig. "Ik hield meer van het leven dan van wat ook," zei hij.
Wij schreven de zomer van 1990. Dave Lane en zijn vrouw Rebecca hadden meer dan tien jaar van hun leven gegeven om een succesvolle paardenfokkerij bij Cookeville, Tennessee, op te richten. De bekende en bekroonde dekhengst 'Muscat' is afkomstig van hun farm, evenals twintig volbloeds Arabische paarden.
Toen begon Dave zijn lichaam hem duidelijk te maken dat er iets aan de hand was. "Mijn maag was erg gezwollen. Ik had veel pijn. En er vloeide bloed."

"Het ziet er niet goed uit."
Op vrijdag 15 juni maakte hij een afspraak met de dokter. Het onderzoek duurde niet lang. De arts zei meteen:"Meneer Lane, ik moet het ziekenhuis bellen en een afspraak maken voor u dat ze u verder onderzoeken. Het liefst zou ik dat nu meteen doen."
Dave Lane zal die dag nooit vergeten. "Toen wij in het ziekenhuis aankwamen, stelde mij huisarts mij voor aan een chirurg, en zij bereidden mij voor op een volledig onderzoek van mijn dikke darm."
"Meneer Lane," zei een van de doktoren,"het ziet er niet goed uit."
De artsen vonden een tumor die zo groot was, dat ze er niet aan voorbij konden om de rest van mijn dikke darm te onderzoeken. Zij lieten de biopsie ijlings door het laboratorium onderzoeken. De resultaten bevestigden wat zij hadden gevreesd. Op het chirurgisch pathologisch rapport stond:"Grote massa (biopsie); Adenocarcinoom in de dikke darm." Dat is de technische naam voor kwaadaardig gezwel.
Dave zegt:"Zij zeiden dat zij erg bezorgd waren over de omvang van het kankergezwel en over hoe lang het er al zat."
De tumor die de doktoren vonden was een beetje groter dan een baseballbal. En wat zij niet gevonden hadden, baarde hun nog meer zorgen. Zij moesten eerlijk zijn tegen Dave en uitleggen dat er nog meer tumoren voorbij de blokkade konden zitten, op plekken die zij niet hadden kunnen zien.
Het was vrijdag en een van de artsen had gepland dat weekend buiten de stad door te brengen. Maar hij was bereid zijn plannen uit te stellen omdat de situatie zo dringend was. "Wij moeten dat gezwel zo snel mogelijk verwijderen," zei de dokter tegen Dave.

Nog meer slecht nieuws
Na de zaak met de artsen te hebben doorgesproken, besloot Dave een afspraak te maken met een andere dokter om te vragen om een bevestiging.
Dat deed hij, maar het vooruitzicht was hetzelfde. Hij ging zelfs nog naar een derde ziekenhuis en kreeg weer hetzelfde nieuws te horen.
Dave zegt:"Men zei mij dat als ik er niets aan liet doen, de kanker andere vitale organen zou aantasten. De artsen waren vooral bang dat de kanker zich zou uitbreiden naar zijn lever en daar de serieproductie zou stilleggen.
Hoe meer Dave met de artsen sprak, des te meer raakte hij van streek. Men vertelde hem dat hij, als gevolg van de grote ingreep en de invloed van de tumor op zijn ruggengraat, het risico liep van zijn middel omlaag verlamd te raken. Naar alle waarschijnlijkheid zou hij volgens de artsen ook de normale functies van ingewanden en blaas verliezen.
Hij stond er slecht voor, en het nieuws was verpletterend voor hem.
"Op een dag ging ik naar een dokter met een ogenschijnlijk onbeduidend probleem, en ik kreeg de vreselijke waarheid te horen dat ik kanker had en zou sterven," zei hij.
De woorden van dokter bleven in zijn oren naklinken. "U heeft nog dertig dagen te leven. U heeft nog dertig dagen te leven."

"Voor mij geen operatie."
Thuis zei Dave tegen zijn vrouw Rebecca:"Schat, de dokters zeggen dat ik doodga, of ik me nu laat opereren of niet. Ik besloten me niet te laten opereren."
In plaats daarvan maakte plannen de laatste dagen van zijn leven met zijn gezin door te brengen. Hij begon zijn persoonlijke zaken in orde te brengen.
De dokter begon zich zorgen te maken omdat Dave er niet over wilde praten. Daarom schreef hij zijn patiënt een brief.
'Beste meneer Lane: ik heb een paar keer getracht u te bezoeken, maar u was niet thuis en ik kon u niet bereiken. Uit een gesprek met uw zoon maak ik op, dat u niets heeft laten doen aan het kankergezwel in uw rectum, en ik wil er bij u op aandringen dat u er toch zo spoedig mogelijk iets aan laat doen. Kanker aan het rectum is een ernstige, mogelijk dodelijke ziekte, als zij niet behandeld wordt, en u mag verwachten dat het zich naar andere delen van uw lichaam zal verspreiden, als zij niet verwijderd wordt. Als er niets aan gedaan wordt en het verspreidt zich, dan zult u waarschijnlijk niet beter worden,' schreef de dokter.
Voor Dave Lane was er maar één hoop om te overleven. En hij wist zeker dat de artsen en chirurgen dat nooit zouden begrijpen.
In zijn jonge jaren was Dave christen geworden. Hij was actief in zijn gemeente. Gedurende het laatste jaar had Dave God trouw gediend in een bediening in de gevangenis. In de samenkomsten in de plaatselijke gevangenissen had hij tientallen gevangenen veranderd zien worden door de kracht van God.
Maar in de kerk waar Dave opgegroeid was, geloofde men dat Gods kracht alleen voor de tijd van het Nieuwe Testament was. Maar hoe meer hij in het Woord las, hoe meer hij ervan overtuigd raakte dat de Heer niet veranderd was, "gisteren, heden en tot in eeuwigheid dezelfde."
Nu kon hij nergens anders meer terecht. De doktoren hadden een doodvonnis over hem uitgesproken.
"Heer," zo bad hij,"ik heb een wonder nodig."


Hoofdstuk 2
Kathies 'Milieu' Aanvallen

Op 19 mei 1980 kwam de vulkaan St. Helens in de staat Washington tot uitbarsting. Hij braakte enorme hoeveelheden as uit, verduisterde de hemel en verontreinigde het milieu mijlenver in de omtrek.
Kathie McGahuey herinnert het zich nog goed. Ze was 33 en woonde met haar man en drie kinderen in Milwaukie, Oregon, een voorstad van Portland.
Kathie wijt haar problemen niet aan de vulkaan, maar die datum staat in haar geheugen gegrift als het moment waarop zij wist dat er iets ernstig mis was. "Plotseling werd zij heel ziek terwijl zij zat te eten," zei ze.

Een reactie die haar leven in gevaar bracht
Er was mij nog nooit iets dergelijks overkomen. "O, wij hebben allemaal onze gevoeligheden, maar mijn gezondheid was eigenlijk heel mijn leven vrij goed geweest," zo herinnert Kathie zich.
De reacties werden heviger. Vier keer werd zij met spoed in een ambulance naar het ziekenhuis getransporteerd. "Mijn familie dacht dat ik een hartaanval had gekregen," zegt Kathie.
Toen zij op de Eerste Hulp aankwam, namen de symptomen in hevigheid af en het was de dokters onmogelijk een diagnose te stellen of vast te leggen wat er eigenlijk gebeurde. Tenslotte kreeg zij voor de vierde keer zo'n vreemde aanval, en de reactie was zo hevig dat de artsen konden vaststellen wat haar probleem was door een bloedproef te nemen en een E.C.G. te nemen. Men vertelde Kathie dat zij een 'anaphylactische' schok had gekregen, een zeldzame, hevige, angstaanjagende allergische reactie waarbij zij het leven zou kunnen laten.
Bij de meeste mensen treedt deze reactie gewoonlijk op na een insectenbeet of na een injectie met een bepaalde middel zoals bijvoorbeeld penicilline. In dit geval hadden de doktoren echter geen idee wat de oorzaak was.
De huisarts van het gezin McGahuey, die haar gekend had sinds haar kinderjaren, wist niet hoe hij het had. "Hij was een fantastische geneesheer, en ik zal nooit de dag vergeten dat hij met mij huilde om mijn toestand," zegt Kathie.
Men verwees haar naar een uitmuntende allergist, maar aangezien zo vele geneesmiddelen een hevige reactie opriepen, was hij uiterst voorzichtig. Hij was bang dat zij aan de proeven zou bezwijken. Het leek wel alsof alles wat de dokter probeerde, haar juist zieker maakte, als gevolg van (zo zou hij later vernemen) de kleurstoffen en chemische substanties. "Men zei mij dat ik een universele reactor was; ik ben allergisch voor bijna alles," zegt zij.

Jarenlange frustratie
In de jaren die volgden werkten Kathie, haar gezin en haar artsen ijverig om een antwoord te vinden. Het was een kwestie van vallen en opstaan in hun zoektocht naar de oorzaak naar haar type 1 overgevoelige reactie. Kwam het door stuifmeelkorrels van bomen? Of huisvuil? Gist? Bepaalde voedingsstoffen? Geleidelijk probeerden zij de doses allergenen op te voeren en op die manier antistoffen op te bouwen om bepaalde reactie te voorkomen.
Niets hielp. Na talloze proeven stonden de medici nog steeds voor een raadsel en konden zij de oorzaak van haar symptomen niet verklaren. Een allergist zei:"Jij bent die ene op de honderd die we niet kunnen helpen."
Sommige dagen had zij na een aanval dikke knobbels in haar keel. Kathie vertelt:"Mijn keel sloeg dicht, en dan kreeg ik die vreselijke reactie waardoor de spieren rond mijn hart in een kramp raakten. Ook kreeg ik dan duidelijk minder zuurstof in mijn hersenen. En dan kreeg ik een black-out.
Kathie raakte door dit alles ernstig in de war. "Als het kwam door iets wat ik at, waarom konden ze dat dan niet vaststellen?" vroeg zij zich af. "Ik begreep het gewoon niet."
Later hoorde ze dat haar reacties slechts gedeeltelijk verklaard konden worden uit haar eten, en dat de rest van de verklaring gezocht moest worden in wat erop zat. Maar dat was nog maar een onderdeel van haar probleem.
In de documentatie van haar ziektebeeld vermeldde één arts:"Deze patiënte heeft enige jaren te lijden gehad van een extreme milieuziekte, of een chemisch hypergevoeligheidssyndroom. Zij heeft anaphylactische reacties vertoond en is tal van keren met spoed in het ziekenhuis opgenomen geweest."
Het verslag vervolgde:"Zij is allergisch gevoelig voor voeding geweest, zozeer dat zij alleen nog maar aardappelen verdroeg (alle andere eten veroorzaakte een reactie). Zij verdroeg geen zeep, afwasmiddel, parfumgeur, synthetische kleding, vinyl, kraanwater, uitlaatgassen van dieselauto's en talloze andere allergenen. In haar lichaam zijn restanten van virussen van eerdere ziektes gevonden, welke haar immuunsysteem niet uit haar lichaam kon verwijderen, waardoor in andere organen zich weer problemen voordeden.
Leven in een beschermde omgeving
Zonder oplossing voor haar probleem in het verschiet, maakte Kathie in 1985 een totale instorting van haar stofwisseling door. "Toen vrijwel al mijn vitale organen, lever, nieren, milt en schildklieren hun functie begonnen te verliezen," vertelt ze,"dachten de artsen dat ik ging sterven."
Haar toestand verslechterde zo dat zij van haar kruin tot haar voetzool begon te vervellen. "Ik leek wel een slang die zijn huid aflegde," zegt ze. "Als mensen mij zagen, draaiden zij hun hoofd om. In die tijd raakte het woord AIDS steeds meer bekend en de mensen dachten natuurlijk aan het ergste.
Het trauma dat Kathie doormaakte was voor haar man Kenneth al even moeilijk te verwerken, die het er erg moeilijk mee had haar zo te zien lijden. "Aanvankelijk begreep hij er niets van en wilde hij het niet onder ogen zien," zegt ze. "Maar naarmate mijn problemen zich opstapelden, werd hij er steeds sterker onder."
Na verloop van tijd begon Kathie zich op te sluiten. Ze kwam erachter dat, als zij zich van de buitenwereld afschermde, haar klachten zich minder vaak voordeden. "Ik moest me letterlijk in huis opsluiten en die dingen mijden waar ik van dacht dat ik er last van zou hebben."
Zij verrichtte uitsluitend werk binnenshuis. "Ik moest leren dat ik niet kon leven als anderen," zei ze.
"Mensen begrijpen niet wat het betekent omringd te zijn door schoonmaakmiddelen, voedsel en andere geurtjes," zegt Kathie. "Het lijkt wel alsof heel je omgeving tot de aanval overgaat. Alles wat je ruikt, of aanraakt, of eet, maakt je ziek. Het zou gemakkelijker zijn dood te gaan dan te leven."

"Wordt ik nog wel beter?"
Maar naar één openbare plaats ging ze wèl de kerk. Vanaf de dag dat zij op achtjarige leeftijd haar hart aan Christus gaf, had de Heer in het middelpunt van haar leven gestaan.
De mensen in de gemeente waren diep verontrust over haar toestand en deden alles wat zij konden om voor haar een gezonde omgeving te creëren. "Het was een fantastische groep mensen die een geweldige emotionele en geestelijke steun voor haar betekenden," zegt zij.
Haar vrienden zagen haar toestand met de regelmaat van de klok verbeteren en dan weer achteruit gaan. Zij zagen mij de ene keer ziekelijk vermageren en dan weer opzwellen als gevolg van een jichtaanval.
Tot driemaal toe verloor Kathie haar haar. "Alsof ik chemotherapie onderging," verklaart Kathie. En als haar haar weer groeide, was het helemaal grijs.
Als christen geloofde Kathie niet dat God wilde dat zij stierf, maar zij gaf wel toe,"Doodgaan zou gemakkelijker zijn geweest dan voort te leven. Het valt mee als je zo veel jaar met een ziekte te kampen hebt."
Kathie McGahuey is een vrouw van geloof, maar het viel haar zwaar te blijven belijden,"Door Jezus' striemen is mij genezing geworden" terwijl mensen naar haar keek en zeiden,"Er klopt iets niet. Het duurt te lang."
Kathie vroeg zich af,"Zal de Heer mijn gebed ooit verhoren? Wordt ik nog wel beter?"


Hoofdstuk 3
Voorgoed blind?

Meer dan twee jaar had Lynn Whitmore last van migraine. "De pijn was ondraaglijk," herinnert zij zich. "En de aanvallen werden steeds erger en kwamen ook steeds vaker voor."
Lynn woonde nog maar drie jaar in het oosten van Tennessee en wist niet tot wie zij zich moest wenden. Zij was afgestudeerd aan het conservatorium en wilde graag een carrière as concert pianiste.
In 1989 werd Lynn opgenomen in het Baptistenziekenuis in het oosten van Tennessee te Knoxville voor uitgebreide onderzoeken.
Terwijl zij in het ziekenhuis met haar zoveelste hoofdpijn in bed lag, riep zij op de dienstdoende verpleegster. "Roep alstublieft een dokter," zei ze,"ik kan opeens niets meer zien met mijn rechteroog."
De dokter kwam meteen en hij onderzocht haar oog. Eén blik zei hem dat er een grote druk werd uitgeoefend op haar oogzenuw. Ook wist hij dat er grote schade werd aangericht zolang de druk aanhield.

"Ik kon helemaal niets zien."
De diagnose was dat zij een pseudo-tumor cerebri had, wat betekent dat haar lichaam reageerde alsof zij een tumor of ander voorwerp in haar lichaam had dat er niet in thuishoorde. Het lichaam bestrijdt deze toestand door in het ruggenmerg vocht te produceren en zo druk uit te oefenen. In het geval van Lynn was de druk driemaal zo hoog als normaal.
De druk werd uitgeoefend op de zenuw die naar het oog gaat. De dokter legde uit dat het lichaam iets trachtte te verwijderen waarvan het dacht dat het er was. Maar door dit te doen werd het probleem veel erger.
"Met spoed werd ik naar de operatiekamer gebracht en men plaatste een soort 'afvoer' om de druk te verminderen en te zorgen dat ik tenminste met mijn andere oog nog kon blijven zien," zegt Lynn.
Zij had gehoopt dat zij na de operatie weer zou kunnen zien, maar met haar rechteroog kon zij nog steeds niets zien. "Zelfs als men met een sterke lamp in mijn rechteroog scheen, zag ik helemaal niets," zegt Lynn.
Al gauw kwam men erachter dat de 'afvoer' niet hielp.
De artsen legden aan haar uit[J.C.1] dat het oog zelf niet beschadigd was. De schade was aangericht in de buis met de oogzenuw, die naar de hersenen leidde. Eigenlijk zijn er twee van deze buizen, één voor het linker- en één voor het rechteroog.
Bij Lynn was de druk op een van de buisjes zo hoog opgelopen dat hij kapot was en daardoor kon zij niet meer zien. En toen kwam het ergste. "De dokter zei mij dat de schade onherstelbaar was," zei Lynn terwijl zij haar hoofd schudde.
Het buisje zal niet genezen.

Een waslijst met medische problemen.
Na de operatie werd Lynn geplaagd door veelvuldige hoofdpijnen. Zij vertelde de arts:"Ik weet niet of ik de kwelling die mijn lichaam doormaakt, aankan."
"Er zijn niet veel andere oplossingen," zei hij tegen haar. "Misschien moet u wel leren leven met de pijn."
Lynns andere oog ging langzaam achteruit. "Ik voelde mij zo hulpeloos," herinnert zij zich.
Haar arts schreef in zijn verslag:"Gisteren is de zenuwtrek in haar gelaat begonnen. Zij heeft nu een lumboperitoneale shunt ondergaan. Zij lijdt aan hardnekkige hoofdpijn. Zij heeft het gezichtsvermogen verloren in haar rechteroog als gevolg van pseudo-tumor cerebri. Daarna is zij dit weekend blind geworden in haar linkeroog. Zij neemt licht en donker waar in haar linkeroog, maar kan geen vormen onderscheiden. Zij is allergisch voor tal van medicijnen."
Daarop volgde een waslijst met medische problemen:'Systemische lupus erythematosus, corticale blindheid, pseudo-tumor cerebri/status post lumboperitoneale shunt, rechter occipitale neuralgie, orale moniliasis, hypokalemie, ontsteking van de urinebuis.'
Lynns neurochirurgisch rapport luidde op 28 maart 1990;"De patiënte haar hoofdpijnen zijn toegenomen. Haar linkeroog schijnt vaker dan voorheen sterkere en dan weer zwakkere lichtsignalen op te vangen. Zij is duizelig, vooral als zij recht staat. Met haar linkeroog kan zij helemaal geen licht zien.
Dikwijls viel Lynn huilend in slaap. "Heer, laat mij alstublieft niet helemaal blind worden," zo bad ze. "Help mij alstublieft!"


Hoofdstuk 4
Hand in hand

Dick en Judy Gadd waren op hun tweede huwelijksreis. Nadat zij jarenlang met hun kinderen op vakantie waren geweest naar Myrtle Beach, South Carolina, besloten zij hun zaak in Elkins, West Virginia, te verkopen en er voorgoed te gaan wonen.
Op een avond kneep Dick terwijl zij over het strand liepen, in zijn vrouw haar hand en zei:"Wat hebben wij het toch goed!"
Toen gebeurde er in juni 1991 iets wat hun droom zou verwoesten. Dick merkte dat hij bloed in zijn urine had. Direct ging hij naar een huisarts voor een onderzoek. "Deze zei mij dat er verdachte poliepen zaten in mijn blaas," zegt Gadd. "De dokter wilde dat ik naar een uroloog ging voor een deskundige mening." De diagnose werd bevestigd.
In juli van 1991 bleek uit biopsieën dat er talrijke kwaadaardige gezwellen waren. Enkele ervan waren reeds de spieren en de wand van de blaas binnengedrongen. Opnieuw wilde de arts dat Gadd een andere dokter om bevestiging vroeg alvorens een mogelijke behandeling met hem te bespreken. Dick vertelt:"Ik kreeg te horen dat mijn blaas eruit moest evenals mijn prostaat. Ik hoopte dat ik geen stoma hoefde te hebben."
Dick en Judy, die van huis uit Methodist en Baptist waren, probeerden al hun geloof bij elkaar te schrapen. Judy keek de dokter aan en zei:"Hij zal genezen. Misschien niet door uw handen, maar hij zal genezen."

De Prognose
Het echtpaar reed terug naar West Virginia om een uroloog te raadplegen die het gezin heel goed kende. Hij was het met de diagnose eens. Op advies van verschillende artsen ging Dick naar het Duke Universiteitsziekenhuis te Durham in North Carolina.
De arts zijn conclusie was dat Dicks blaas, prostaat en blindedarm eruit moest. "Als alles goed gaat, kunnen wij een nieuwe blaas reconstrueren uit een gedeelte van uw ingewanden," vertelde men hem. In dat geval zou hij een stoma krijgen.
In september 1991 ging Gadd weer naar Duke voor een operatie. De avond voor de ingreep werd er een buisje in een ader in zijn pols geplaatst. "Men weet niet hoe, maar dit buisje beschadigde een zenuw en er kwam vloeistof in mijn arm," zegt hij. "Mijn hele linker hand en -arm waren opgezet. Het zag er uit alsof ze zouden ontploffen."
Orthopedische chirurgen werkten aan zijn arm terwijl hij op de operatietafel lag. "Het verwijderen van de diverse organen en het reconstructiewerk nam 9 uur in beslag. "Zestig centimeter darm was er nodig om een nieuwe blaas te maken," zegt Gadd. "Daarna brachten zij een katheter in."
De operatie werd als zeer geslaagd beschouwd. Toen de pathologische rapporten terugkwamen, zeiden de artsen tegen Dick:"Je staat er uitstekend voor. Er is geen spoor van kanker te vinden."
Maar de dag dat hij dit goede nieuws ontving, nam hij in zijn lichaam iets totaal anders waar. "Mijn temperatuur schoot omhoog naar 42°, en ik kreeg hevige pijn," zegt Dick. "Met spoed werd ik naar de röntgenafdeling gebracht, omdat de artsen dachten dat ik misschien longontsteking had."
De foto vertoonde geen spoor van ook maar enige oorzaak van de koorts of de pijn. "De koorts hield aan en ik voelde mij alsof alle energie uit mijn lichaam gezogen was," zegt Gadd.
Uiteindelijk was de diagnose van het medische team dat hij candida had, een gist infectie die hij had opgelopen tijdens de operatie. Het zat door zijn hele bloedsomloop. "De dokters zeiden dat zijn leven in gevaar was als gevolg van deze infectie, omdat het elk moment een vitaal orgaan kon stilleggen," vertelt Gadd. "Ik kreeg een sterk geneesmiddel met veel bijwerkingen. Ik had het heel koud, mijn lichaam rilde en de koorts hield aan.
Voor Dick waren de nieuwe problemen veel erger dan de operatie zelf. "Ik voelde mij in het ziekenhuisbed wegkwijnen en ik smeekte de dokters mij naar huis te laten gaan."
Tenslotte gaven de artsen toestemming en mocht Dick terug naar Myrtle Beach. Zij zorgden voor verzorging aan huis en ook voor een arts die zijn toestand regelmatig in de gaten zou houden. De medicatie toegediend via zijn aders werd gecontinueerd, maar de pijn bleef.

Waarom die pijn?
Nog voordat hij het ziekenhuis verliet om naar huis te gaan, begon Dick erge pijn in zijn rug te krijgen. Meerdere onderzoeken onder de scanner brachten echter niets aan het licht.
In oktober 1991 ging Gadd terug naar het Duke ziekenhuis om de katheter te laten verwijderen en om te leren hoe hij zijn gereconstrueerde blaas moest beheersen. Maar de artsen konden geen verklaring vinden voor zijn aanhoudende rugpijn.
Om zijn problemen nog erger te maken, was Dicks linkerhand langzaam maar zeker achteruit gegaan. "Ik had er niets aan te zeggen," zegt Gadd,"Mijn vingers waren gevoelloos en mijn hand trilde voortdurend. Ik kon mijn vingers niet strekken."
Dick was nu vijfentwintig kilo afgevallen. De koorts hield aan. Judy zegt:"Verschillende maanden lang lag hij ofwel in bed, of op de divan of in een zetel met verstelbare rug."
Toen Dick in februari 1992 weer naar het ziekenhuis ging voor een afspraak, was zijn hand er niet beter op geworden, en had hij vreselijke pijn in zijn rug. "Ik kon mijn hand vrijwel niet gebruiken. Men zei mij dat hij allerwaarschijnlijkst voorgoed aangetast," herinnert Gadd zich.
Tijdens dat bezoek deden de specialisten nog een laatste onderzoek: een röntgenonderzoek van zijn borstkas. Toen kreeg Gadd twee dagen later een telefoontje. "Meneer Gad, u moet direct een MRI ondergaan."
Toen hij vroeg waarom het zo dringend was, zei men hem dat hij elk moment totaal verlamd kon raken. De specialist legde uit dat zijn ruggenwervels op elkaar geperst zaten, maar zij wisten niet hoe dit kwam. "Wees zeer voorzichtig en laat het onderzoek onmiddellijk doen," zei hij.
Na de MRI werd er opdracht gegeven dezelfde test de volgende dag nog eens over te doen. "Meneer Gadd, wij willen dat u snel naar het Duke ziekenhuis terugkeert voor verdere onderzoeken en dat u een kanker specialist opzoekt," zei men hem.
Gadd keerde terug naar het medisch centrum en twee dagen lang onderging hij het ene onderzoek na het andere. De diagnose: er bevond zich een kwaadaardige massa in zijn rug, wat de achtste en negende borstwervel had samengedrukt. Men zei hem:"U moet zes weken lang bestraald worden, en we gaan daar meteen mee beginnen. Daarna gaan wij over tot chemotherapie."
Men zei Dick dat hij in een motel in de buurt kon overnachten en dan naar het ziekenhuis gaan voor de behandeling. Hij zei tegen de dokter:"Dat kan ik niet. Thuis zit mijn zoon, een tiener, en hij heeft mij nodig."
Er was nog een probleem. Hun verzekering was verlopen en hun doktersrekeningen waren al opgelopen tot 50.000 dollar.
Dick en Judy gingen terug naar Myrtle Beach. "Mijn besluit stond vast: ik zou mijn medische behandeling vlak bij huis zien te krijgen," zegt Dick. Judy zei tegen de dokters,"U beseft niet hoeveel geloof wij hebben. Dick zal er doorkomen." Zoals zo dikwijls nam Judy Dicks hand vast. Deze keer was hij vervormd, maar dat deed er niet toe. "Het komt allemaal goed," fluisterde ze.


Hoofdstuk 5
Marsha had een wonder nodig

Marsha Brantley, afkomstig uit Lawton in Oklahoma, was al zolang zij het zich kon herinneren ziek.
"Toen ik anderhalf jaar oud was, had ik al erge pijn in mijn benen, rug en gewrichten. Mijn moeder herinnert zich dat ik zonder ophouden weende door de vreselijke pijn," zegt zij. "Ik had geen energie om mee te doen aan bezigheden met andere mensen. Ik leerde gewoon te leven met de chronische pijn en vermoeidheid."
Dertig jaar lang waren de artsen niet in staat een diagnose te vinden voor Marshas ziekte.
Het monster benoemd
In 1989 ging ze naar de dokter met uitslag, maar de onderzoeken brachten een veel groter probleem aan het licht, lupus, een vorm van gewrichtsontsteking. Lupus richt onmiddellijk schade aan in de gewrichten en veroorzaakt zwelling, erge pijn en stijfheid.
In het geval van Marsha tastte de ziekte de bloedsomloop in haar vingers aan. Ze werden blauw en voelden koud aan.
Andere lichaamsdelen werden ook aangetast. Haar ogen waren heel droog, net als haar mond. Ze had minder energie, waardoor zij meestal zwak en moe was.
"Ik wist niet eens wat lupus was, toen men mij vertelde dat ik het had," zegt Marsha.
Marsha ging snel achteruit. "Ik kon mijn alledaagse bezigheden niet meer verrichten. Ik probeerde mijn studie af te maken, maar ik miste colleges.

Een trio van ziektes
Men ging door met medische onderzoeken, en tenslotte werden bij haar de ziekte van Raynaud, het syndroom van Sjögren en ankylosing spondylitis vastgesteld, die allemaal verband houden met bindweefselziektes.
De ziekte van Raynaud is een aantasting van de bloedvaten, waarbij de kleine slagadertjes in de vingers en de tenen zich door de kou plotseling samentrekken. Als dit gebeurt, houdt de bloedtoevoer naar de tenen en vingers op, waardoor ze bleek worden. Daardoor werden haar handen, voeten en neus blauw, voelden ze koud aan en werden ze gevoelloos. Als de bloedtoevoer dan weer op gang kwam, deden ze erg pijn.
Zij had ook het syndroom van Sjögren, een ziekte waarbij de klieren die vocht produceren, afgebroken worden, waardoor er in heel beperkte mate speeksel geproduceerd wordt en er slechts zeer sporadisch traanvocht vrijkomt.
Ankylosing spondylitis heeft tot gevolg dat beenderen en banden met elkaar vergroeien en stijf worden. Het eindresultaat kan een blijvend kromgroeien van de ruggengraat zijn.
"Mijn heupen en schouders werden langzamerhand stijf en krom!" zegt zij. "En door de lupus had ik vreselijke pijn en was de rest van mijn lichaam opgezwollen. Bovendien was ik allergisch voor fel licht en had ik regelmatig hoge koorts."

Van kwaad tot erger
Marsha kwam zover dat zij haar normale bezigheden nog nauwelijks kon volhouden. Zij was verhuisd naar Broken Arrow in Oklahoma en haar moeder trok bij haar in.
"Ik bracht zestien tot achttien uur per dag in bed door," herinnert zij zich. "Ik was hulpeloos. Ik had mijn haar altijd laten groeien, maar het moest eraf toen ik zelfs geen föhn meer kon vasthouden, als ik het gewassen had."
Toen zij haar damestas niet meer kon vasthouden, begon zij een heuptas te dragen.
"Ik liep met een wandelstok omdat ik mijn rechterknie en -heup niet meer kon bewegen. Het duurde niet lang of ik ging zozeer achteruit dat ik in een rolstoel moest, als ik al eens buitenkwam," zegt zij. "Mijn dokter zei dat het alleen nog maar een kwestie van tijd was eer ik, als gevolg van het samensmelten van mijn heupen, altijd in de rolstoel moest zitten."
De dokter vermoedde ook dat de lupus het bindweefsel in de hersenen had aangetast, waardoor mijn geheugen achteruitging. "Het leek wel alsof ik dagelijks gemarteld werd, zonder te weten hoe erg de pijn zou worden of welk lichaamsdeel niet meer zou werken."
De dokters waren ten einde raad. Haar familie en vrienden hadden alles voor haar gedaan wat zij konden. Ondanks hun liefde en meeleven, voelde Marsha zich hulpeloos en verlaten.
"Ik had nog maar één hoop," zegt zij. "Ik legde mijn toekomst in handen van de Heer."
Marsha had een wonder nodig.


Hoofdstuk 6
Charlie dacht er anders over.

Toen hij zijn strijd tegen kanker gewonnen had, meende Charlie McLain dat hij nooit meer tegen zo'n vijand zou moeten vechten. Maar hij wist niet wat hem elk moment kon overkomen.
In 1984 stelde men bij de uit Tulsa in Oklahoma afkomstige hypothecaire adviseur de ziekte van Hodgkin vast, een kwaadaardige ziekte aan het lymfesysteem. Hij stond voor een beproeving die twee jaar zou duren, waarbij hij drie keer geopereerd zou worden en uitgebreide chemotherapie en bestralingsbehandeling moest ondergaan.
"Bijgestaan door een paar fantastische artsen, kwam ik er met de hulp van de Heer doorheen," zegt Charlie.
De Hodgkin die hij had was het type 4-A, welke zeer moeilijk te bedwingen is. Toen dat toch lukte, dacht hij dat zijn gezondheidsproblemen tot het verleden behoorden. Toen de kanker na vijf jaar nog niet teruggekomen was, genoot Charlie de beste gezondheid van zijn leven.
In de eerste week van december van het jaar 1990, voelde McLain zich plotseling heel ziek. "Ik kon niet eten en ik had erge pijn in mijn maag," zegt hij. Het probleem deed zich totaal onaangekondigd voor. Hij hoopte dat de pijn over zou gaan, maar dat gebeurde niet. Hij wist dat er iets scheelde.

Twee operaties zonder resultaat
Op woensdagavond, 12 december 1990, vervoegde McLain zich bij de Eerste Hulp in het Saint Francis Hospitaal in Tulsa en werd hij opgenomen met buikklachten.
De diagnose was verstopping van de dunne darm.
Drie dagen later werd hij geopereerd, maar de chirurgen konden geen verstopping vinden en dus naaiden zij hem weer dicht, in de veronderstelling dat het probleem vanzelf zou weggaan. Maar dat deed het niet. Mijn ingewanden wilden niets doorlaten," zegt hij, en hij herinnert het zich alsof het de dag van gisteren was.
Na een afmattende serie onderzoeken, vond men de verstopping eindelijk op een zeer ongewone plaats. De noodingreep die daarna verricht werd succesvol genoemd. De dokters ontdekten een aanzienlijke naslag van de zeer grote hoeveelheden bestraling die hij had opgelopen bij de bestrijding van de kanker. Deze grote doses hadden heel wat schade aangericht. Zijn ingewanden waren overal verkleefd. Een van zijn dokters beschreef het als volgt:"Door de bestralingen was de binnenzijde van zijn ingewanden bedekt met lidtekens en verdikt, waardoor ze aan elkaar kleefden en helemaal verdraaid waren."
Charlie noemt dat met één woord:"Gebakken."
Díe operatie was dus ook mislukt. Charlie zat nog steeds met een verstopping. Hij had 40 tot 41 graden koorts. Zijn longen vulden zich met vocht en zijn nieren werkten bijna niet meer. Zijn ingewanden hadden het ook opgegeven.
"De avond voor Kerst is niet bepaald de fijnste tijd om geopereerd te worden," zegt Charlie,"maar dat was wel het moment dat ze me weer opensneden."
De chirurgen waren bepaald niet blij met wat zij aantroffen. Eén van hen vertelt:"De darm was zo verdikt en ontstoken dat wij de bypass eenvoudig niet konden aanbrengen, en dat komt heel weinig voor. Ik vreesde dat hij het niet zou halen." Zij wisten dat Charlie er heel erg aan toe was.
Hij werd behandeld door een team medische experts dat bestond uit een oncoloog, een gastro-enteroloog, twee nephrologen en chirurgen.
Charlies echtgenote Cyndii vertelt:"Toen wisten wij, dat hij met één been in het graf stond."
Eerst werd er een opblaasbare katheter gebruikt om de ingewanden tot normale wijdte op te rekken. Toen bracht men een voedingsbuis en een drain in. De artsen hoopten dat Charlie zou aansterken zodat hij verdere operatieve ingrepen aankon. Zij wisten dat dat niet meteen kon zonder zijn leven in gevaar te brengen. Een arts zei dat zij hoopten binnen een paar maanden weer te kunnen opereren, indien het menselijk gesproken mogelijk was."

"Haal mij naar huis, dan word ik genezen."
Ongeveer 48 uur na de ingreep op Kerstavond, had de verstopping zich nog steeds niet opgelost. Charlie vertelt:"Ik moest nog zowat twee weken in het ziekenhuis blijven om aan te sterken en weer op gewicht te komen."
De dokters gaven ons niet veel hoop. Eén van hen zei tegen McLain:"Wij hebben al tweemaal geopereerd en het probleem is nog steeds niet verholpen. Meer kunnen wij niet doen, en, eerlijk gezegd, zelfs als wij u verder kunnen oplappen zodat wij u weer kunnen opereren, wij geloven niet dat er nog voldoende van uw darmen aanwezig is om de bypass te maken. Misschien moeten wij wel uw gehele darmkanaal verwijderen."
Maar Charlie dacht daar anders over. "Nee," zei hij tegen de dokters. "Dat hoeft niet. Laat mij naar huis gaan en dan zal ik genezen."
Aangezien patiënten in hun eigen vertrouwde omgeving vaak sneller herstellen, besloot het medisch team McLain uit het ziekenhuis te ontslaan. Het was half januari 1991 toen Cyndii hem thuis verwelkomde in zuid Tulsa.
In plaats van de gebruikelijke honderd kilo, woog Charlie nu nog maar om en nabij de 75. "Ik was zwak tot en met," herinnert hij zich. "Ik kreeg mijn arm niet hoger opgetild dan mijn schouder. Ik kon mijn eigen haar nauwelijks kammen."
Thuis lag hij vijftien tot achttien uur per dag aan een infuus. "Ik was blij dat ze tijdens mijn laatste operatie een voedingsbuisje in mijn darmen hadden aangelegd en een drain tot in mijn maag. De verstopping lag er tussenin."
McLain betwijfelt of de dokters wel naar hem geluisterd hebben toen hij zei:"Laat mij naar huis gaan, dan word ik genezen." Maar Charlie geloofde dat dat elk moment kon gebeuren.


Hoofdstuk 7
Geen Verlichting in het Verschiet

"Ze zeiden dat het probleem in mijn hoofd zat, maar ik wist dat het in mijn arm zat," zegt Sarah Knapp, een gediplomeerd afdelingsverpleegster uit Johnston City, een klein plaatsje in het zuiden van Illinois.
Elke dag moest Sarah voor haar werk zware mensen optillen en met apparaten slepen. Toen vertelde zij haar man, Donald, op een dag dat zij pijn begon te krijgen in haar schouder en armen, die zij anders nooit gehad had. En die pijn werd gaandeweg erger.
"Ik kan mij herinneren dat ik hielp bij het in bed tillen van een patiënt toen mijn hand helemaal dik werd," zegt zij.
Pas na negen maanden konden de dokters vaststellen wat er aan de hand was. De diagnose was het thoraxuitgang syndroom, waarbij de zenuwen die uit de oksel komen samengeknepen worden door de beenderen en ribben. Dit veroorzaakt erge pijn en geeft een gevoel alsof de vingers 'slapen'. Men kan dan met de hand minder kracht zetten, en ook aan andere bewegingen met de hand is dit syndroom te merken.
Men vertelde haar dat het veroorzaakt werd door de routine handelingen van haar werk was.

"Er moet toch een antwoord zijn."
"Als je zoveel pijn hebt als ik toen, dan heb je er alles voor over om ervan af te raken," zegt ze. "Ik had op mijn schouderblad een bult zo groot als een rugbybal. Een kant van mijn borstkas was anderhalf keer zo dik opgezwollen als de andere kant. Ik kon niet op mijn rug of mijn zijde liggen.
Sarah kon geen vork vasthouden om te eten. Zij kon je geen hand geven.
Sarah liet zich in het Joodse Hospitaal in Louisville in de staat Kentucky opereren. De chirurgen namen haar bovenste rib uit, haalden een spier uit haar nek weg en maakten de zenuw vrij in haar arm.
De operatie bracht geen verlichting in haar situatie.
"De pijn bleef toenemen, en mijn arm werd steeds zwakker. De spier in mijn rechterarm ging achteruit en mijn hand trok helemaal krom en ik kon er niets meer mee doen," zegt zij. "De dokter gaf mij geen enkele hoop op beterschap."
Na haar terugkeer uit het ziekenhuis had zij meer pijn en de gevoelloosheid in haar arm was erger geworden. "Dag in dag uit hield ik mijn arm vast en weende ik."
Sarah vroeg zich af:"Moet dat nu mijn leven lang zo voortduren? Er moet toch een antwoord zijn."


Hoofdstuk 8
Is er hoop voor Timothy?

Timothy Michael Mercer had het eigenlijk niet moeten halen.
Hij werd in een hospitaal in Florida op 11 juli 1990 vier weken te vroeg geboren. De diagnose van de artsen was 'hypoplastische longen met aanhoudend te hoge bloeddruk in de longvaten'.
Op Timothy's medische kaart kwamen nog een paar problemen voor: bilaterale pneumothorax (een kwaal waarbij er lucht tussen de buitenzijde van de longen en de borstkaswand dringt), bilaterale hydronephrosis (de nier zet uit door urine die zich ophoopt als gevolg van een vernauwing van de urinebuis die leidt van de nieren naar de blaas) en een uitgezette blaas.

Een slecht begin
Zijn grootmoeder, Ann Mercer, herinnert zich de dag dat hij geboren werd nog goed. "Hij zag blauw na de geboorte. Aansluitend werd hij met spoed uit de verloskamer weggebracht. Na een onderzoek vertelde de dokter zijn moeder Wanda en mij dat er zoveel met hem aan de hand was dat hij de volgende ochtend niet zou halen."
De longen van de kleine Timothy waren niet ontwikkeld. Bij zijn geboorte waren zijn longen zo klein dat ze niet op een röntgenfoto te zien waren. Aangezien het sterftecijfer onder baby's met hypoplastische longen zo enorm hoog lag, gaven de dokters, ook al vanwege al de andere complicaties, vrijwel geen hoop op herstel.

Een oplossing
Toen een dokter uit een ander hospitaal hoorde van Timothy's toestand, stelde deze voor Timothy naar het Arnold Palmer Hospitaal over te brengen om hem daar aan een machine met de naam ECMO (=Extra Corporeal Membrane Oxygination) te leggen. Het is eigenlijk een hart en long bypassmachine, en het lijkt veel op de apparaten die bij een hartbypass operatie worden gebruikt.
De ouders besloten hem te laten overplaatsen, maar hij was niet sterk genoeg voor het vervoer. Timothy werd aan een ademhalingsmachine gelegd in een poging zijn longen te doen uitzetten. Maar het apparaat werd voor zijn kleine lichaampje te hoog ingesteld waardoor zijn longen nog meer schade opliepen.
Maar kort daarna werd de overplaatsing uitgevoerd. Toen Timothy aankwam was het apparaat wat Timothy nodig had, juist vrijgekomen zodat zijn toestand geëvalueerd kon worden.
De ouders hoorden toe toen de dokter verschillende criteria opsomde waaraan de baby moest voldoen om aan het apparaat gelegd te worden. De arts zei tegen hun:"Over een paar uur hoort u van ons."
Timothy voldeed aan slechts één van de criteria, maar de dokters besloten het toch maar te proberen.
Om 10 uur 's avonds stond Ann Mercer aan het bed van haar kleinzoon. "Plotseling stopte zijn hartje met kloppen en hij ademde ook niet meer," vertelt zij. "Men stuurde mij de kamer uit."
Hij werd onmiddellijk beademd en zijn hart en ademhaling kwamen weer op gang. Toen zijn toestand weer stabiel was, werd hij aan de machine gelegd. De dokter vertelde de ouders dat baby's die aan de ECMO lagen bloedverdunners kregen, en dat, als de hersenen of de nieren of de longen begonnen te bloeden, de behandeling gestopt moest worden. Ook vertelde hij dat Timothy niet langer dan drie weken aan het apparaat aangesloten mocht blijven.
Toen Timothy aan de ECMO lag, kwamen er twee grote buizen uit een halsader. Het bloed werd uit zijn lichaam in een kunstnier geleid, dan door een kunsthart, daarna door een kunstlong, om dan weer via een verwarmingsapparaat terug naar zijn lichaam geleid te worden. Zo werd het van zuurstof voorzien.
Elke dag deed er zich weer een ander, nog uitdagender probleem voor. De vijfde dag kreeg Timothy een hersenbloeding van de eerste categorie. Die complicatie kwam hij te boven. Maar men kon de familie geen hoop op overleving of gezondheid geven zonder dat zijn longen gingen groeien.

Hoe kom ik naar huis?
Eindelijk brak de dag aan dat Timothy naar huis mocht. Hij kreeg voortdurend zuurstof toegediend en zijn hart werd regelmatig gecontroleerd. Ann vertelt:"Er moest altijd iemand bij hem blijven, want hij mocht niet huilen. Als hij huilde, zou hij calorieën verbruiken die hij nodig had om te groeien. Zijn longen zouden niet groeien als hij niet aankwam.
Al na elf dagen werd hij ijlings teruggebracht naar het ziekenhuis omdat hij niet meer ademhaalde. En dit gebeurde telkens weer. Ann zegt:"Hoe vaak wij midden in de nacht naar het ziekenhuis reden, waar hij blauw werd en niet meer ademde.
Het leek wel of de baby op twee plaatsen woonde. Na 22 dagen mocht hij naar huis. Zes dagen daarna moest hij weer terug. Dit ging zo door tot half oktober. Twee keer per dag werd hij, vanwege de ernst van zijn toestand, door een verpleegster thuis verzorgd.
Eind oktober 1990 lag Timothy weer in het ziekenhuis. Deze keer om weer aan de beademingsmachine gelegd te worden.
In november 1990 zei een van de dokters, toen hij weer naar huis mocht, tegen zijn moeder,"Neem hem mee naar huis en geniet maar van hem zo lang u hem nog hebt. Als hij weer ophoudt met ademen, denk ik niet dat zijn longen sterk genoeg zijn om hem een overlevingskans te geven."
Op dat moment hadden zij geen flauw idee wat er de volgende paar dagen met Timothy zou gebeuren. Die gebeurtenis zou voorgoed de koers van zijn jonge, geplaagde leventje wijzigen.


Hoofdstuk 9
"Ik moet met God spreken."

"Dat meen je niet," zei Doreen Maddeaux, woonachtig in Willowdale, een voorstadje van Toronto in Ontario.
In november 1987 ging zij naar de dokter omdat zij een infectie had aan een oog. Toen de dokter haar onderzocht deed hij meteen een elektrocardiogram (ECG)en dit bracht een verontrustend probleem aan het licht. "Dit bevalt me niks," zei de dokter. "Het lijkt wel of je net een stille hartaanval hebt gehad."
Doreen kon de dokter niet geloven. "Ik was geschokt, omdat ik mijn hele leven zelden ziek was geweest," zegt zij.

Een familietrek
Het eerst dacht ze aan een verkeerde diagnose. "Ik kon mij herinneren dat het apparaat al eens was uitgevallen. Ze moesten het opnieuw opstarten en de bladzijden aan elkaar lijmen," vertelt zij. Doreen was medisch laborante en wist dat fouten niet denkbeeldig waren.
"Eigenlijk nam ik het nogal laconiek op," herinnert zij zich. "Ik legde zelfs een stressproef af, maar die was negatief."
Na dat eerste ECG gaf de dokter haar een recept dat moest blijven innemen. Zij reageerde met te zeggen:"Waarom moet ik geld uitgeven aan medicijnen als ik mij niet ziek voel?"
Maar haar dokter vond dat zij nog meer testen moest afleggen. In december 1987 moest zij een angiogram laten nemen, een proef waarmee bloedvaten kunnen worden gefotografeerd nadat men een stof heeft ingespoten die geen röntgenstralen doorlaat.
Hieruit bleek dat Doreens kransslagaders aangetast waren.
"Weer kon ik het niet geloven, maar dat was niet terecht," zegt Doreen,"in de familie van allebei mijn ouders kwamen hartziekten voor. De gemiddelde leeftijd was 58." Zij was net vijftig geworden.
Kransslagaders voorzien de hartspier zelf van bloed (en dus van zuurstof en voeding). De ziekte die men arteriosclerose noemt, wordt veroorzaakt als de slagaders bezet worden met vetneerslag, welke verhardt en de bloedtoevoer gedeeltelijk blokkeert. Hierdoor neemt de bloedtoevoer naar de hartspier af en dit leidt weer tot pijn in de borst, angina pectoris geheten, of, erger nog, een hartaanval waardoor een gedeelte van de hartspier afsterft.

Een beangstigende ervaring.
Doreen en haar artsen geloofden dat zij oud kon worden met deze ziekte. Men schreef haar licht medicatie voor en droeg haar op zich te onthouden van buitengewone fysieke inspanning. De volgende maand ging zij zonder problemen op reis naar Israël.
In oktober 1988 reisde zij in groepsverband naar de stad New York. "Tijdens die uitstap begon haar lichaam tekenen te vertonen van een ernstig probleem," herinnert zij zich. "Er waren mensen in de groep van tachtig jaar oud en ik kon ze niet bijhouden."
Doreen was bang dat zij de reis terug naar Toronto niet aan zou kunnen. Onderweg naar huis vanaf het vliegveld, stapte zij een kliniek binnen voor een onderzoek.
Nog geen maand later werd zij met spoed van haar werk naar de Eerste Hulp van het ziekenhuis gebracht omdat zij een onstabiele angina had. De 52 dagen daarna bracht zij door op de intensieve zorgen van een hartpatiëntenafdeling. Gedurende het jaar dat daarop volgde, stond zij voortdurend onder medische behandeling. "Men zei mij dat ik mijn beroep nooit meer zou kunnen uitoefenen."

Heer! Help!
De wachtlijst voor een bypass operatie was zo lang dat de dokters besloten twee van haar slagaders te dotteren. Hierbij wordt er in de slagader een ballon binnengeschoven waarmee de slagader wordt verwijd. Nog geen drie maanden later moesten de dokters dezelfde operatie uitvoeren op andere geblokkeerde slagaders.
Haar toestand verslechterde zozeer dat Doreen in oktober 1989 één bypass kreeg, omdat de andere slagaders te klein waren om een bypassoperatie op uit te voeren. De doktoren zochten in haar been naar een kleine slagader om haar andere zieke kransslagaders te bypassen, maar zij vonden geen geschikte.
Kransslagader Bypass Enting is een operatie waarbij een stuk van een ader op de plaats van een verwijderd gedeelte van de aorta, de grote slagader die uit het hart komt, wordt ingenaaid. Het andere uiteinde van de ader wordt dan doorverbonden met de kransslagader. Het komt hierop neer dat het bloed wordt omgeleid naar de hartspier, om de beschadigde of geblokkeerde gedeeltes heen, om de bloedstroom naar het hart te vergroten.
"Ik was nog nooit zo bang geweest als voor deze ingreep," zegt Doreen. "Toen ik wakker werd lag ik aan een machine die mijn bloed rondpompte, en ik kon nauwelijks praten of denken. Ik probeerde te bidden maar kon, zo leek het wel, niet meer dan één woord tegelijk uitbrengen. Ik zei,"Heer! Help!"

Verder achteruit
Het volgend jaar werd Doreen met spoed opgenomen met ernstige ademhalingsmoeilijkheden. "Ik was altijd buiten adem en ik merkte dat het steeds moeilijker werd om zelfs maar een kleine boodschappentas vol waren te halen," zei ze.
Toen de cardiogrammen een gebrek aan zuurstof in de gebypasste delen van het hart uitwezen, lieten de dokters een Thallium Stress Proef doen. In deze proef wordt met radioactieve elementen aangetoond of er in de hartspier beschadigde delen zijn of delen met slechte bloedtoevoer.
Haar toestand leek zich te stabiliseren, maar in mei 1992 werd Doreen weer met spoed per ambulance naar het ziekenhuis gebracht. De testen toonden dat haar hart verder achteruitgegaan was.
In het doktersrapport staat:"Mevr. Maddeaux heeft zwaar aangetaste kransslagaders. Helaas hebben de bypass operatie en het dotteren weinig resultaat opgeleverd. Haar probleem van dit moment zou niet met dotteren opgelost kunnen worden, en zij heeft nieuwe bypasses nodig."
Ook schreef hij:"Uit de inspanningsproef blijkt dat zij geen conditie heeft, waaruit blijkt dat zij niet genoeg lichaamsbeweging krijgt, wat weer het gevolg is van haar levenswijze."
Zij had maar één nauwe slagader die gevoed werd door kleinere slagaders die naar het hart lopen. Hernieuwde hartchirurgie leek haar enige hoop, maar de dokter liet het aan haar over om dat te beslissen.
Doreen dacht met angst aan een volgende operatie, maar zij zag geen andere oplossing. "Twee uitstekende chirurgen weigerden de operatie te doen," zegt zij,"omdat zij het risico niet aandurfden." Tenslotte ging zij naar een chirurg die dacht dat de operatie kon slagen, maar hij vertelde erbij:"Wij kunnen u geen blijvend succes garanderen."
In juli 1992 werd zij weer wegens zuurstofgebrek naar de Eerste Hulp gebracht. "Ik kon niet meer spreken," zegt Doreen.
Haar cardiogram was alarmerend. Zij kreeg morfine en nitrodrip en werd op de hartafdeling gelegd. "De dokter vroeg met klem om mijn toestemming mij direct te mogen opereren, maar ik zei,'Nee.'"
"U moet mij drie weken tijd geven."
Doreen was al christin sinds 1961 en zij begon haar geloof te gebruiken. "Ik wist dat God mij zou genezen," zei ze.
Nadat zij een paar dagen op de hartafdeling had gelegen, wist ze dat de dokters haar niet zouden ontslaan, of zij moest instemmen met de operatie. "Ik wist dat mijn leven ervan afhing," herinnert zij zich.
Haar zus Pat kwam haar opzoeken en zei tegen haar,"Doreen, het is te laat, je hebt geen keuze."
Zij zei,"Als de operatie je niet meer dan drie maanden tot een jaar langer in leven houdt, waarom zou je het dan doen?" En ze liet erop volgen,"Dan zou ik nog liever naar de Heer gaan."
Op een gegeven moment deed er zich een noodsituatie voor en uit alle hoeken van het hospitaal kwam er medisch personeel toegelopen. "Zij begonnen speciale apparaten aan te sluiten en toen werd ik bang."
Doreen herinnert zich dat zij opkeek en vroeg,"Ga ik nu heen, Heer?" Zij bad,"God, haal mij thuis of genees mij." Zij was bereid te sterven als dat de wil van de Heer was. "Maar op een of andere manier gaf God mij de moed terug te vechten," zegt zij.
Zij zei tegen de dokter,"Ik heb niet gezegd dat ik de operatie niet wil, maar u moet mij drie weken tijd geven."
De arts keek mij verbaasd aan. "Waarom wilt u drie weken tijd?" vroeg hij.
"Omdat ik met God moet spreken," zei zij tegen hem. "Ik kan niet sterven zonder met God gesproken te hebben."
Hij zei,"Spreek hier dan met God."
Zij zei,"Dat kan ik niet. Ik moet er eerst uit."
Doreen Maddeaux kon hem onmogelijk vertellen wat zij van plan was te doen.


Hoofdstuk 10
Te bang om te spreken

"Het geeft niet," zei de leraar. "Doe maar rustig aan."
Het kleine jongetje stond voor de klas en had de grootste moeite een verhaal aan zijn klasgenootjes voor te lezen.
"H-h-het h-h-huis w-w-w-was w-w-wit g-g-geschilderd," las hij. Hij kampte met een stotterprobleem dat erger werd bij de minste spanning of druk. En zo voor zijn klasgenootjes te moeten staan was een vernedering voor hem.
Na school werd hij zo erg door de kinderen bespot en gepest dat hij wel had willen weglopen en zich verstoppen.
Ik was dat jongetje.

Een pijnlijke ervaring
Ik ben geboren en getogen in de historische stad Jaffa in Israël aan de Middellandse Zee. Mijn ouders waren van Griekse en Armeense komaf, en ik heb bij monniken en nonnen op een katholieke school gezeten.
Toen ik vijf of zes was, was het voor iedereen, mijzelf inbegrepen, duidelijk dat ik met een groot probleem zat.
Als ik niet opgejaagd werd of met een vriend samen was, wist ik heel goed dat ik een paar minuten kon spreken zonder te stamelen. Maar als ik angstig werd of zich spanningen voordeden, begon het weer.
Het was bijzonder erg als ik mij in tegenwoordigheid van een hoger geplaatst persoon bevond of voor publiek stond. Meestal stotterde ik bij het uitspreken van een of twee woorden. Maar het kwam ook voor dat ik een eeuwigheid nodig leek te hebben om er een hele zin uit te brengen.
Als kleine jongen verstopte ik mij onder een tafel of het bed als er thuis bezoek voor mijn vader was, om maar te zorgen dat ze mij niet belachelijk zouden maken. Alleen de gedachte al dat ze mij om mijn spraakgebrek zouden uitlachen, was ondraaglijk voor me.
Op school stak ik maar zeer zelden mijn vinger op om een vraag te beantwoorden. En als ik een spreekbeurt moest houden, was dat een pijnlijk ervaring voor mij. En in de examentijd was het al helemaal erg.
Ik kan mij herinneren dat de leraren dreigden met strafgeven als de andere leerlingen mij uitlachten als ik sprak. Zo bereikten mijn klasgenoten en ik het einde van het vragenuurtje. Maar daarna bespotten een paar van hen mij als ze mij tegenkwamen door te doen alsof ze stotterden.
De kinderen beseften niet hoe diep ze mij kwetsten. Ik weet zeker dat ze het niet kwaad bedoelden. Soms was ik zo boos, dat ik wel iets had willen terugdoen.
De onderwijskrachten, vooral de nonnen, steunden mij en toonden begrip voor mijn handicap. Op een dag staken enkele van de zusters een vinger in mijn oren, omdat zij dachten dat ik dan, als ik geen geluiden van buitenaf hoorde, normaal kon spreken. Hoe dit ook zij, het heeft in ieder niet lang geholpen.
Het meest vernietigend was het stotterprobleem nog wel voor mijn zelfbeeld. Voor mij was het net zo erg als wanneer ik een lichamelijke handicap had gehad. Het gaf een gevoel alsof mijn persoonlijkheid werd verwoest.
"Ja, meneer!"
In mijn kinderjaren, en ook toen ik later een tiener was, kwam het nooit voor dat ik met mijn vader kon gaan zitten praten. De lezers onder u die in een gezin in het Midden Oosten zijn opgegroeid, zullen begrijpen waar ik het over heb. Hij vormde de absolute autoriteit in mijn leven.
Als vader zei,"Doe dit!" of "Niet doen!", zei ik alleen maar,"Ja, meneer!" of "Nee, meneer!"
Als ik iets aan mijn vader moest vragen, verstijfde ik van schrik. Meestal zei hij dan zoiets als,"Vertel op, jongen."
Hij zou nu eens nooit zoiets vragen als,"Hoe was het vandaag op school?" of "Vertel eens wat je allemaal gedaan hebt."

Bam! Daar was het weer.
Ons gezin verhuisde een jaar na de Zesdaagse Oorlog, in 1968, naar Toronto in Canada. Ook als tiener, toen ik naar de Georges Vanier Middelbare School ging, stotterde ik nog steeds.
Toen, in februari 1972, werd mijn leven veranderd toen Christus mij aanraakte tijdens een ochtendbidstond die georganiseerd was door leerlingen van die school. Later op de dag sloeg ik een grote zwarte Bijbel open, die bij ons thuis al jaren niet meer gebruikt was. Nadat ik een paar uur aan een stuk door in de evangeliën gelezen had, zei ik spontaan,"Jezus, kom in mijn hart. Alstublieft Heer Jezus, kom in mijn hart."
Ik dank God dat Hij dat gedaan heeft.
Een paar dagen later ging ik samen met mijn nieuwe christenvrienden naar hun gemeente. Dat was geen gewone kerk. De mensen daar waren een uitbundige groep christenen die elke donderdag in de St. Paul Cathedraal samenkwamen, een Anglicaanse kerk in het centrum van Toronto.
Als tiener was ik heel bedreven in het camoufleren van mijn stotterprobleem. Soms probeerde ik het met pure wilskracht. Ik had ontdekt dat, als ik nou maar niet aan mijn probleem dacht, ik vrij lang kon spreken zonder te stamelen. Maar als ik eenmaal weer begon, dan had ik er niets over te zeggen.
Ik deed wat ik kon om een gesprek te vermijden met mensen die deze zenuwtrek in mij konden oproepen. En spreken in het openbaar was natuurlijk helemaal uitgesloten.
Als jonge christen raakte ik met mijn hele hart betrokken bij de diensten. Ik ging zelfs bij het grote koor dat op het podium zong. Als je zingt, stotter je niet.
Op zekere avond vroeg de vrouw van de voorganger mij iets in de dienst te doen. "Benny," zei ze,"wil jij Openbaring 21 voorlezen?"
Wist zij dat ik een ernstig stotterprobleem had!
Die avond waren er meer dan tweeduizend mensen in de dienst. Ik wilde "Nee," zeggen, maar ik wilde haar niet teleurstellen. Ik deed mijn ogen dicht en dacht,"O, lieve God, nu ga ik mij daar staan belachelijk maken."
Ik liep naar de microfoon en begon hardop te lezen. Ik had twee of drie regels gelezen en "Bam". Daar was het weer. De tranen sprongen mij in de ogen en ik raakte zo in paniek dat het mij verlamde. Ik kon geen woord meer uitbrengen.
Gelukkig was dit een heel gevoelige vrouw en merkte zij wat er aan de hand was. Vlug zette zij een lied in, in plaats van mij daar maar te laten staan. Totaal vernederd liep ik terug naar mijn plaats.
Dat was de laatste keer dat ze mij vroegen iets voor te lezen.

In diezelfde periode ging ik regelmatig naar een Bijbelstudie die elke zaterdagochtend gehouden werd. Het aantal aanwezigen bedroeg altijd rond de twintig. Tijdens de Bijbelstudie vroeg de leider van de groep aan iedereen een vers of twee voor te lezen. Dan besprak hij wat voorgelezen was, en ging hij verder met de volgende die iets voorlas.
Als het dan ongeveer mijn beurt was om iets voor te lezen, stond ik zachtjes op om naar het toilet te gaan. Bijna een jaar lang deed ik week in week uit hetzelfde. Buiten het lokaal wachtte ik dan tot mijn beurt zeker voorbij was, en dan pas ging ik weer naar binnen.
Tenslotte sprak de leider mij hierover aan. Ik merkte dat hij een beetje boos was. Hij zei,"Luister, Benny, dit is een les. Je gaat altijd rond hetzelfde tijdstip naar het toilet." Hij zei,"Niemand hier vindt het erg dat je stottert."
Hij wist waarom. Iedereen wist het trouwens.
"Maar, Heer, ik kan niet spreken!"
In 1973 reisde ik, vlak voor Kerst, naar Pittsburg in Pennsylvania om naar een samenkomst met Kathryn Kuhlman te gaan. Ik ging die avond terug naar mijn kamer, en daar heb ik de Heilige Geest persoonlijk ontmoet; zoiets heerlijks had ik nooit eerder meegemaakt. Als u mijn boek Goede Morgen, Heilige Geest gelezen heeft, dan weet u hoe diep die ervaring voor mij was.
Kort geleden vroeg iemand mij,"Benny, was je stotterprobleem minder geworden nadat de Heilige Geest je leven was gaan vullen?"
In april 1974, na vier maanden voortdurende gemeenschap met de Heilige Geest, zei de Heer met een hoorbare stem tegen mij:"Predik het evangelie."
En ik antwoordde natuurlijk:"Maar, Heer, ik kan niet spreken."
In de daaropvolgende maanden bleef de Heer door het Woord, door visioenen en door de Heilige Geest tot mij spreken. In november 1974 kon ik niet meer om het onderwerp heen. Ik zei tegen de Heer,"Ik zal het evangelie prediken op één voorwaarde: dat U elke dienst met mij bent." En toen herinnerde ik Hem eraan,"Heer, U weet dat ik niet kan spreken." Ik maakte mij doorlopend zorgen over mijn spraakgebrek en over het feit dat men zich niet op zijn gemak zou voelen met mij in de preekstoel.

In de eerste week van december was ik op een namiddag op bezoek bij een paar vrienden thuis.
Voor het eerst voelde ik mij geleid om iemand het hele verhaal te vertellen over mijn ontmoetingen met de Heilige Geest. Aangezien dit mijn vrienden waren en ik volslagen op mijn gemak was, was er nauwelijks een spoor van mijn probleem met stotteren. Nog voor ik mijn verhaal gedaan had, zei een van hen,"Benny, kom vanavond naar onze kerk om de mensen hierover te vertellen." Zij hadden een gemeente van ongeveer honderd mensen die in een kerk in de buurt samenkwamen.
Die avond werd ik aan hun groep voorgesteld, en voor het eerst van mijn leven stond ik in een preekstoel om te prediken.
Op het moment dat ik mijn mond opendeed, voelde ik iets mijn tong aanraken en losmaken. Ik begon zonder ook maar het minste spoor van stamelen Gods Woord te verkondigen.
Twee van mijn vrienden die van mijn stotteren afwisten, waren ook daar. Na de dienst zeiden zij tegen mij,"Het is ongelooflijk hoe goed je gesproken hebt. Je hebt niet één keer gestameld."
Ik wist waar zij het over hadden.
Op mijn kamer, later die avond, dacht ik,"Het stotteren bleef achterwege omdat de Tegenwoordigheid van de Heer vanavond op mij was. Het komt vast terug." Maar dat was niet zo. Ik heb niet meer gestotterd. Helemaal niet meer.

"Ik ga sterven."
Mijn ouders hadden geen idee dat ik genezen was, en mijn vader al helemaal niet, want wij spraken bij ons thuis nauwelijks met elkaar. Zij hadden mij zo goed als verstoten toen ik bijna drie jaar tevoren mijn hart aan de Heer had gegeven.
Zelfs mijn broers en zussen mochten niet met mij praten. Alleen met mijn moeder sprak ik heel af en toe, maar tegenover stotterde ik sowieso niet.
Meteen vanaf het allereerste begin dat ik begon te preken, kreeg ik uitnodigingen om in de bediening te staan. De ene week na de andere sprak ik in gemeentes en speciale samenkomsten. Als mijn ouders het hadden geweten, hadden ze mij zeker en vast op straat gezet.
Een paar maanden later, in april 1975, zagen mijn ouders bij toeval een advertentie in de Toronto Star, dat ik in een Pinkstergemeente in het westen van de stad zou preken.
Ik zat die zondagavond op het podium en keek zomaar op tijdens de zangdienst. Ik kon mijn ogen niet geloven. Mijn vader en moeder werden net naar een plaats gebracht. Ik dacht: "Nu komt het. Ik ga sterven."

Die avond preekte ik onder de kracht van Gods zalving, maar ik bracht het niet op in de richting van mijn vader en moeder te kijken. De dienst was bijna gedaan toen zij opstonden en door een achterdeur naar buiten liepen.
Tot twee uur in de nacht reed ik rond in de stad in de hoop dat mijn ouders naar bed zouden zijn als ik thuiskwam. Toen ik stilletjes de voordeur ontsloot en openduwde, zaten mijn ouders tot mijn grote schrik op de divan op mij te wachten.
Ik was verlamd van schrik en zocht naar een stoel waar ik op kon gaan zitten. Mijn vader sprak als eerste. "Jongen," zei hij,"hoe kunnen wij worden als jij?"
Mijn moeder begon te wenen. Twee uur lang legde ik hun Gods verlossingsplan uit en daarna mocht ik hun tot de Heer leiden.
Mijn pappa zei,"Benny, weet je wat mij overtuigd heeft?" Hij vertelde wat het was: toen ik begon te preken had hij zich naar mijn moeder toegekeerd met de woorden,"Dat is niet jouw zoon. Jouw zoon kan niet praten! Zijn God moet echt bestaan." Hij wist niet dat ik totaal genezen was van mijn stotteren.

De lidtekens waren weg.
Een aantal maanden nadat mijn ouders gered waren, begon de Heer mij ernstig toe te spreken. "Benny," zei Hij,"Ik wil dat je je vader alles vergeeft wat hij je aangedaan heeft."
Mijn gestotter had zo'n vernietigende invloed op mij gehad dat ik het leven bijna niet aankon, ja ik durfde mijzelf niet eens onder ogen komen. Ik weet nog dat mijn vader zei,"Van al mijn mijn kinderen ben jij de enige die niets van zijn leven zal terecht brengen." Zijn woorden maakten mijn probleem alleen maar erger.
Die avond sprak de Heer mij toe over 'het alles maar uit mijn hoofd zetten'. Dat was pijnlijk omdat de herinneringen allemaal weer terugkwamen, en ik zei,"Heer, dat kan ik niet."
De woede die in mij opwelde was veel groter dan ik mij had voorgesteld. "Heer, ik hou van hem," riep ik uit,"maar ik heb nog steeds zoveel pijn door alles wat hij gedaan en gezegd heeft."
De Heer antwoordde,"Als jij het besluit neemt, doe Ik de rest."
Ik zei,"Ik voel geen vergeving in mijn hart, maar ik vertrouw erop dat U mij verlost van alle boosheid en pijn uit het verleden."
Die avond nam ik het besluit mijn vader te vergeven. Op hetzelfde moment kwam er als het ware een hand naar beneden die alle dingen, die ik toch niet kan beschrijven of uitleggen, eruit trok.
Vanaf dat moment voelde ik een totale bevrijding. Ik had vrede met mijn vader, en de lidtekens die mij kreupel gemaakt hadden waren volledig uitgewist.
Mijn genezing was compleet.

Deel 2
Wat de Bijbel leert over WONDEREN


Hoofdstuk 11
Het begin van uw wonder

Zodra ik van mijn stotteren genezen was, gaf God mij een onverzadigbare honger naar het Woord. Er was een honger in mij om alles te weten over Gods wondermacht.
Dag en nacht verslond ik de Schrift. Hoe meer ik las, hoe meer ik besefte dat het niet Gods bedoeling was dat Zijn kinderen moeten leven met kwalen. Hij wilde hen gezond en hersteld zien.
Op een dag bad ik, 'Heer, net zoals U mij genezen heeft, geef ik mijn leven opdat anderen Uw redding, Uw Geest, Uw zalving en Uw wonder-werkende macht zullen kennen.'
Had ik vragen? Ja. De Heer moest mij veel openbaren door Zijn Woord.
* Hoe was ziekte de wereld ooit binnengeslopen?
* Wat hebben zonde en ziekte met elkaar te maken?
* Wil God dat wij genezen worden?
* Wat is er aan het kruis t.b.v. onze genezing gebeurd?
* Welke rol speelt het bloed van Christus bij genezing?
* Waarom moest het lichaam van Christus verbroken worden?
* Kan iemand zijn wonder verliezen?
* Is er vergeving nodig om genezen te kunnen worden?
* Wat is de relatie tussen onze ziel en onze gezondheid?
* Verbindt de Heer voorwaarden aan een wonder?
* Welk verband bestaat er tussen genezing en aanbidding?
* Welke rol speelt het geloof?
* Wat zegt het Woord over het behouden van onze genezing?

Het scheppingsverhaal laat er geen twijfel over bestaan dat God een prachtige wereld formeerde zonder ziekte en kwalen-ja, zelfs de dood. 'En God zag alles wat Hij gemaakt had, en zie, het was zeer goed.' (Genesis 1:31)
Hoe is de zonde de wereld binnengekomen? De Schrift zegt duidelijk dat, toen God Adam schiep, hij niet ziek was, maar veeleer vol leven en gezondheid. Maar omdat Adam zondigde, heeft iedere man en vrouw deel aan die oorspronkelijke zonde. Adams daad brachten zowel ziekte als de dood het mensengeslacht binnen. 'Daarom, gelijk door één mens de zonde de wereld is binnengekomen en door de zonde de dood, zo is ook de dood tot alle mensen doorgegaan, omdat allen gezondigd hebben.' (Rom.5:12)
De zonde bracht ziekte en dood met zich mee. En vanaf de dag van Adams overtreding heeft er een straf gestaan op 's mensen ongehoorzaamheid tegenover God. Neem bijvoorbeeld het volk Israël, zij waren ziek als gevolg van hun zonden. Door de profeet Micha sprak God:'Ik echter maak u krank, Ik sla u, Ik richt verwoesting aan wegens uw zonden.' (Micha 6:13)

Meer dan een Losprijs
God had een plan om de mens te verlossen door Zijn Zoon te zenden, Hem als mens geboren te laten worden en Hem aan het kruis te laten sterven voor onze redding. Maar eigenlijk gebeurde er nog meer op Golgotha. Zoals wij zullen ontdekken, voorzag Christus niet alleen in verlossing maar ook nog in genezing.
Misschien vraagt u:"Als ziekte door Adam naar de aarde gekomen is, behoort dan niet iedereen ook ziekte te ervaren?"
Helemaal niet. Wij kunnen door ziekte omringd zijn, maar het is niet Gods wil dat zijn volk in ziekte leeft. Het kruis heeft erin voorzien dat wij zowel gered als genezen kunnen zijn. Jezus heeft zijn bloed voor onze zonden vergoten, maar zijn lichaam is verbroken om onze ziekten.
De profetieën van het Oude Testament voorzeggen wat Christus omwille van onze genezing zou doormaken. "Wie gelooft, wat wij gehoord hebben, en aan wie is de arm des HEREN geopenbaard? Want als een loot schoot hij op voor zijn aangezicht, en als een wortel uit dorre aarde; hij had gestalte noch luister, dat wij hem zouden hebben aangezien, noch gedaante, dat wij hem zouden hebben begeerd." (Jesaja 53:1-2)
Jezus, de 'arm des HEREN', zou uit een geestelijk dood Israël voortkomen-als een 'wortel uit dorre aarde'.
Voor zijn kruisiging werd de Heer gegeseld en geslagen. Zoals voorzegd in Jesaja 50:6 werd zijn baard uitgetrokken. Hij was zo verminkt en zijn aangezicht zo verwrongen dat Hij onherkenbaar geworden was. Psalm 129:3 zegt verder:"Ploegers ploegden op mijn rug, zij trokken hun voren lang." Uit deze beschrijving kunnen wij opmaken hoe erg onze Heer geslagen werd. Daarom herkende Maria Magdalena Hem ook niet in de hof. Sinds de laatste maal dat zij Hem gezien had, was Hij zo ernstig toegetakeld dat zij Hem helemaal niet herkende.
De profeet schreef:"Hij was veracht en van mensen verlaten, een man van smarten en vertrouwd met ziekte, ja, als iemand, voor wie men het gelaat verbergt; hij was veracht en wij hebben hem niet geacht. Nochtans, onze ziekten heeft hij op zich genomen, en onze smarten gedragen; wij echter hielden hem voor een geplaagde, een door God geslagene en verdrukte." (Jesaja 53:3-4)
En dan horen wij waarom dit moest geschieden. "Maar om onze overtredingen werd hij doorboord, onze ongerechtigheden verbrijzeld; de straf die ons de vrede aanbrengt, was op hem en door zijn striemen is ons genezing geworden." (Jesaja 53:5)
Veel mensen vatten niet wat er op Golgotha eigenlijk plaatsvond. Wanneer wij over redding spreken, kunnen wij niet eraan voorbijgaan dat God ook voorzag in genezing.
Het grote rantsoen dat zowel voorzegd als vervuld is, was niet alleen voor geestelijke redding. De Schrift zegt ons in Job 33:24, "dan zal Hij Zich zijner erbarmen en zeggen: Bevrijd hem, dat hij niet in de groeve dale, de losprijs heb ik verkregen." God heeft Zijn Zoon dus gezonden als rantsoen en om ons verlossen van de put der zonde. Kijk naar Job 33:25 waar ons ook genezing door het rantsoen wordt beloofd. "Zijn lichaam wordt frisser dan in zijn jeugd, hij keert terug tot de dagen zijner jonkheid."
Ik geloof dat zowel redding als genezing behoren tot Gods plan.

Geloof en Goed Gedrag
Het Nieuwe Testament staat vol met berichten over wonderen welke de bediening van Christus en Zijn discipelen volgden. Maar wanneer de genezing plaatsvond, werd dat vrijwel altijd in verband gebracht met zowel redding als met een rechtvaardige levenswijze.
Toen Jezus de man, die al 38 jaar ziek was geweest, aan het badwater van Bethesda genas, vond Jezus hem in de tempel en zei tot hem:"Zie, gij zijt gezond geworden; zondig niet meer, opdat u niet iets ergers overkome." (Johannes 5:14)
Misschien zegt u:'Alstublieft, Heer, ik heb zo hard een wonder nodig!' Maar bent u bereid te leven volgens Zijn Woord? Als Christus u geneest, vraagt Hij van u dat u recht wandelt.
Mogen wij verwachten onze genezing te behouden, als wij doorgaan met zondigen?
Ik herinner mij het verhaal van een vrouw in Los Angeles die van doofheid genezen werd. God opende begin deze eeuw haar oren tijdens een genezingsdienst van Aimee Semple McPherson.
Een paar weken later keerde haar doofheid terug en de vrouw verscheen weer op een van de samenkomsten van de evangeliste.
Zij liet een vriend vragen:'Waarom duurde mijn genezing maar een paar weken?'
Aimee vroeg aan haar vriend:'Maar wat heeft ze gedaan, nadat ze genezen werd?
'O, ze ging weer aan het werk,' antwoordde de vriend.
'Waar werkt ze dan?' wilde de evangeliste weten.
'Ze is barmeisje in een café in het dorp waar ze woont,' was het antwoord.
Toen zei Aimee:'Denkt u dat God haar oren heeft geopend om weer naar vuiligheid te gaan luisteren?'
Wij mogen nooit vergeten dat Christus tegen de vrouw, die op overspel betrapt werd, zei:"Zondig niet meer." (Johannes 8:11)

Wie zijn Schuld is het?
Wanneer wij zeggen dat ziekte door Adams zonde de wereld binnenkwam, moeten wij ook beseffen dat niet alle ziekte door zonde wordt veroorzaakt.
Ik heb vele mensen ontmoet die ziek geworden waren door hun eigen dwaasheid en door hun overduidelijk negeren van de meest fundamentele gezondheidswetten. Zij waren niet ziek omdat zij gezondigd hadden, maar omdat zij hun lichaam niet juist behandeld hadden. Dit komt voor bij zowel christenen als zondaren.
Uw dokter zegt u bijvoorbeeld dat u moet oppassen met te vet eten omdat uw aders aan het dichtslibben zijn. Als u de waarschuwing niet ter harte neemt, moet u niet satan de schuld geven als u een hartaanval krijgt. Op dezelfde manier moet iemand, die weet dat roken longkanker veroorzaakt, geen drie pakjes per dag roken.
Ik heb het altijd aanmatigend gevonden als mensen van God verwachtten dat Hij hen genas, terwijl hun probleem ontstond door hun eigen ongehoorzaamheid.

Eerste vereisten voor Genezing
Ik vind het altijd geweldig geloofsopbouwende Bijbelteksten te lezen die spreken over genezing.
Maar veel mensen zien niet in dat er voorwaarden verbonden zijn aan genezing. Met andere woorden, de Heer zal doen wat Hij beloofd heeft, als wij doen wat wij moeten doen.
Hoe kunnen wij ons voorbereiden op het ontvangen van een wonder? Het Woord zegt er dit over:"Loof de HERE, mijn ziel, en al wat in mij is, zijn heilige naam; loof de HERE, mijn ziel en vergeet niet een van zijn weldaden; die al uw ongerechtigheden vergeeft, die al uw krankheden geneest ..." (Psalm 103:1-3)
De Heer belooft ons nog meer. Hij is de God "die uw leven verlost van de groeve, die u kroont met goedertierenheid en barmhartigheid, die uw ziel verzadigt met het goede, zodat uw jeugd zich vernieuwt als die van een arend. De HERE doet gerechtigheid en recht aan alle verdrukten." (Psalm 103:4-6)
Wanneer begint uw wonder? Als uw begint 'de Heer te loven' vanuit het diepst van uw ziel vanuit alles wat in u is.
Het is begrijpelijk dat wij, als wij ons midden in een persoonlijke crisis bevinden, er alleen maar aan kunnen denken om hulp te roepen. Sommigen roepen de Heer aan alsof zij nummer 100 (het 06-nummer) intoetsen op de telefoon. Zij naderen tot de Heer en concentreren zich op hun probleem. 'O, Heer,' zeggen zij, 'ik weet dat ik het niet waard ben, maar ik heb u nu zo hard nodig.'
In plaats daarvan moeten wij tijd besteden aan het prijzen en aanbidden van God, om Wie Hij is. Wij behoren te zeggen:'Dank U Heer dat U Uw bloed aan het kruis hebt vergoten. Dank U, Heer, dat U mijn leven hebt gered van de vernietiging. Ik prijs U voor Uw genezende kracht.'
Nadat wij Hem hebben geprezen, zegt de Schrift ons 'vergeet niet een van Zijn weldaden' (vers 2)
Kijk eens, er zijn zeven weldaden die wij niet moeten vergeten! Wij dienen een God die:
1. onze ongerechtigheden vergeeft (vers 3),
2. onze krankheden geneest (vers 3),
3. ons leven verlost van de groeve (vers 4),
4. ons kroont met goedertierenheid en barmhartigheid (vers 4),
5. onze ziel verzadigt met het goede (vers 5),
6. onze jeugd vernieuwt als die van een arend (vers 5),
7. ons gerechtigheid en recht doet (vers 6).

Het Woord maakt het zó duidelijk, de weldaden betreffen niet alleen onze redding, maar ook onze gezondheid. En wij mogen er niet één van vergeten.
Als mensen vergeten wat God gedaan heeft, dan beperken ze Zijn zegen. De kinderen Israëls hebben die les geleerd. "Hoe vaak waren zij weerspannig tegen Hem in de woestijn, griefden Hem in de wildernis, en verzochten God wederom, en krenkten de Heilige Israëls." (Psalm 78:40-41)
Laat er geen moment meer voorbijgaan zonder de Heer te prijzen en aan zijn weldaden te denken.

De Sleutels tot Uw Wonder
Buiten het prijzen van een genadige God en te erkennen wat Hij ons gegeven heeft, zijn er nog een paar specifieke dingen, die wij kunnen doen om ons voor te bereiden op Gods genezende aanraking.
Ten eerste: Keer u af van hen die Gods kracht verwerpen.
Hoe kunnen wij verwachten genezen te worden als wij regelmatig in het gezelschap verkeren van ongelovigen? Als u Gods Woord leest moet het u duidelijk zijn wat u moet doen. De Schrift zegt ons dat er in de laatste dagen mensen zouden zijn die "met een schijn van godsvrucht de kracht daarvan verloochend hebben; houd ook dezen op een afstand." (2 Timoteüs 3:5)
Als u leeft in een omgeving van ongeloof, is er niet veel voor nodig om u uit het veld te slaan. De Bijbel zegt:"Wijsheid is beter dan oorlogstuig, maar één zondaar bederft veel goeds." (Prediker 9:8) Hoeveel zondaars zijn er voor nodig om 'veel goeds' te bederven?

Eén. Keer u van zulken af.
Als u beseft welk een kracht zowel het gesproken als het geschreven woord hebben, zult u hen mijden die uw geloof verwoesten. Waar moet u het zoeken? "Zo is dan het geloof uit het horen, en het horen door het woord van Christus." (Romeinen 10:17)

Ten tweede: Als u een wonder zoekt, vraag dan in geloof.
Wij moeten het 'als' uit onze gebeden halen. Het Woord zegt:
"Maar hij moet bidden in geloof, in geen enkel opzicht twijfelende, want wie twijfelt gelijkt op een golf der zee, die door de wind aangedreven en opgejaagd wordt. Want zulk een mens moet niet menen, dat hij iets van de Here zal ontvangen." (Jakobus1:6-7)
Als u twijfelt, verwacht dan ook niet veel van de Heer. Vraag in plaats daarvan in geloof, in de wetenschap dat het Zijn volmaakte wil is u te genezen.

Ten derde: Laat uw geloof de vrije loop.
Dikwijls, als ik in de bediening sta, kan ik het geloof van de mensen zien. Ik kan het in hun ogen zien ze staan dan op het punt een daad te stellen om hun geloof vrij te zetten.
Op een campagne 's avonds, midden in mijn preek, werd mijn aandacht plotseling getrokken door een jongeman die op de eerste rij zat. Hij had een beugel aan zijn been en er lag een kruk tegen zijn stoel aan. Maar ik kon een man zien wiens geloof zo echt was, zo levend, dat zijn aangezicht leek te borrelen.
Ik stopte midden in mijn preek en zei:'Meneer, ik wil dat u opstaat in Jezus' Naam.'
Hij stond niet alleen op, maar rukte ook de beugel van zijn been en begon voorin de zaal op en neer te rennen. Op het moment dat hij het woord 'opstaat' hoorde, ontketende hij zijn geloof.
Precies zo gebeurde het ook in Nieuwtestamentische tijden. Toen de apostel Paulus op een keer in Lystra preekte, was daar een man die verlamd was geweest "van de schoot zijner moeder aan, die nooit had kunnen lopen" (Handelingen 14:8)
De Schrift verhaalt dat "deze man luisterde naar Paulus, wanneer hij sprak, en Paulus keek hem scherp aan en zag, dat hij geloof had om genezing te vinden, en hij zeide met luider stem: Ga recht op uw voeten staan! En hij sprong overeind en liep heen en weer." (Handelingen 14:9-10)
Herinnert u zich het verhaal van de tien melaatsen die Jezus tegenkwamen toen Hij door hun kleine dorpje reisde? Van verre "verhieven zij hun stem en zeiden: Jezus, Meester, heb medelijden met ons." (Lukas 17:13)
Toen de Here Jezus hen zag, zei Hij:"Gaat heen, toont u aan de priesters. En het geschiedde, terwijl zij heengingen, dat zij gereinigd werden." (Lukas 17:14)
Wanneer werden zij gereinigd? Toen zij heengingen. Zij stelden hun geloof in werking.
Als ik u nu eens vroeg wat uw grootste nood was, wat zou u dan zeggen? Wat uw probleem ook is, het is van vitaal belang dat u tot de Heer nadert met lofprijs, met dankzegging en met een levend geloof.
Dat is het begin van uw wonder.


Hoofdstuk 12
Het is Gods Wil

Als dienaar van het evangelie die God op Zijn Woord neemt, heb ik reeds honderden malen woorden van geloof en genezing gesproken. Van Zweden tot Singapore, en van Bogota tot Baltimore, heb ik mensen die pijn leden en in wanhoop verkeerden een wonder van de Heer zien ontvangen. Onmiddellijk werden zij genezen toen zij geloofden.
Ik geloof dat het niet alleen Gods wil is dat u genezen wordt, maar dat het zelfs Zijn wil is dat u een leven van gezondheid leidt totdat Hij u thuis roept (zie Job 5:26).
Als u naar een boek zoekt dat u zal helpen uw krankheden weg te verklaren en te rechtvaardigheden, dan heeft u nu het verkeerde vast. Ik ben niet iemand die bidt:'Als het Uw wil is, Heer, schenk deze mens genezing.'
Het is Zijn wil! U zult mij nooit zulke geloofsverwoestende woorden horen bidden als 'Indien het Uw wil is, Heer, genees hen.' Gods plan is dat u opstaat en genezen wordt. Vandaag. Morgen. Altijd!
Wat de Heer voor u begeert, is niet veranderd sinds de dag dat Hij de grootste 'genezingsdienst' hield die er in het hele Oude Testament opgetekend staat. Toen God Zijn volk Israël uit Egypte riep, waren zij ziek en omvangen met vele krankheden. Het waren slaven die ondervoed en wreed behandeld waren. Maar toen God Zijn volk riep, gebeurde er iets geweldigs.
Hij bracht hen uit de slavernij en op datzelfde moment "want er was in hun stammen niemand die struikelde." (Psalm 105:371). Ik geloof dat dit vers duidelijk zegt dat Gods volk door één aanraking van Zijn machtige hand op dat moment werd genezen.
God is niet veranderd. Tegenwoordig laten miljoenen hun slavernij en zonde achter zich om een nieuw leven in Christus te vinden. God wil niet alleen dat Zijn kinderen de duisternis achter zich laten, maar ook ziekte.
Toen God de kinderen Israëls uit Egypte verlosten, waren zij een genezen volk. En nog iets meer. Het eerste verbond dat God met hun sloot was een verbond van genezing. Na de totale genezing van de schare, was de eerste boodschap die zij van God hoorden toen zij door de Rode Zee trokken:"Ik, de HERE, ben uw heelmeester." (Exodus 15:26)
"Zie, de boom."

De les die God de kinderen Israëls gaf was diepgaand. De Israëlieten waren nu reeds drie dagen voortgegaan zonder water.
En zij kwamen in Mara, maar zij konden het water van Mara niet drinken, omdat het bitter was. Daarom noemde men die plaats Mara. Toen morde het volk tegen Mozes en zeide: Wat moeten wij drinken? En hij riep luide tot de HERE, en de HERE wees hem een stuk hout; hij wierp het in het water; toen werd het water zoet. Daar gaf Hij hun inzettingen en verordeningen en daar stelde Hij hen op de proef, terwijl hij zeide: Indien gij aandachtig luistert naar de stem van HERE, uw God, en doet wat recht is in zijn ogen, en uw oor neigt tot zijn geboden en al zijn inzettingen onderhoudt, zal Ik u geen enkele van de kwalen opleggen, die Ik de Egyptenaren opgelegd heb; want Ik, de HERE, ben uw Heelmeester. (Exodus 15:23-26)
Zij trokken genezen uit Egypte! Maar zij begonnen te zuchten en te klagen over hun omstandigheden. God gaf hun een waarschuwing en zei dat mopperen ziekte zou voortbrengen. Hij bedoelde:"Als gij niet murmureert, zal Ik geen ziekte onder u toelaten," wat betekent dat zij reeds genezen waren. De symbolen die wij in dit verhaal vinden hebben ons een opwindende boodschap te vertellen. Toen Mozes tot de Heer riep, toonde God hem een boom. Ik geloof dat dit was omdat de boom het kruis voorstelde. God gebood hem de boom in het water te werpen en het water werd onmiddellijk drinkbaar, het bittere water werd direct zoet. In de Schrift stelt water soms mensen voor. 'Zoet' spreekt dan van genezing en gezondheid.
Het leek wel of God zei:'Neem het kruis (de boom), werp hem op het volk (de wateren), en zij zullen genezen (zoet gemaakt) worden.' Vandaag kan er zonder het kruis geen genezing zijn. Alvorens de wateren te genezen toonde de Almachtige hun de boom. Eer wij onze genezing kunnen ontvangen, moeten wij op het kruis zien.
Werden de Israëlieten ooit nog ziek? Ja. Maar het was niet God die de plaag zond. De ziekte werd veroorzaakt door hun zonde. In Numeri 21 zegt de Bijbel, dat zij door slangen gebeten werden toen zij de gerechtigheid de rug toekeerden.
Het verhaal van het kruis bevat een geweldige symboliek. Ik geloof dat God Zijn Zoon naar Golgotha zond omwille van de genezing van uw ziel maar ook voor de genezing van uw lichaam. Toen de doornenkroon op Zijn hoofd geplaatst werd, bloedde Hij voor de genezing van uw denken en voor uw gedachtenleven. Toen Hij gegeseld werd, werd Zijn rug opengereten omwille van uw ziekten.
Als Hij onze ziekten gedragen of weggenomen heeft, waarom moeten wij dan nog trachten te dragen wat reeds op Hem gelegd is? Het is weg. Hij heeft het weggenomen.
Als een man of vrouw volgens de Schrift behouden werd, ging dit dikwijls gepaard met genezing.
Weet u nog dat de Here Jezus tegen Nicodemus zei:"En gelijk Mozes de slang in de woestijn verhoogd heeft, zó moet ook de Zoon des mensen verhoogd worden." Hij verwees hier naar een belangrijk verhaal in het Oude Testament waarin dit principe naar voren wordt gebracht: Als de zonde binnenkomt, komt ziekte mee. En nog iets: Als de zonde vertrekt, neemt zij de ziekte mee.

'Zie op het Kruis'
En het volk sprak tegen God en tegen Mozes: Waarom hebt gij ons uit Egypte gevoerd? om te sterven in de woestijn? Want er is geen brood en geen water en van deze flauwe spijs walgen wij. Toen zond de HERE vurige slangen onder het volk; die beten het volk, zodat er velen van Israël stierven. Daarop kwam het volk tot Mozes en zeide: Wij hebben gezondigd, want wij hebben tegen de HERE en tegen u gesproken; bid tot de HERE, dat Hij de slangen van ons wegdoe. Toen bad Mozes ten gunste van het volk. De HERE dan zeide tot Mozes: Maak een vurige slang en plaats die op een staak; ieder, die daarnaar ziet, wanneer hij gebeten is, zal in leven blijven. (Numeri 21:5-8)
Als u en ik de Heer ongehoorzaam zijn, mogen wij verwachten dat de slangen zullen bijten (Prediker 10:8). Wat God eeuwen voor Golgotha zei, was dat u, ook als u door een slang gebeten bent, alleen maar op weer het kruis hoeft te zien.
Eerst toonde God Mozes een boom, in Exodus 15:25. De tweede maal, in Numeri 21:8, zei God dat Mozes een vurige slang moest maken en op een staak steken. "De HERE dan zeide tot Mozes: Maak een vurige slang en plaats die op een staak; ieder, die daarnaar ziet, wanneer hij gebeten is, zal in leven blijven." Telkens kwam de genezing door op het kruis te zien. Wilt u genezen worden? Wilt u Gods goddelijke kracht kennen die u leven en gezondheid kan geven? Ga naar Golgotha.
Hoe langer ik Gods Woord bestudeer, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat een christen niet ziek behoort te zijn. Als het Gods wil is dat ik ziek ben, dan heeft Jezus mijn ziekten voor niets op Zich genomen.
Wil de Heer dat ik zonde leef? Natuurlijk niet. Als ik zou zeggen 'God wil, dat ik ziek ben', zou dat hetzelfde zijn als wanneer ik zou zeggen 'Hij wil dat ik in zonde leef'. Maar dat is niet Zijn plan. Ik geloof dat Zijn volmaakte wil gezondheid en genezing is, zolang ik leef, net zo zeker als dat Hij wil dat ik rechtvaardig wandel. Nu is de vraag, wandel ik altijd recht? Nee, ik maak fouten, heb berouw en Hij vergeeft me. Geniet ik volledige en volmaakte gezondheid? Nee, ik word ziek, ga naar de Heer en vraag om Zijn genezende aanraking en Hij geneest mij.

Vergeven en Genezen
Als God vergeeft, voegt Hij er de voorziening van genezing erbij. De Psalmist heeft geschreven:"Loof de HERE, mijn ziel en vergeet niet een van zijn weldaden; die al uw ongerechtigheden vergeeft, die al uw krankheden geneest ..." (Psalm 103:2-3) Met een en dezelfde aanraking vergeeft èn geneest de Heer.
Toen Jezus de man die verlamd was, aankeek, zei Hij:
Wat is gemakkelijker, tot de verlamde te zeggen: Uw zonden worden vergeven, of te zeggen: Sta op en neem uw matras op en wandel? Maar opdat gij moogt weten, dat de Zoon des mensen macht heeft op aarde zonden te vergeven - zei Hij tot de verlamde: Tot u zeg Ik, sta op, neem uw matras op en ga naar uw huis. En hij stond op, nam terstond zijn matras op en ging voor aller oog naar buiten, zodat zij allen ontzet waren en God verheerlijkten, zeggende: Zo iets hebben wij nog nooit gezien! (Marcus: 2:9-12)
Nogmaals, als de Heer zonde vergeeft, voegt Hij er altijd genezing bij. Daarom zei Jakobus: Is er iemand bij u ziek? Laat hij dan de oudsten der gemeente tot zich roepen, opdat zij over hem een gebed uitspreken en hem met olie zalven in de naam des Heren. En het gelovige gebed zal de lijder gezond maken, en de Here zal hem oprichten. En als hij zonden heeft gedaan, zal hem vergiffenis geschonken worden. (Jakobus 5:14-15)
Het vindt tegelijkertijd plaats. Slechts één aanraking, één ademtocht, van de Heer is alles wat u nodig hebt. God redt en Hij geneest. God vergeeft en heelt.
Wij moeten de woorden van de Psalmist op onszelf betrekken en ze telkens weer opnieuw herhalen:"Hij vergeeft al mijn ongerechtigheden; Hij geneest al mijn krankheden."
Hij heeft beloofd dat:"Geen inwoner zal zeggen: Ik ben ziek; het volk dat daar woont, zal vergeving van ongerechtigheid hebben." (Jesaja 33:24) En het is niet Zijn plan dat het probleem nog terugkomt. God heeft ook beloofd dat Hij werkelijk de ziekte zal verbannen van onze tegenwoordigheid. "Maar gij zult de HERE, uw God, dienen; dan zal Hij uw brood en uw water zegenen en Ik zal ziekte uit uw midden verwijderen." (Exodus 23:25)
"Mijn zoon, sla acht op mijn woorden. ... Want zij zijn leven voor wie ze vinden, genezing voor hun ganse lichaam." (Spreuken 4:20, 22)
De Schrift leert duidelijk, dat uw lichaam de Here toebehoort, en dat het ontworpen is om Hem te verheerlijken. "Want gij zijt gekocht en betaald. Verheerlijkt dan God met uw lichaam." (1 Korinthiërs 6:20)
Ik wil het nog eens vragen: is het Gods wil dat u in gezondheid wandelt? Dat is wat de melaatse wilde weten:"En een melaatse kwam tot Hem, die voor Hem op de knieën viel, en smekende tot Hem zeide: Indien Gij wilt, kunt Gij mij reinigen. En met barmhartigheid bewogen, strekte Hij zijn hand uit, raakte hem aan en zeide tot hem: Ik wil het, word rein!" (Marcus 1:40-41), en Hij zegt nog steeds: Ik wil het!


Hoofdstuk 13
Uw Muur van Bescherming

Zou het niet geweldig zijn als wij een barricade konden opbouwen die ons zou beschermen tegen ziekten? U staat op het punt te ontdekken dat die beschermingsmuur reeds gebouwd is. Er is reeds in voorzien.
Als jonge man in Toronto wist ik dat ik bekeerd was en bestemd voor de bediening. Maar ik wist niets af van wat ik u nu onderwijs. Eigenlijk geloofde ik het niet eens. Ik dacht dat ziek zijn heiligen eigen was, dat als je door ziekte in bed ligt, God je tot zijn glorie zal gebruiken.
Maar spoedig ontdekte ik dat ons lichaam geschapen was om de Almachtige God te eren en verhogen. Nogmaals:"Want gij zijt gekocht en betaald. Verheerlijkt dan God met uw lichaam." (1 Korinthiërs 6:20) Door deze ontdekking geloof ik dat, als de Here Jezus omwille van mijn genezing is verwond en gebroken, waarom zou ik die last dan dragen?

De Kracht van het Geloof
Ik ben er vast van overtuigd dat God wil, dat wij kerngezond zijn. Het wordt tijd dat wij gaan geloven, verkondigen en beginnen met te leven vanuit een positie waar u kunt zeggen:'Ziekte hoort niet bij mij en ik zal het onder geen omstandigheden in mijn leven tolereren!' Als die boodschap in uw ziel tot leven komt, zal ziekte moeten vluchten.
Vier Eenvoudige Wetten
God wil niet dat u ziek bent. In feite sluit Hij in Exodus 15 een verbond met u, en Hij zegt u daar dat u, als u zich aan dat verbond houdt, genezen zult worden.
Om het precies te zeggen, heeft God vier eenvoudige wetten ingesteld niet meer dan vier. Als u ze gehoorzaamt, zult u in gezondheid leven. En als u ziek wordt, zult u de ziekte bevelen uw lichaam te verlaten.
Gods vier wetten van genezing staan in een en dezelfde, krachtige Bijbeltekst. Hij zegt:
Indien gij aandachtig luistert naar de stem van de HERE, uw God, en doet wat recht is in zijn ogen, en uw oor neigt tot zijn geboden en al zijn inzettingen onderhoudt, zal Ik u geen enkele van de kwalen opleggen, die Ik de Egyptenaren opgelegd heb: want Ik, de HERE, ben uw Heelmeester. (Exodus 15:26)

Dit is de eerste maal in de Schrift dat God Zich aan ons bekend maakt als onze Heelmeester, en Hij maakt ons de vier voorwaarden bekend waaraan wij moeten voldoen om genezen te worden.
Voorwaarde Nummer Een: Luister. U moet aandachtig 'luisteren' naar de stem van de Heer. In het Hebreeuws betekent het woord zowel 'horen' als 'verklaren'. U moet het horen, uitspreken en belijden. Wij kunnen het belang van deze stap niet genoeg benadrukken.
Voorwaarde Nummer Twee: Doe. De Heer eist dat u doet wat goed is in Zijn ogen. Het woord 'doen' in het Hebreeuws betekent 'maken, worden, de leiding nemen.' Dus, beste vrienden, de Heer vraagt daden van ons. En genezing begint als wij het Woord gehoorzamen.
Voorwaarde Nummer Drie: Neig uw oor. In de oorspronkelijke taal betekent het 'overweeg'. God vraagt toewijding van u in het overpeinzen van Zijn geboden.
Voorwaarde Nummer Vier: Onderhoud. In het Hebreeuws staat er 'bewaak, bescherm en behoud' Zijn Woord. Dit is een eerste vereiste voor genezing.

En wat voor resultaat belooft God, als wij aan deze voorwaarden voldoen? Hij zegt dat Hij u zal genezen. Als u het Woord hoort, belijdt, zich ten volle toewijdt aan Zijn wetten, het Woord beschermt en u eigen maakt, dan, zegt God, zult u in volmaakte gezondheid leven.
God heeft een verbond van genezing aangeboden, maar Hij voegt er deze waarschuwing bij:"Wie een muur doorbreekt, zal door een slang gebeten worden." (Prediker 10:8) Wat zegt God hier? Een muur vormt een bescherming. De Bijbel zegt dat, als de bescherming doorbroken wordt, een demon zal bijten. Wat is uw bescherming? Het Woord van de levende God!
Wilt u Gods genezing? Laat het Woord uw hele wezen doordrenken. Laat het heersen over uw hart, uw denken en uw emoties. Heb het lief, belijd het en gehoorzaam het. Als het Woord uw hele leven wordt, zal het u volledig omringen links, rechts, van voren en van achteren. Het Woord zal uw bescherming worden en geen enkele slang zal u kunnen bijten. Maar als die muur doorbroken wordt, zullen satan en zijn demonen toeslaan. En ziekte is dan een van de resultaten van die aanval.
De Schrift verklaart dat:"Een stad met omvergehaalde muren, zo is iemand die zijn geest niet in bedwang heeft." (Spreuken 25:28) Als u niet over uw leven heerst met het Woord, zijn er geen beschermingsmuren rondom u heen.

'Heer, Waarom Ben Ik Ziek?
Kort geleden vroeg een man mij:'Benny, wat gebeurt er als ik faal en ziekte mijn lichaam aangrijpt?'
Mijn antwoord was hetzelfde:'Ga op het Woord staan,' zei ik. 'Sta op het Woord.'
Jaren geleden werd William Branham, die zich tot de grootste genezingsevangelisten mocht rekenen, en die voor duizenden om bevrijding gebeden had, ziek. Terwijl hij daar 
met hoge koorts lag, riep hij tot de Heer:'Heer, waarom ben ik ziek? Vanavond heb ik een samenkomst en nu lig ik hier ziek te bed. Heer, U gebruikt mij om anderen genezing aan te brengen. Ik vind het zo pijnlijk dat ik nu zelf ziek ben en zo het podium op moet. Genees mij, Heer!'
De Heer gaf geen antwoord.
'Genees mij, Heer!' zei hij weer.
Nog steeds geen antwoord.
Plotseling sprak de Heilige Geest:'Het Woord is genezing voor hun ganse lichaam. Het Woord is genezing voor hun ganse lichaam.'
Branham begon Spreuken 4:22 aan te halen, maar nu betrok hij de woorden op zichzelf:'Het Woord is genezing voor gans mijn lichaam! Het Woord is genezing voor gans mijn lichaam!'
Toen zei hij:'Heer, als het Woord genezing voor heel mijn lichaam is, zal ik op Uw Woord staan dat zegt2:"Vertrouwt Mij . . . het werk mijner handen toe."' De Heer zei niet 'vraag', Hij zei: Beveel mij. En dat deed Branham. God had het beloofd en de evangelist beval Hem het te doen. Hij zei:'Mijn God, ik beveel in de Naam van Jezus dat het Woord voor mij zal werken!' En toen hij het Woord begon te bevelen dat het moest werken, stond hij op en eiste hij zijn genezing op.
Hij zei dat hij zich nog steeds ziek voelde, maar hij weigerde aandacht te besteden aan de symptomen. Een half uur later was de koorts weg, kracht was zijn hele wezen binnengestroomd en die avond liep hij als een gezond man het podium op.

Er Is Genezing in de Aanbidding
De profeet Jeremia vroeg:"Is er geen balsem in Gilead, of is daar geen heelmeester? Want waarom is de wond van de dochter mijns volks niet geheeld?" (Jeremia 8:22)
Deze Bijbeltekst bevat een geweldige waarheid die een sleutel tot uw genezing in zich draagt. Jeremia vroeg:"Is er geen balsem in Gilead?" Het woord balsem in het Hebreeuws spreekt van genezing. En het woord Gilead spreekt van aanbidding. Hij vraagt hier dus:'Is er geen genezing in de aanbidding?' Natuurlijk is die er. En u moet handelen naar de wetenschap, dat uw aanbidding genezing bewerkt.
Als u het Woord belijdt en er lijkt niets te gebeuren, begin dan de Here God des hemels te aanbidden. Aanbid Hem om Zijn beloftes. Aanbid en zeg:'Jezus, U hebt mijn ziekte gedragen. Ik wil het niet dragen. Dank U dat Uw Woord zegt:"Door Uw striemen ben ik genezen." Terwijl u de Heer begint te aanbidden, zult u zien dat de genezing uw lichaam binnentreedt.
Wat op Golgotha is gebeurd, zal u zelfs beschermen tegen pijn.
Ten tijde van het Oude Testament kreeg iemand die ziek was een pijnstiller tijdens zijn ziekte: mirre. "Mijn geliefde is mij een bundeltje mirre, rustend tussen mijn borsten." (Hooglied 1:13)
Toen Christus aan het kruis hing, werd Hem mirre aangeboden. "En zij gaven Hem wijn, met mirre gemengd, doch Hij nam die niet." (Marcus 15:23) Het was de gewoonte iemand die gekruisigd werd iets dergelijks te drinken te geven om de pijn weg te nemen.
Waarom weigerde de Here Jezus dit? Christus wees de mirre af omdat Hij niet zonder pijn wilde sterven. Hij wilde in zijn sterven al onze pijn en kwelling op Zich nemen. Christus is uw 'pijnstiller', Degene die u aanroept als u nood hebt. Hij zal in de hoogste nood naast u liggen om uw pijn te stillen en u genezing te brengen.
De Heer is uw schuilplaats en uw schild. Hij is uw beschermingsmuur.


Hoofdstuk 14
Een Oogst van Genezing

Gods wet omtrent zaaien en oogsten is duidelijk. U zult nooit de oogst binnenhalen of u moet het zaad zorgvuldig inzaaien en voor de oogst zorgen. Dit geldt ook voor genezing.
Als u zaadjes van twijfel en ongeloof zaait, zal uw oogst mislukken. Daarom moet uw instelling veranderen. God wil dat u met geloof, hoop en liefde zaait.
In het Nieuwe Testament lezen wij "hoe God Hem [Jezus] met de Heilige Geest en met kracht heeft gezalfd. Hij is rondgegaan, weldoende en genezende allen, die door de duivel overweldigd waren; want God was met Hem." (Handelingen 10:38) Opnieuw is het de duivel die volgens dit vers ziekte brengt, niet God.
In plaats van zaadjes van twijfel te zaaien moet u opzien naar de Vader en zeggen:'God des hemels, U heeft beloofd dat genezing voor mij is als ik U gehoorzaam. Welnu Heer, U weet dat ik niet volmaakt ben, maar het Woord zegt dat ik door Christus rechtvaardig ben.'
U moet begrijpen, dat de wet nooit volmaakt gehoorzaamd kon worden onder het Oude Verbond. Het was onmogelijk. Jezus heeft uw ongehoorzaamheid op Zich genomen en de wet vervuld. Het is om die reden dat u en ik Gods wetten kunnen gehoorzamen. Daarom ook kunt u met zekerheid bidden:'Vader, Uw Woord zegt dat Jezus mijn pijn, mijn ziekte, mijn verdriet en mijn zonde op Zich genomen heeft. Uw Woord zegt dat ik, ondanks mijn tekortkomingen, de gerechtigheid Gods ben en dat ziekte in mijn lichaam niet thuishoort.'
'Mijn Lichaam Wil Niet Gehoorzamen.'
Niet lang geleden vertelde iemand uit mijn gemeente mij haar verhaal. Zij zei:'Als kind werd ik door mijn ouders slecht behandeld en ik ben jarenlang ziek geweest.' Zij vertelde ook nog over hoe zij vaker in het ziekenhuis had gelegen dan zij zich kon herinneren, en dat haar lichamelijk problemen tot op die dag niet opgehouden waren.
Zij had met mij willen praten, omdat zij mij wilde vertellen, dat zij mijn preken over genezing heel goed beluisterd had. En alles wat ik preek, gelooft zij.
Zij zei:'Pastor Hinn, ik heb alles gedaan wat u gezegd hebt. Soms was ik er zelfs al mee begonnen, nog voordat u het zei. Ik probeer al jarenlang Gods Woord toe te passen. Ik heb geloof dat God wil dat ik genezen ben. En ik heb erop vertrouwd dat God mij zou genezen zoals Zijn Woord het beloofd. Maar mijn wonder is niet in lichamelijk vorm geschied. Mijn lichaam gehoorzaamt niet.
Toen keek zij mij met een verdrietige blik in haar ogen aan en vroeg:'Waarom ben ik nog steeds ziek?'
Ik zei tegen haar:'Stel u voor dat er een streep over de grond getekend staat. Aan de ene kant staan de mensen met een verkeerde opvatting over Gods Woord en een verkeerd begrip over hoe God geneest.'
Toen zei ik:'Stel nu, dat iemand over die lijn heenstapt.' Ik wees naar die denkbeeldige lijn en ging door:'Genezing begint niet per se op die punt. U moet die hele afstand overbruggen voor u het ontvangt.
Zij vroeg:'Wat is die afstand dan?'
Ik antwoordde:'Als u een zaadje zaait, kunt u niet morgen al een oogst verwachten. U moet het zaadje tijd gunnen om wortel te schieten, vrucht te dragen en dan zult u kunnen oogsten. Ik geloof dat u over de lijn bent heengestapt. U bent het gebied binnengetreden waar God met Zijn werk kan beginnen.'
Zij zei:'Pastor, u weet dat ik eigenlijk al dood had moeten zijn. Mijn dokters zijn verbaasd dat ik nog leef.
Ik zei tegen haar:'U leeft nog, omdat u een levend geloof heeft. U vertrouwt op Hem met elke vezel van uw wezen. Denk eraan dat "het geloof de zekerheid is der dingen, die men hoopt, en het bewijs der dingen, die men niet ziet." Geef uw lichaam nu de kans te volgen zodat de genezing openbaar wordt. Geef het niet op! Uw wonder komt iedere dag dichter bij.'

Over de Lijn Heenstappen
Wanneer zult u uw genezing ontvangen? Vandaag? Morgen? Het belangrijkste wat u moet weten is, dat u de voorziening om genezen te worden, tweeduizend jaar geleden al ontvangen hebt. Aan het kruis is het geschied.
Als u met uw hart, ziel en denken gelooft, dat de verzoening voor uw genezing al heeft plaatsgevonden, bent u 'over de lijn heengestapt'. Dan heeft u de vruchtbare grond betreden, waar het zaad in goede bodem kan groeien, waar God een oogst kan bewerken.
God wil dat u de negatieve, geloof verwoestende gedachten die satan u wil doen geloven, verwijdert d.w.z. twijfels die hij in uw denken legt. Hij wil dat u zegt:'Ik accepteer geen ziekte of kwalen en laat ze ook niet toe.'
Wat voor zaak moet u zaaien? Jezus heeft gezegd:"Het zaad is het woord Gods." (Lucas 8:11)
U mag nooit de volgende woorden uit Spreuken vergeten:"Mijn zoon, sla acht op mijn woorden, neig uw oor tot mijn uitspraken; laat ze niet wijken uit uw ogen, bewaar ze diep in uw hart. Want zij zijn leven voor wie ze vinden, genezing voor hun ganse lichaam." (Spreuken 4:20-22)
Hoe verkrijgt u gezondheid? Uw genezing komt door het Woord. Maar het gaat niet altijd vanzelf. Soms zegt de Schrift ons dat wij moeten zoeken. En hoe vindt het plaats? Op drie manieren. Op de eerste plaats, door oplettend te zijn. Ten tweede, door een vaste blik te richten. En ten derde, door het Woord in uw hart te bewaren.
U zult het Woord vinden, of 'pakken', door uw oren, uw ogen en uw hart ervoor te openen. De Bijbel zegt niet dat u genezing zult vinden door een kleine fluistering, of door een blik, of door een lichte emotie in uw hart. Er is een moedige en doorslaggevende daad voor nodig.
Paulus schreef aan de gemeente te Rome:"Geloof is uit het horen, en het horen door het Woord van God." (Romeinen 10:17) Iemand heeft het eens zo gezegd:'Geloof komt door steeds maar weer te horen. Met andere woorden, wij moeten steeds maar weer horen wat God zegt en niet rusten op wat wij gisteren gelezen of gehoord hebben. U zult het Woord nooit in uw leven opnemen, als u het maar één keer hoort. U moet het horen, en weer horen en weer opnieuw horen.
Ook moet u een vaste blik hebben. Blijf kijken, blijf maar kijken, en keek steeds weer. Dan moet uw hart het liefhebben, en meer liefhebben, en weer liefhebben. Zó zult u uw genezing vinden, en zaaien.
God wil dat u ijver toont opdat u "niet traag wordt, maar navolgers moogt zijn van hen, die door geloof en geduld de beloften beërven." (Hebreeën 6:12)
Als het Woord gezaaid is, is het tijd voor 'geloof en geduld'. Als u het zaad, dat u ontdekt heeft, zaait, verwacht dan niet dat het binnen één etmaal leven voortbrengt. Wees zeker van uw zaak en volhard. "Geeft dan uw vrijmoedigheid niet prijs, die een ruime vergelding heeft te wachten." (Hebreeën 10:35)

'Hij Komt Precies op Tijd.'
Zaai uw zaad en blijf het water geven. U zult nooit de overvloed van uw genezing genieten als u de akker laat uitdrogen. Ga door met uw geloof water te geven met het Woord, en geef het nooit op. Nooit!
Ja, God wil dat u geneest. Maar denk eraan, u bent ook niet van vandaag op morgen geworden wat u nu bent. En het kan ook tijd vergen voor u totaal veranderd bent. De Here Jezus reinigt uw hart in een moment als Hij u redt, maar de 'vernieuwing van uw denken' kan langer duren. Op dezelfde manier kan uw genezing tijd vergen.
Bent u over de lijn heengestapt? Bevindt u zich op een plaats waar God een wonder in uw leven kan doen? Laat God niet in de steek.
Er zijn mensen die graag een geliefd Bijbelvers nemen en zeggen 'Als ik dat vers nu gebruik, zal God mij genezen. Iedere keer weer opnieuw zeggen zij:"Maar om onze overtredingen werd hij doorboord, om onze ongerechtigheden verbrijzeld; de straf die ons de vrede aanbrengt, was op hem, en door zijn striemen is ons genezing geworden." (Jesaja 53:5)
Het is een machtig vers, maar u moet niet proberen Gods macht om te genezen slechts te baseren op één vers. God zegt dat u doordrenkt moet worden van Zijn Woord. Alleen dan wordt het 'genezing voor gans hun lichaam'. Het Woord van God vanaf Genesis tot Openbaring moet in uw leven doordringen. Niet vergeten, u moet het horen en het telkens weer horen. Zien en telkens weer zien. Liefhebben en telkens weer liefhebben. Het Woord draagt de macht in Zich u te genezen, waar u al zo lang voor bidt.
Het Woord bewerkt wonderen. Paulus heeft gezegd:"Toen gij het gepredikte Woord Gods van ons hebt ontvangen, hebt gij het aangenomen niet als een woord van mensen, maar, wat het inderdaad is, als een woord van God, dat ook werkzaam is in u, die gelooft." (1 Tessalonicenzen 2:13)

Waar Bevindt Zich Uw Geloof?
Maar sommige mensen hebben geloof voor de verkeerde dingen. Zij hebben er grote moeite mee te geloven dat God hun gebeden zal beantwoorden. Zij zijn er niet zeker van dat het Woord werkt, en dat is aan hun gedrag te zien.
Denk eraan, wat u zaait zult u ook oogsten. Als u zaadjes van ongeloof zaait, zult u een trieste oogst binnenhalen. Maar als uw akker zorgvuldig is ingezaaid met het Woord, en met geloof, zullen uw schuren tot overvloeiens toe gevuld worden. En als u Gods aanraking nodig hebt, zult u een oogst van genezing binnenhalen.


Hoofdstuk 15
Eis Uw Erfenis Op

Een wonder ontvangt u niet door goede werken te doen. Ook is het geen geschenk om liefde of waardering te uiten. Genezing is uw rechtmatig eigendom. Het behoort tot uw erfenis (Exodus 15:26).
De weg die u moet gaan om genezing en herstel te krijgen is duidelijk aangegeven. De Schrift zegt dat het Woord in u moet worden 'ingebouwd'. En als dat gebeurt, dan bent u klaar om te ontvangen wat u toekomt. "En nu, ik draag u op aan de Here en het woord zijner genade, aan Hem, die bij machte is te bouwen, en het erdeel te geven onder alle geheiligden." (Handelingen 20:32)
In een tijd van snelkookpannen, instant pudding, foto's die direkt klaar zijn, en computer chips, willen mensen alles nu meteen. En zij verwachten dat de Heer ook zo reageert. Maar Gods Koninkrijk werkt niet met een micro-golf instelling. Eerst bouwt het Woord, dan geeft het.
Bouwen vergt tijd, en het is Gods Woord wat de onderdelen bij elkaar past. Het woord 'bouwen' komt van het Griekse woord wat 'constructie' betekent. Het begint met een vast fundament bij de bekering en steen voor steen groeit het, laag voor laag, totdat het bouwwerk een meesterwerk wordt.
Niemand vindt het fijn om te moeten wachten. Maar als een boer van zijn zaad een maaltijd bereidt, heeft hij in de tijd daarna te weinig om van te leven. Zijn zaad eet hij niet op. U wordt bevrijd door het zaad der waarheid te zaaien.
Misschien zegt u:'Ik ben nog steeds ziek. Ik voel me nog steeds ellendig en verslagen.' Misschien vraagt u zich wel af:'Heer, waar is mijn gezondheid? Mijn benen doen pijn, ik heb hoofdpijn, in mijn lichaam lijd ik voortdurend pijn.' Misschien komt u wel tot de slotsom, dat het enige waarover u zich kunt verheugen is, dat u wederomgeboren bent. Lichamelijk bent u een wrak.
Niet in paniek raken. U bent op de goede weg. Door opgebouwd te worden in het Woord, zaait u zaadjes die u zullen genezen van kop tot teen.
Naarmate u uw weg vervolgt van het Woord te horen, te zien en lief te hebben, gaat het proces van opbouw voort. Elke dag maakt u vorderingen. Aangezien u zich zo dicht bevindt bij wat er gebeurt, kunt u uw groei misschien niet zien. Uw geest is veranderd. Uw ziel is veranderd. In Romeinen 12:1-2 zegt de Schrift ons:
Ik vermaan u dan, broeders, met beroep op de barmhartigheden Gods, dat gij uw lichamen stelt tot een levend, heilig en Gode welgevallig offer: dit is uw redelijke eredienst. En wordt niet gelijkvormig aan deze wereld, maar wordt hervormd door de vernieuwing van uw denken, opdat gij moogt erkennen wat de wil van God is, het goede, welgevallige en volkomene.
In de wedergeboorte is uw geest dus gered, wordt uw ziel gered en zal uw lichaam gered worden. Op dezelfde wijze werd uw geest aan het kruis genezen, wordt uw ziel (uw emoties, uw intellect en uw wil) genezen terwijl het Woord in u ontwikkeld wordt. En op zekere dag zult u zien dat de verandering zich in uw lichaam voltrekt.
Plotseling zult u zeggen:'Het is bezig. Ik voel me beter en anders dan drie weken geleden.' De verandering van de innerlijke mens vindt in een moment plaats, maar uiterlijke tekenen kunnen langer duren. Het Woord begint u diep binnen in u voor te houden wat uw erfenis is. Het duurt niet lang of uw emoties zijn genezen, en uw intellect begint te denken zoals uw Vader denkt. Het is Gods wet en een natuurwet dat wat van binnen gebeurt, uiteindelijk van buiten te zien is. De buitenkant zal worden aangeraakt door wat uit uw innerlijk stroomt.

Een Kwestie van Geloof
Geef het Woord de tijd om zijn leven in u uit te gieten en uw lichaam te overstromen. Bewandel uw levensweg en zeg:'Het Woord wordt in mij opgebouwd. Door geloof en geduld erf ik de beloften.' Zijn Woord zal u kracht en uithoudingsvermogen geven, ook al doen uw geestelijke benen pijn en heeft u zin om op te geven.
Gun het zaad tijd om wortel te schieten, om leven voort te brengen en vrucht te dragen. Naarmate u voortgaat ziet God uit naar twee belangrijke tekens: geloof en belijdenis.
Is geloof dan zo belangrijk om genezing te verkrijgen? Absoluut. Uw geloof moet dagelijks toenemen als u uw erfenis wilt ontvangen.
De Heer heeft dikwijls mannen en vrouwen genezen die Hem in geloof toetraden. Andere keren heeft de Heer uit bewogenheid genezen zonder dat Hem daarom gevraagd werd. En dan waren er nog andere keren in Zijn bediening dat het niet Gods tijd was om te genezen.
Kort geleden werd mij de vraag gesteld:'Waarom heeft Jezus niet iedereen die bij Hem in de buurt kwam genezen? Hij heeft slechts bepaalde mensen genezen en andere ziek gelaten.'
Dat is een goede vraag. Als de Heer vele malen door de Schone Poort is gewandeld, waarom heeft Hij dan niet de man genezen die door Petrus en Johannes werd genezen? En hoe zit het dan met de andere lammen of blinden die bij de poort zaten te bedelen? Waarom werd er dan maar één genezen?
Als u zich Handelingen 3:2 herinnert, daar spreekt de Bijbel over de man die bij de poort om een aalmoes vroeg. Vers 6 spreekt van de man zijn genezing en daardoor werden vijf duizend mannen wederomgeboren (Handelingen 4:4). Ik geloof dat dit geweldige resultaat de reden vormt waarom deze man toen genezen werd en niet eerder. God is de God van de volmaakte timing, en dit is een mooi voorbeeld van Zijn volmaakte wil aan het werk, maar bedenk ook dat God door Jesaja bekendmaakt dat Zijn wegen niet 's mensen wegen zijn (Jesaja 55:8). Er zullen altijd dingen zijn die wij mensen niet weten of begrijpen. Er zullen altijd die geheimenissen zijn die God toebehoren (Deuteronomium 29:29).
In mijn eigen diensten heeft de Heilige Geest mij dikwijls laten weten dat iemand net genezen was. Hoe gebeurde dat? Ik ben niet naar hem toegestapt om het gebed des geloofs te bidden. De Heilige Geest raakte hem aan omdat Hij wist dat die persoon er klaar voor was.
Wij kunnen de vereiste van geloof om genezen te worden niet verklaren. Ook al zullen er altijd vragen overblijven rond genezing en geloof, toch mogen wij er zeker van zijn dat geloof een sleutel is in Gods genezingsproces. Wat wij wel weten is dat het noodzakelijk is. Vaak zien wij dat de Heer, voor Hij genas, opmerkingen maakte over het geloof van de betrokkene Hij zag het. In het Nieuwe Testament wordt geloof eerder gezien dan gehoord.
In Kafarnaum "bracht men een verlamde, op een bed liggende, tot Hem". Toen Jezus hun geloof zag, zei Hij tot de verlamde:"Houd moed, mijn kind, uw zonden worden vergeven.". (Mattheüs 9:2) Hij zag het geloof van degenen die de verlamde droegen, en Hij werd met ontferming bewogen. Weinige ogenblikken later was de man totaal genezen, maar wel pas nadat de man zijn zonden waren vergeven.
Verder hebben wij voorbeelden in de Schrift van mensen die vastbesloten om genezen te worden naar Jezus toekwamen. De bloedvloeiende vrouw moest door de mensenmenigte rondom Jezus heendringen. Maar zij was zo vastbesloten genezen te worden, dat zij haar geloof vrijzette, doordrong tot Jezus, Zijn kleed aanraakte en haar genezing ontving. Toen ik nog maar net in de bediening stond, opende God mijn ogen hiervoor: mensen kunnen een wonder ontvangen omdat zij absoluut hun erfenis willen ontvangen.

'Vrouw, ga toch zitten!'
Terwijl ik een paar jaar geleden in Phoenix, Arizona aan het preken was, merkte ik dat er enige opschudding was onder de paar duizend aanwezigen. Ik keek om te zien wat er aan de hand was en ik zag een vrouw in een rolstoel die probeerde op te staan. Plotseling hield zij zich aan haar stoel vast en begon haar benen heen en weer te bewegen.
Ik zette mijn preek voort, maar overal leken mensen hun aandacht op de vrouw te richten, en ik was geen uitzondering. Ik geloofde toen nog niet wat ik u nu onderwijs, en dacht:'Zo meteen valt ze en bezeert ze zich nog.'
Direct sprak ik haar toe vanaf het podium en zei:'Mevrouw, gaat u zitten want God is u niet aan het genezen.'
Ik zette mijn preek weer voort en keek naar haar en zag dat ze weer haar benen heen en weer probeerde te bewegen. Het leek wel of zij niet wilde ophouden. Ik zei weer:'Gaat u alstublieft zitten.'
Weer zag ik haar, aan het eind van de dienst, toen tientallen mensen op de uitnodiging om de Heer aan te nemen naar voren kwamen, uit de rolstoel, terwijl zij haar benen bewoog, en nu begon de rolstoel zelfs naar voren te bewegen. Omdat ik bang was dat zij zou vallen en zich bezeren, besloot ik haar weer in die rolstoel te krijgen, al moest ik haar zelf erin terug duwen.
Ik was nu een beetje boos omdat zij de mensen tijdens mijn preek zo had afgeleid. Ik liep naar haar toe en zei:'Mevrouw, ik heb u de hele dienst gezegd dat u in uw rolstoel moest blijven. U zou kunnen vallen en zich bezeren.'
Plotseling begon zij heel opgewonden tegen mij te praten; elk woord wat zij zei was in het Spaans. 'Spreekt u Engels?' vroeg ik. Maar zij bleef in haar eigen taal spreken. Zij had geen woord van wat ik die avond gezegd had verstaan. Waarschijnlijk dacht zij dat ik tegen haar gezegd had dat God een wonder ging doen.
Ik vroeg om een tolk en zei:'Zeg haar dat zij moet gaan zitten, want God heeft haar niet genezen. Als ze genezen is, mag ze opstaan.'
Men vertaalde het voor haar en zei gaf antwoord. Door de tolk zei ze:'Zeg die prediker dat ik vanavond genezen wordt, of hij dat nu wil of niet!'
Ik was met stomheid geslagen. Ik stond oog in oog met een geloof dat ik nog nooit gezien had. Onmiddellijk nam ik haar hand vast en zei:'In Jezus' Naam!' Op het moment dat ik Zijn naam uitsprak begon de vrouw te roepen, in het Spaans! Ik verstond er geen woord van, maar terwijl zij sprak voelde ik Gods aanwezigheid. Op datzelfde moment sprong zij uit haar rolstoel en rende weg. Het enige wat ik kon doen was daar staan en haar verbaasd nakijken. In de hele zaal begonnen mensen met luide stem de Heer te prijzen.
Ik heb hier een grote les geleerd. Het arme vrouwtje probeerde mij iets duidelijk te maken en ik was te kortzichtig om het te zien! Wat was zij aan het doen? Zij oefende geloof. Ik zag het wel, maar herkende het niet. Maar Jezus zag het wel.
Ik weet zeker dat de Spaanse dame door het Woord overtuigd was dat God haar zou genezen. Ik geloof dat zij door geloof en geduld opgebouwd was, en dit was haar moment om de oogst binnen te halen. Zij oefende geloof en wachtte erop tot ik het mijne zou oefenen.
Als u zover komt dat u klaar bent, zult u Jezus' woorden horen:"Ga heen, u geschiede naar uw geloof."

Woorden van Kracht
Geloof speelt een heel belangrijke rol bij genezing, en belijdenis ook.
U vraagt mij:'Waarom moet ik Gods beloftes bevestigen? Waarom is dat zo belangrijk?' Een belijdenis zonder de Heilige Geest is niet meer dan woorden zonder betekenis. In Genesis 1:2 staat:"De aarde nu was woest en ledig, en duisternis lag op de vloed, en de Geest Gods zweefde over de wateren." In vers 3 staat verder:"En God zeide: Er zij licht; en er was licht." Stel u eens voor, God Zelf sprak niet eens voordat de Heilige Geest Zich bewoog. Het heeft geen zin Gods Woord uit te spreken zonder de Heilige Geest. In Psalm 91:1-2 wordt ook gesproken over hoe belangrijk belijdenis is. "Wie in de
schuilplaats des Allerhoogsten is gezeten, vernacht in de schaduw des Almachtigen. Ik zeg tot de HERE: Mijn toevlucht en mijn vesting, mijn God, op wie ik vertrouw." Hier zien wij dat wij in Gods tegenwoordigheid moeten rusten om zijn beloften te bevestigen.
Ik heb ontdekt dat uw menselijke geest door belijdenis de heerschappij krijgt over uw lichaam en uw denken. Maar de Schrift waarschuwt ons dat wij "gevangen worden door de woorden van onze mond." (Spreuken 6:2) U wordt gevangen genomen en overheerst door uw woorden, en uw geest ook.
Het is belangrijk dat de juiste woorden autoriteit krijgen over uw leven. U moet Gods Woord uitspreken in volledige overeenstemming met de Vader. Zijn beloften uitspreken wil zeggen dat u het hoorbaar met Hem eens bent, en met Hem overeenstemt.
U zegt:'Dat heb ik geprobeerd, maar zonder resultaat.'
Wij moeten onze belijdenis stevig vastgrijpen en niet loslaten. "Daar wij nu een grote hogepriester hebben, die de hemelen is doorgegaan, Jezus, de Zoon van God, laten wij aan die belijdenis vasthouden." (Hebreeën 4:14) Het Woord zegt ons "Laten wij de belijdenis van hetgeen wij hopen onwankelbaar vasthouden, want Hij, die beloofd heeft, is getrouw." (Hebreeën 10:23)
In Romeinen 10:10 lezen wij:"Met de mond belijdt men tot behoudenis." En veel mensen komen niet verder dan dat. Zij denken dat het alleen is voor de tijd wanneer zij Jezus voor het eerst belijdt als hun Heer.
Er wordt ons gezegd dat wij ons geloof moeten 'erkennen', 'belijden' en 'vasthouden'. Zelfs de Psalmist spreekt ervan:"Wie lof offert, eert Mij; en hij die zijn weg goed bewandelt, zal Ik de redding Gods tonen." (The Amplified Bible=de Uitgebreide Bijbelvertaling) Uw wandel moet in overeenstemming zijn met het Woord. En als dat zo is, zult u Zijn redding zien.
Maar uw woorden alleen, los van de beweging van de Heilige Geest in uw hart, zullen op zich uw erfenis nog niet gestalte doen krijgen.
Belijdenis geeft uw geest Gods autoriteit en u zult Gods genezende kracht kennen.
Waarom moet u blijven belijden? Omdat God getrouw is aan Zijn beloften. Wanneer u de belofte in de verte ziet, dan moet u hem belijden, hem geloven, erin wandelen, hem zien en liefhebben. Laat het Woord u vervullen en opbouwen. En het zal niet lang duren of u zult uw erfenis ontvangen.


Hoofdstuk 16
Zeg Uw Angst Vaarwel

God belooft u niet, dat de weg naar uw wonder gemakkelijk zal zijn. De weg ligt vol met versperringen en elke denkbare soort van omwegen.
Zonder twijfel zult u een van de meest verwoestende krachten op uw weg vinden. De discipelen en alle volgelingen van Jezus hebben het ondervonden. En het zal u niet bespaard blijven.
Wat zal uw grootste uitdaging worden? ANGST - satans grootste wapen.
Op het moment dat u uit geloof en naar het Woord gaat leven en ernaar gaat handelen, zult u het mikpunt worden. Zo zeker als de zon op zal gaan, zo zeker zult u oog in oog met angst komen te staan. Reken erop. De vraag is niet of het zal komen, maar hoe u ermee om zult gaan.
De duivel is niet van plan u met rust te laten, zeker als u in geloof wandelt. Hij zal trachten u te raken met elk grammetje van zijn boze energie. Hoe meer u voor God doet, hoe meer satan u zal aanvallen.
'Iets Wat u Ziet'

Hij zal tegen u opstaan zoals bij Abraham.
God deed Abraham een belofte dat hij voor eeuwig gezegend zou zijn. Hij zei:"Ik zal u tot een groot volk maken, en u zegenen, en uw naam groot maken, en gij zult tot een zegen zijn. Ik zal zegenen wie u zegenen, en wie u vervloekt zal Ik vervloeken, en met u zullen alle geslachten des aardbodems gezegend worden."
Abraham, de vader gelovigen, kwam oog in oog te staan met de verwoestende macht waarover wij hier spreken - angst. Hij stortte in door vrees, en God moest hem rechtzetten.
De Heer zei:"Vrees niet, Abram, Ik ben uw schild, uw loon zeer groot." (Genesis 15:1; Statenvertaling) Angst kan Gods bescherming tenietdoen. De Heer zei hier:'Als je vreest, zal ik je schild niet zijn.'
Wat vreesde hij dan? God had hem beloofd dat hij kinderen zou krijgen en een vader van vele volken zou worden. Nu was hij ervoor bevreesd dat hij geen kinderen zou krijgen. "Here HERE, wat zult Gij mij geven, daar ik kinderloos heenga? ... mij hebt Gij geen nakroost gegeven." (Genesis 15: 2, 3)
Angst is net als geloof iets wat u ziet. Het is een plaatje. Abraham zag zichzelf kinderloos en werd bang. Daarom zette God hem recht, Hij corrigeerde hem.
Abraham zat in zijn tent, verlamd van angst en bezorgdheid. God zei hem op te staan en naar buiten te gaan. Het was nacht en de Heer zei hem:"Zie toch op naar de hemel en tel de sterren, indien gij ze tellen kunt." En Hij zei tot hem:"Zo zal uw nageslacht zijn." (Genesis 15:5)
God wilde dat Abraham sterren ging tellen omdat geloof een plaatje is. Toen zette God voor Abraham het beeld van sterren om in kinderen. Hij zei:'Houd op met jezelf zonder iets te zien, en zie jezelf met een menigte. Bezie je nageslacht. Kijk naar je toekomst!'
Als Abraham geen sterren zat te tellen, waren het zandkorrels. God zei hem:"Ik zal uw nageslacht zeer talrijk maken, als de sterren des hemels en als het zand aan de oever der zee, en uw nageslacht zal de poort zijner vijanden in bezit nemen." (Genesis 22:17)

'Een, Twee, Drie'
God nam Abrahams 'angstplaatje' weg en gebood hem een 'geloofsplaatje' te zien. Hij moet wel heel erg lang geteld hebben. Wat denkt u dat Abraham veertien lange jaren gedaan heeft? Hij heeft sterren en zandkorreltjes geteld. Waarom? Omdat de angst telkens tegen hem opstond, en zijn visie vertroebelde. Spreuken 29:18 waarschuwt ons dat "waar visie ontbreekt, het volk omkomt." (King James Vertaling) Angst rent niet weg om zich te verstoppen, en de duivel gaat niet met vakantie.
Ziet u het voor zich? De angst komt op Abraham af, en hij telt maar:'Een, twee, drie, vier, vijf.' Waarschijnlijk liep hij rond met een emmer zand. En 's nachts telde hij met zijn ogen omhoog gericht.
Angst is ongetwijfeld het meest verwoestende wapen van satan. De Schrift leert ons dat de hel hierdoor overbevolkt is. "Maar de lafhartigen, de ongelovigen, ... - hun deel is in de poel, die brandt van vuur en zwavel: dit is de tweede dood." (Openbaring 21:8)
Als angst zo'n grote kracht is, gaan wij begrijpen waarom zoveel mensen hun genezing niet ontvangen. Een lijst van de angsten van mensen zou boekdelen vullen.
Kort geleden werd een man tijdens een dienst in onze gemeente op wonderbaarlijke wijze genezen. Er kon geen twijfel bestaan over hetgeen de Heer voor hem deed. Maar ik was geschokt toen hij een paar dagen later naar mij toekwam en zei:'Ik ben bang dat ik weer ziek ga worden.'
'Zeg dat niet,' waarschuwde ik hem. 'Wis die woorden 'Ik ben bang' uit je denken en van je lippen.' Ik zei hem dat hij moest ophouden met zichzelf als ziek te zien en in plaats daarvan zichzelf als genezen moest zien.

'Blijf Tellen'
Ik geloof dat het veel moeilijker is veertien jaar lang sterren en zandkorrels te tellen dan God te geloven voor de genezing van uw lichaam. De mensen moeten Abraham voor gek verklaard hebben. Maar toen zijn zoon geboren werd, zei God:'Dat is er één! Blijf tellen.'
Op dit moment moet Abraham neerzien vanuit de hemel en zeggen:'Kijk toch eens naar die menigte. Hij groeit nog
steeds. Er worden nog steeds sterren aan toegevoegd.'
Stop met te zien op de hindernissen die u omringen. Begin het Woord te geloven en sterren te tellen.

Stralen op het Water
Nadat Jezus op wonderbare wijze de vijfduizend aan de oever van het meer van Galilea had gevoed, vroeg Hij laat op de middag aan Zijn discipelen of zij wilden vertrekken zodat Hij alleen kon zijn. "En [terstond] dwong Hij de discipelen in het schip te gaan en Hem vooruit te varen naar de overkant, totdat Hij de scharen zou hebben weggezonden." (Mattheüs 14:22) "En toen ... ging Hij de berg op om in de eenzaamheid te bidden. Bij het vallen van de avond was Hij daar alleen." (Mattheüs 14:23)
Hij bad tien tot twaalf uur, tot de vierde wake, d.w.z. tot vroeg in de ochtend toen het nog donker was. Wij weten allemaal wat er toen gebeurde. De discipelen bevonden zich midden op het meer en hun schip werd geteisterd door de golven. Jezus kwam wandelend over het water naar hen toe.
Misschien was het grootste wonder nog wel, niet dat Christus over het water wandelde, maar dat de discipelen Hem in het donker, in de storm, konden zien. Hoe kon het dat zij Hem zagen? Ik geloof dat de Heer, nadat Hij tien uur op de berg gebeden had, werkelijk straalde. Er viel een lichtstraal op het schip. Jezus straalde van de heerlijkheid Gods!
"Toen de discipelen Hem over de zee zagen gaan, werden zij verbijsterd en zeiden: Het is een spook! En zij schreeuwden van vrees." (Mattheüs 14:26)
De Heer riep hen toe:"Houdt moed, Ik ben het, weest niet bevreesd!" Petrus wist niet helemaal zeker of het de Heer wel was. Hij zei:"Here, als Gij het zijt, beveel mij dan tot U te komen over het water. En Hij zeide: Kom! En Petrus ging uit het schip en liep over het water en ging naar Jezus." (Mattheüs 14:28, 29)
Ik geloof niet dat Petrus eerst uitprobeerde of het water hem wel kon dragen. Hij stapte uit de boot en liep over het water. Het was niet het water waar hij op liep. Ik geloof dat hij liep op het Woord dat zei:'Kom!'
Maar terwijl Petrus op die heldere gloed van Christus toeliep, voelde hij plotseling een windvlaag aan zich voorbijgaan. Hij raakte in paniek. De Bijbel zegt:"Maar toen hij zag op de wind, werd hij bevreesd en begon te zinken en hij schreeuwde: Here, red mij!" (Mattheüs 14:30)
Het was donker en waarschijnlijk kon hij het water niet al te goed zien. Hoe kon hij de wind dan zien? Hij zag hem in zijn denken. Het was een angst-beeld. Hij had gewandeld in geloof, maar hij voelde de wind en zag in gedachten hoe zich voor zijn ogen een ramp voltrok. En gebeurde er? Petrus begon te zinken.
Hij riep:"Here, red mij!" En onmiddellijk strekte Jezus Zijn hand uit en trok hem op, en Hij zei tegen hem:"Kleingelovige, waarom zijt gij gaan twijfelen?" Petrus was er zo van onder de indruk dat hij geen antwoord gaf. Zij stapten in de boot, de wind ging liggen, en veilig kwamen zij aan de andere kant aan.
De Heer leerde Petrus een machtige les. Alles is mogelijk als er geloof bij gebruikt wordt. Maar toen de wind en de storm de plaats innam van 'Kom!', begon hij te zinken.
In plaats van een aanval van angst toe te laten, moet u beginnen met sterren te tellen, Zijn beloften te belijden en richting de Here Jezus te wandelen.
Zeg uw angst vaarwel!


Hoofdstuk 17
Voor Altijd Genezen

Men heeft mij reeds zo vaak gevraagd:'Pastor Hinn, hoe kan ik mijn genezing vasthouden?' Anderen wilden van mij weten:'Waarom raken sommigen hun genezing kwijt?' Dit zijn alle twee belangrijke vragen, omdat ik vast geloof dat de Heer u volledig en voorgoed genezen wil zien.
Uit wat u tot nu toe gelezen heeft, moet u duidelijk geworden zijn dat het Woord van God de sleutel bevat die de deur tot uw genezing opent. Enkelen vragen zich misschien af:'Moet ik een Bijbelgeleerde zijn om in aanmerking te komen voor Gods aanraking?' Helemaal niet. Zelfs een pas wederomgeboren christen kan Gods genezende kracht ontvangen, en daar zijn miljoenen getuigenissen van.
God is soeverein. Hij kan genezing schenken op een moment en een plaats, en aan wie Hij verkiest. Maar op het moment dat iemand genezen wordt, moet hij ermee beginnen zich onverwijld onder te dompelen in het Woord. Het behouden van zijn genezing hangt ervan af. De Psalmist heeft geschreven:"Nimmer zal ik uw bevelen vergeten, want door deze hebt Gij mij levend gemaakt." (Psalm 119:93)
Gods Woord brengt u tot leven en behoudt u in het leven. Daarom is het van het grootste belang dat u voortdurend vervuld blijft met het leven van de Vader, in plaats van de vernietigende krachten van satan. "Zijn goddelijke kracht immers heeft ons met alles, wat tot leven en godsvrucht
strekt, begiftigd door de kennis van Hem, die ons geroepen heeft door zijn heerlijkheid en macht." (2 Petrus 1:3)
Hij verkrijgt u die kennis van Hem? Door Zijn Woord.
Als Gods kennis in u doordringt, zullen Zijn goddelijke kracht geen ruimte overlaten voor ziekte. Het Woord blijft levend terwijl u het leest, hoort en omgaat met degenen die het liefhebben. Daarom is het belangrijk dat u met het Woord omringd blijft.
Er ligt een groot verschil tussen het eten van een hamburger en patat frites in een Quickburger restaurant en aan tafel zitten met het gezin en een gezonde maaltijd nuttigen. Het verschil zit hem in de omgeving, om nog maar te zwijgen van de betere voeding.
Het is heel belangrijk dat u een gemeente vindt die u de voeding van Gods Woord geeft. Zowel uw geestelijke als uw lichamelijke gezondheid staan op het spel.

Voor Altijd van U
De Heer wil niet alleen dat u uw genezing ontvangt, Hij wil dat die blijft. Hier volgen zeven specifieke manieren waarop u uw genezing kunt vasthouden.
1. Vertrouw op God. "Vervloekt is de man die op een mens vertrouwt en vlees tot zijn arm stelt, wiens hart van de HERE wijkt." (Jeremia 17:5) Dat zijn harde en afwijzende woorden, maar zij zijn waar. Daarna lezen wij:"Gezegend is de man die op de HERE vertrouwt, wiens betrouwen de HERE is." (Jeremia 17:7)
Die woorden worden gevolgd door de belofte van genezing. "Hij toch zal zijn als een boom, aan het water geplant, die zijn wortels tot aan een beek uitslaat, en het niet merkt, als er hitte komt, maar welks loof groen blijft, die in een jaar van droogte geen zorg heeft en niet nalaat vrucht te dragen." (Jeremia 17:8) God zegt dat als u Hem vertrouwt, u genezen zult blijven.
2. Bewaar Zijn Woord. Het advies dat wij in Spreuken vinden is de moeite waard om het van buiten te leren. "Mijn zoon, sla acht op mijn woorden, neig uw oor tot mijn uitspraken; laat ze niet wijken uit uw ogen, bewaar ze diep in uw hart. Want zij zijn leven voor wie ze vinden, genezing voor hun ganse lichaam." (Spreuken 4:20-22)
3. Belijd elkander uw zonden. Voor genezing is meer nodig dan het zalven met olie. Jakobus' woorden maken dit duidelijk.
"Is er iemand bij u ziek? Laat hij dan de oudsten der gemeente tot zich roepen, opdat zij over hem een gebed uitspreken en hem met olie zalven in de naam des Heren. En het gelovige gebed zal de lijder gezond maken, en de Here zal hem oprichten. En als hij zonden heeft gedaan, zal hem vergiffenis geschonken worden. Belijdt daarom elkander uw zonden en bidt voor elkander, opdat gij genezing ontvangt. Het gebed van een rechtvaardige vermag veel." (Jakobus 5:14-16)
4. Spreek Gods taal. "Er zijn er, wier gepraat werkt als dolksteken, maar de tong der wijzen brengt genezing aan." Als u in volmaakte gezondheid wilt leven, moet u leren te spreken wat God spreekt. "Wie zijn mond in toom houdt, bewaart zijn leven." (Spreuken 13:3)
5. Blijf in het gebed. "Wie in de schuilplaats des Allerhoogsten is gezeten, vernacht in de schaduw des Almachtigen." (Psalm 91:1) De 'schuilplaats' is het gebed. "Ik zeg tot de HERE: Mijn toevlucht en mijn vesting, mijn God, op wie ik vertrouw. Want Hij is het, die u redt van de strik des vogelvangers, van de verderfelijke pest. Met zijn vlerken beschermt Hij u, en onder zijn vleugels vindt gij een toevlucht; zijn trouw is schild en pantser." (Psalm 91:2-4)
De Psalmist noemt dan een geweldige belofte. "Geen onheil zal u treffen, en geen plaag zal uw tent naderen; want Hij zal aangaande u zijn engelen gebieden, dat zij u behoeden op al uw wegen." (Psalm 91:10-11)

Gebed houdt u gezond.
6. Weersta de duivel. "Onderwerpt u dus aan God, maar biedt weerstand aan de duivel, en hij zal van u vlieden. Nadert tot God, en Hij zal tot u naderen." (Jakobus 4:7-8) Hoe duwt u satan van u af? Door u aan de Heer te onderwerpen.
7. Neem de natuurwetten in acht. Waarom zou de Heer u gezondheid blijven schenken, als u de regels voor een goede gezondheid blijft schenden? "Weet gij niet, dat gij Gods tempel zijt en dat de Geest Gods in u woont? Zo iemand Gods tempel schendt, God zal hem schenden. Want de tempel Gods, en dat zijt gij, is heilig!" (1 Korinthiërs 3:16-17)
Door zich aan deze zeven regels voor genezing te houden, kunt u voortdurende gezondheid in uw leven zien.

Wat Eet U?
Het Woord van God laat geen twijfel bestaan over het eten wat wij eten. In de wet van Mozes gaf de Heer de Joden richtlijnen omtrent wat zij moesten eten, maar veel mensen hebben lak aan deze verordeningen en noemen ze ouderwets en onbelangrijk.
Ik loop wel de kans dat u mij verkeerd begrijpt, maar toch wil ik u mijn persoonlijke visie meegeven over wat wij wel en niet moeten eten.
Misschien vindt u mij 'ouderwets', of niet reëel, maar ik geen eten wat de Bijbel verbiedt.
Misschien zegt u wel:'Benny, jij bent in Israël geboren, en daar eet men bepaalde dingen niet.' Maar dat is niet de reden. Dit is niet omwille van de cultuur. Ik wil mijn mening niet aan u opdringen of u voorschrijven wat voor ú juist is, maar voor mij is het Woord het Woord. En als erin staat dat ik het niet moet eten, eet ik het niet.
Heel wat voedingsdeskundigen en artsen zeggen vandaag de dag tegen mensen, dat zij veel van de dingen moeten eten, welke God Mozes opdroeg ze aan de Israëlieten voor te schrijven? Is dat niet wonderlijk? Wat de kerk jarenlang niet wilde geloven, wordt nu door de wereld van harte aangenomen.
De ene ontdekking na de andere maakt ons duidelijk dat bepaalde voedingsstoffen kanker veroorzaken. En toch hebben de mensen honderden jaren lang geen aandacht geschonken aan wat God tegen Mozes heeft gezegd, en hun lichaam heeft eronder geleden.
Waarom houd ik mij aan 'Bijbels eten'? Geestelijk gezien is mijn antwoord misschien zwakjes, maar als u om u heenkijkt, is het dat niet. U bent het misschien niet met mij eens, maar ik geef dit alleen door uit liefde en omdat ik bezorgd ben. Ik wil niet dat u of uw gezin moet lijden onder ziekte als gevolg van uw eetgewoontes.
God kan u nu onmiddellijk genezen, maar u zult uw gezondheid weer schade toebrengen, als u iets in uw lichaam opneemt waarvan ik geloof dat Hij het afkeurt. Ik eet bijvoorbeeld geen licht doorbakken eten. God heeft gezegd dat wij geen bloed moeten eten. U zegt: 'Als het niet in het Nieuwe Testament staat, luister ik niet.'
Jakobus zei tegen de vergadering in Jeruzalem:"Daarom ben ik van oordeel, dat men hen, die zich uit de heidenen tot God bekeren, niet verder moet lastig vallen, maar hun aanschrijven, dat zij zich hebben te onthouden van wat door de afgoden bezoedeld is, van hoererij, van het verstikte en van bloed." (Handelingen 15:19-20)
God heeft veel te zeggen over het onderwerp van voedsel. Weet u dat als men alle passages die over voedsel spreken bij elkaar zou zetten, wij dan een van de langste boeken van de hele Bijbel zouden krijgen?

Er zijn mensen die trachten één vers te vinden om honderden Bijbelteksten over Gods wetten van gezondheid te ontkennen. Maar ik geloof dat Hij heel zijn onderwijs met een doel gegeven heeft.
U bent het misschien niet met mij eens, maar ik geloof dat ik tegenover de Vader verplicht ben Zijn gezonde voedsel te eten. En ik heb besloten mij aan Zijn regels te houden.
Zonder er wettisch over te willen zijn, geloof ik oprecht dat het volgen van Gods wet over het dieet voor mij de gezondste levenswijze is. Ook geloof ik dat wij voorzichtig moeten zijn met de chemicaliën die wij in ons lichaam toelaten in de vorm van voorbewerkt en behandeld eten. Lieve vrienden, begrijp mij alstublieft niet verkeerd. Ik houd van eenieder van u en wil alleen maar, dat u ernstig nadenkt over wat u eet en dat u in overweging neemt, dat Gods Woord zeer veel te zeggen heeft over het eten van gezond voedsel. Kijk zelf eens in de Bijbel. Denk na over wat u eet en neem dan uw eigen beslissing.
Nu even in het kort iets over lichaamsbeweging. Behalve goede eetgewoonten, ben ik overtuigd ervan dat regelmatige lichaamsbeweging nog een manier is om gezond te blijven. Ongeacht uw leeftijd of hoe goed of slecht uw conditie is, bestaat er een of andere vorm van beweging die goed voor u is.
Ik probeer iedere dag íets aan beweging te doen, en als ik dat doe, voel ik mij daar beter bij. God heeft ons gezegend met een stel hersens en ik vind het zinvol ze te gebruiken. Buiten het zorgdragen voor ons geestelijk welzijn door de Bijbel te lezen, te aanbidden en te belijden, weet ik dat God wil, dat wij allen voor ons lichaam zorgen door een goed dieet en lichaamsbeweging.
De Heer wil, dat wij een lang en vruchtbaar en gezond leven leiden. Genezing is een zeer belangrijke voorziening in Gods verbond met ons. Ik moedig u aan zich vandaag toe te wijden aan een dagelijkse wandel met de Here Jezus. Laten wij de voordelen van een gezond leven genieten en Gods voorziening in genezing belijden als ziekte in onze wereld binnendringt. U mag Gods voorziening in genezing op ditzelfde moment opeisen en op Zijn belofte vertrouwen om uw gezondheid te herstellen. (Jeremia 30:17)

Deel 3
De wonderen die de Heer schonk.



Hoofdstuk 18
"Nu heb ik vleugels als een arend."

Met mij valt er over de wonderwerkende kracht van de Heer niet te discussiëren. Dat laat ik over aan de critici, de twijfelaars, de sceptici en degenen die Gods genezende aanraking nooit hebben ervaren.
Ik weet alleen dat ik jarenlang een ernstig stotterprobleem gehad heb, en dat ik plotseling totaal genezen was.
Maar wat te zeggen van Lynn Whitmore in Knoxville? Zij was al blind aan één oog en aan het andere was zij blind aan het worden vanwege onherstelbare schade aan de oogzenuw. Zou God haar op een of andere manier kunnen genezen?
Wat zou er terechtkomen van Dick Gadd in Myrtle Beach die een misvormde hand en kanker in zijn rug had? Was er hoop voor Marsha Brantley in Oklahoma met een lichaam dat gekweld werd door de gevolgen van lupus. En hoe zag de toekomst er uit voor Charlie McLain in Tulsa die aan een voedingsmachine lag en te zwak was om alweer eens een operatie aan zijn verstopte ingewanden te ondergaan?
Sarah Knapp, de verpleegster uit Illinois, had nog steeds vreselijke pijn in haar arm en schouder. De kleine Timothy Mercer in Orlando, die met hypoplastische longen geboren was, vocht nog steeds voor zijn leven.
Doreen Maddeaux in Toronto stond weer voor een hartoperatie. En wat zou er gebeuren met Dave Lane, de paardenfokker uit Tennessee, die een kwaadaardige tumor ter grote van een vuist in zijn dikke darm had?

Kathies ondraaglijke leven
Kathie McGahuey in Milwaukie in Oregon leed nog steeds onder het uiterst ernstige geval van de anaphylactische reacties en haar 'milieu'-ziekte. Zij was overgevoelig voor een ellenlange lijst geurtjes, etenswaren en chemicaliën waardoor haar leven bijna ondraaglijk was. Haar haar was bijna helemaal uitgevallen.
Toen haar lijdensweg begon, woog zij boven de 110 kilo. Elf jaar later waren daar nog maar vijftig van over. "Ik was het gewicht van een volwassene kwijtgeraakt," zegt zij.
Van het begin af aan dat ons programma in Oregon in 1990 uitgezonden werd keek Kathie ernaar. "Toen ik zag wat de Heer in het leven van anderen allemaal deed, leek mijn geloof met de dag sterker te worden," zei Kathie. "Ik bad, las het Woord en geloofde dat God een wonder zou doen."
Toen aangekondigd werd dat wij een campagne hadden gepland in Portland, steeg Kathies verwachting hemelhoog. "Ik geloofde met heel mijn hart dat de Heer mij in een van die samenkomsten zou genezen."
Op de eerste dag van de campagne, op 25 juli 1991, kreeg Kathie een ernstige aanval, maar de gedachte om de eerste samenkomst dan maar over te slaan kwam niet in haar op. Zij en haar man Kenneth reden naar de samenkomsthal.
Kathie geloofde niet alleen in genezing, zij geloofde ook in de Genezer. "Hoewel ik ziek was, kwamen de mensen toch naar mijn huis om het Woord te ontvangen," zegt zij. "Ze gingen dan op de rand van mijn bed zitten en ik opende het Woord voor hen. Hiermee hield ik de depressiviteit op een afstand en was ik niet op mijzelf gericht. Ik wist dat ik niet naar mijn problemen mocht kijken.

"Ik probeerde mij te concentreren."
Tijdens de campagne in Portland zaten de McGahueys in de volgepakte zaal vrij dicht bij het podium. Kathie was bewust op de achterste rij van dat gedeelte van de zaal gaan zitten om niet allerlei 'luchtjes' op te vangen. "De ruimte was vrij groot en nergens kon ik aan de reukjes ontsnappen," zegt zij,"Ik zat zo stil als ik kon. Ik deed mijn ogen dicht om mij tijdens de aanbiddingsdienst op Gods Geest te concentreren. Ik wilde door niets afgeleid worden."
Kathie bad om een wonder, maar het kostte haar de grootste moeite om precies aan te geven wat zij wilde. "Door de jaren heen hadden ze zoveel ziektes bij mij vastgesteld en ik wist niet wat ik het eerst moest vragen", zegt zij. Iedere afzonderlijke kwaal op zich zou de meeste mensen gevloerd hebben. De dokters hadden haar problemen toegeschreven aan van alles, variërend van een bloedziekte tot kwikvergiftiging. Die avond zei Kathie tegen de Heer,"Ik geef alles wat ik heb en wat ik ben aan u over."
Terwijl de dienst vorderde, begon ik te bidden dat de Heer het geloof zou eren van degenen die een wonder nodig hadden. Op dat moment gebeurde er iets bovennatuurlijks met Kathie.
"Plotseling raakte Gods kracht mij zo sterk aan dat ik het onderin mijn maag kon voelen," zegt zij. "Dit gevoel bewoog zich omhoog naar mijn borstkas en mijn mond; ik had geen gevoel in mijn tanden en mijn tong."
Er zaten wat mensen om haar heen die vroegen wat er aan de hand was. "Ik kreeg er geen woord uit," zegt Kathie,"het enige wat ik kon was huilen."
Toen wij vroegen of degenen die hun genezing ontvangen hadden, naar voren wilden komen, begon de Heer tot Kathie te spreken. "Ik hoorde een stem binnen in mij zeggen,'Als je niet opstaat en naar voren gaat, zul je alles wat Ik begonnen ben, verliezen.'," herinnert zij zich.
Tot op dat moment in de dienst had Kathie de grootste moeite gehad te blijven zitten, doordat zij zo zwak en uitgemergeld was. Zij kon het alleen beschrijven met de woorden,"Ik voelde mij alsof er vele machten tegelijk op mij afkwamen. Ik had de neiging weg te rennen om te ontsnappen aan alle geuren.
Maar op het moment dat zij overeind kwam, gebeurde er iets wonderlijks. "Het leek wel alsof iemand mij onder mijn oksels beetpakte en behoedzaam optilde," vertelt ze. "En toen ik uit de rij stapte voelde ik de vloer onder mijn voeten niet eens, of ik herinner het mij niet meer, maar het was natuurlijk wel zo."
Kathie liep naar voren tot vlakbij het podium en zei tegen een van de nazorgers en een arts wat er volgens haar met haar gebeurd was. Maar eerst wilden zij zeker weten of zij ook echt genezen was. "Om dat te weten, bespoten zij mij met parfum om te zien of ik daarop zou reageren. Misschien moet ik wel zeggen dat zij het over mij heengoten, want zo leek het wel." zegt Kathie. "Normaal zou mijn lichaam in shocktoestand geraakt zijn, maar er gebeurde niets."
Een paar minuten later liep Kathie de trap naar het podium op om voor iedereen te getuigen van haar genezing. Ik voelde mij door de Heer geleid om tegen haar te zeggen,"Over nog geen drie maanden is je haar weer zwart. En je zult weer bijgekomen zijn."

Nog een 'eerste keer'
Na de dienst reden de McGahueys in een juichstemming naar huis vanwege hetgeen er gebeurd was. "Die avond ging ik naar bed en heb ik geslapen van even na twaalven tot half vier 's ochtends. Toen ik wakker werd, gebeurde er niets wat hoogst ongewoon was," zegt zij. "Normaal had ik diarree, moest ik overgeven, kreeg ik een anaphylactische shock en moest ik misschien zelfs wel naar het ziekenhuis, als ik midden tussen de 'luchtjes' had gezeten."
Toen Kathie die avond haar ogen opendeed, sprak de Heer de volgende woorden tot haar,"Ik ga je getuigenis nu beginnen." Zij kon de slaap niet meer vatten. "Ik geloof dat Hij mij wakker maakte om mij te tonen dat de reactie op de luchtjes van de avond tevoren uitgebleven was. Ik was helemaal vernieuwd."
Toen Kathie de volgende avond weer naar de campagne ging, begon zij iets te ervaren van wat een hele serie 'eerste keren' zou worden. "Voor de eerste keer in jaren ging zij alleen een openbaar toilet binnen," zegt zij. Ik moest dit soort gelegenheden mijden omdat er altijd haarlak en zeep gebruikt wordt. Toen ik naar buiten kwam, lag er een glimlach op mijn gezicht zo blij als een kind met een nieuw speeltje."
Vanaf het moment van haar genezing tot nu toe is Kathies lichaam elke week sterker geworden. "Ik was onmiddellijk genezen van mijn allergieën, maar mijn lichaam had tijd nodig om zichzelf weer op te bouwen," zegt zij. "Een mens heeft een hele weg af te leggen van de hongerdood naar een gezond lichaamsgewicht."
Kathie kan weer autorijden, tuinieren en andere dingen doen die veel mensen vanzelfsprekend vinden. "Iedere dag is telkens weer een avontuur voor mij," zegt zij. "Ik doe niets dan wenen van vreugde, omdat ik nu naar de kerk kan gaan zonder naar buiten te hoeven als er iemand binnenkomt met kleding die met wasverzachter behandeld is of als er iemand binnenkomt met een leren jas aan."
Nadat zij zo vele jaren op de vlucht is geweest voor haar omgeving, heeft Kathie zichzelf opnieuw moeten aanleren niet automatisch de aftocht te blazen. "Zelfs nadat ik genezen was, was mijn eerste reactie bij de kleinste aanwijzing van aanwezigheid van geurtjes: zo gauw mogelijk daar weg," zegt zij. "Ik moest mijzelf dwingen te blijven zitten en eraan herinneren dat mijn omgeving geen plaag meer voor mij was. Het voelt aan alsof ik uit de doden ben opgewekt en de grafwindsels weggenomen zijn."

"Er is iets gebeurd!"
Kathie heeft haar genezing wel in een van onze campagnes ontvangen, maar toch begrijpt zij heel goed waar haar genezing vandaan komt. "Ik ben God dankbaar voor bedieningen als die van Pastor Hinn, maar ik weet dat het niet van hem komt. Mijn bron is Jezus," legt zij uit. "Ik besef dat God mensen gebruikt, en dat Hij je op een bepaald moment op een bepaalde plaats brengt, waar er een zeer bepaalde zalving is."
Nadat zij genezen was, moest en zou zij zo snel mogelijk naar haar dokter. Zij nam haar man mee. "Nog voor de dokter mij onderzocht had, zei hij,'Wat is er met jou gebeurd? Hoe kan dit?'" Haar man straalde alleen maar.
Kathie zegt,"Ik zat op de onderzoekstafel toen ik hem vertelde wat er gebeurd was. En toen hij mij onderzocht, werd mijn vreugde nog groter. Hij kon niets vinden."
Zelfs de vrouw die al zeven jaar haar kapster was, kon merken dat er iets gebeurd was. Zij had Kathies haaruitval opgemerkt en gezien dat zij bijna witte haren had:"Na het genezingswonder is het hoofdhaar, op een kwart na, weer donker geworden." En zij zei ook nog,"Ik ben gediplomeerd kapster, maar ik heb nog nooit gehoord dat hoofdhaar weer de eigen kleur aanneemt, behalve als het geverfd wordt."
Haar dokter zegt,"Het is niet alleen een wonder dat deze vrouw nog leeft, maar dat zij ook nog zover hersteld is. Sinds juli 1991 is zij enorm vooruitgegaan. Kathie is niet meer gevoelig voor geurtjes, zij staat niet meer op streng dieet, en haar gelaatskleur is verbeterd. Ik ben van mening dat er een wonderbaarlijke genezing heeft plaatsgevonden."
Nadat zij voor de eerste keer in meer dan elf jaar tijd samen op reis zijn geweest, zegt Kathie,"Mijn man heeft een nieuwe vrouw." Kathie en Kenneth hebben pas hun zilveren huwelijk gevierd.
Men noemt Kathies ziekte een 'ziekte van deze tijd', omdat het milieu zo vervuild is. Zelf zegt zij het zo,"Ze noemen ons de 'kanaries' van de samenleving, omdat ze op mensen als ons zoveel proeven hebben uitgevoerd. Vroeger had men de gewoonte om onderin de kolenmijn een kanarie in een kooi mee te nemen om te zien of er mijn gas aanwezig was."
Na haar wonder zei Kathie,"Heer, ik ben geen klein kanarietje meer; ik ben nu een arend. Ik heb arendsvleugels gekregen."
Zij heeft tegen de Heer gezegd,"Wat U voor mij kunt doen, kunt U voor iedereen doen."


Hoofdstuk 19
"Lees dit hier eens."

De dokters gaven Lynn Whitmore uit Knoxville in Tennessee geen enkele hoop op genezing van haar rechteroog. Haar geneesheer vertelde haar dat de blindheid als gevolg van de druk op haar oogzenuw ongeneeslijk was. En het zicht in haar andere oog ging met rasse schreden achteruit.
Dat haar tweede oog nu ook steeds zwakker werd, was slechts een van Lynns vele problemen. In haar hele lichaam werd zij gekweld door hevige pijn. "Alstublieft, Heer, help mij," bad zij.
In december 1991 reed Lynn met haar pleegmoeder van hun huis in het oosten van Tennessee naar Mobile in Alabama, waar wij een campagne hielden.
"Onderweg voelde ik aldoor dat er iets prachtigs zou gaan gebeuren," zegt zij. "Maar ik moet bekennen dat ik niet bad voor een wonder voor mijn ogen, omdat ze mij immers verteld hadden dat ik voorgoed blind zou zijn. Ik wist dat dat gewoon niet kon."
Wel bad Lynn dat de Heer de pijn in haar lichaam zou wegnemen.
Lynn en haar moeder zongen die dienst in het koor. "Wij dachten dat wij betere plaatsen zouden krijgen als wij ons voor het koor opgaven," zei ze.
Zoals te doen gebruikelijk in onze campagnes was het licht tijdens het eerste gedeelte van de dienst in de zaal uit, terwijl één spot op het podium gericht was, waar ik en een van onze solozangers, Steve Brock, een duet zongen.
Lynn vertelt,"Dit was mijn eerste campagne met Benny Hinn. Wat ik met mijn beperkt zicht zien kon, zette mij in vuur en vlam."

Zij zag engelen.
Lynn Whitmore getuigt, naar eigen zeggen, niet van visioenen of andere ongewone geestelijke ervaringen. Maar Lynn zegt dat zij die avond, toen zij tussen de andere koorleden stond, twee reusachtig grote engelen met gouden schalen in hun handen heeft zien staan. Zij wendde zich tot haar moeder en zei,"Ik zie twee engelen schalen vol gouden glitter over Benny en Steve Brock heengieten."
Haar moeder reageerde met te zeggen,"O, wat heerlijk. Waar?"
Lynn zei,"Daar zo. Ze zweven in de lucht vlak boven ze."
Toen draaide Lynn zich weer om en riep,"Mamma! Ik zie het met mijn blinde oog!"
Toen zij weer naar het podium keek, waren de engelen weg, maar haar oog was genezen. En de hevige pijn was ook weg.
Vol ongeduld wachtte zij tot zij weer terug naar Tennessee kon om haar oog te laten onderzoeken. "Mijn dokter werd bijna gek." herinnert zij zich. "Hij zei,'Dit kan eigenlijk niet.'"
Lynn antwoordde,"Jawel! Het is wel gebeurd!"
Hij antwoordde,"Dat zie ik." terwijl Lynn maar de letters op de kaart bleef lezen. Wat zij alleen niet kon, was het verschil zien tussen de O en de G helemaal onderaan de kaart.
Zij weet nog wat er toen gebeurde. "Mij oogarts hing een nieuwe kaart op, omdat hij dacht dat ik hem te slim af was en dat ik de letters van buiten kende."
Toen nam de dokter een medisch tijdschrift van zijn bureau en zei, "Lees dit hier eens."
"Hij deed een soort spatula voor mijn goede oog en ik begon te lezen," vertelt zij. "Er stonden wat medische termen in waar ik niets van begreep, maar ik las elk woord op de pagina voor en wat ik niet kon uitspreken, spelde ik."
De oogspecialist zette op 13 januari 1992 in zijn rapport,"Rechteroog 20/30 +2, Linkeroog 20/30 +2."
Wat zou er gebeurd zijn als de Heer Lynn Whitmore niet genezen had? Zelf zegt zij,"De dokters vertelden mij dat ik helemaal blind was geworden."
Lynn gelooft in wonderen.


Hoofdstuk 20
"Je gaat naar Florida."

Dick Gadd wist niet goed wat hij nu moest doen. De operatie waarin men zijn blaas gereconstrueerd had, was gelukt, maar nu zat hij met een hand die door de complicaties misvormd was, in februari 1992, thuis in Myrtle Beach. En nu dit weer. Men had kanker in zijn rug vastgesteld.
Maar de zomer tevoren waren er ongewone ontwikkelingen op gang gekomen. Een paar dagen na de eerste diagnose omtrent tumoren aan zijn blaas, ging 's avonds laat de telefoon. Dicks jongste broer John belde vanuit Elkins in West Virginia. "Wij willen je laten weten dat we voor je bidden," zei hij tegen Dicks vrouw Judy. Toen vroeg hij of zij al eens gehoord hadden van de diensten van Benny Hinn.
"Bedoel je Benny Hinn?" vroeg Judy.
"Ja, dat is hem. Een vriend van mij heeft mij over hem verteld."
Dick en Judy hadden mij een paar keer op tv gezien. John zei,"Als Dick gaan wil, zal ik hem naar een van de diensten rijden."
De volgende ochtend arriveerde Sherry, Judy's nichtje, samen met haar man bij het huis van de familie Gadd. Zij waren de hele nacht vanuit West Virginia doorgereden, en dat alleen maar om met Dick te bidden. Sherry overhandigde aan Dick een boodschappentas vol cassettes. "Je moet echt naar deze preken luisteren," zei ze. "Ze zijn van iemand uit Florida, een pastor die Benny Hinn heet."
De twee bleven maar ongeveer twee uur en reden naar huis.

Die herfst, in november 1991, belde Kim Eidell, een jonge vrouw die Dick en Judy helemaal niet kenden, uit West Virginia op om te zeggen dat zij van familie gehoord hadden over Dicks ziekte. Kim zei dat zij voor Dick aan het bidden was voor Zijn genezing. In maart 1992 belde Kim op vanuit het huis van Dicks moeder en zei,"Wij komen allemaal naar Myrtle Beach en wij gaan met je naar Florida, naar het Orlando Christian Centre."
Omdat hij steeds verder achteruitging, wist Gadd niet goed of hij de reis wel zou ondernemen, maar de vrouw zei,"Je hebt geen andere keuze. Je gaat naar Florida."
Dick zegt,"Omdat dit werk zo dikwijls ter sprake gekomen was, besloten Judy en ik te gaan." In het weekend van 21 maart 1992 ondernamen elf mensen in twee busjes de reis naar Orlando.

Zij nam hem bij de hand.
"Wij gingen naar de dienst op zondagochtend. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt," herinnert Gadd zich. "Het was wel even anders als een Methodisten of Baptisten kerk, waar ik wel eens geweest was."
Op zondagavond zaten Dick, Judy en hun vrienden zowat drie rijen van voren in de zaal. "Dat was de eerste keer dat ik mijn handen in een kerk tot de Heer ophief. Mijn remmingen leken weg te vallen," vertelt Dick.
De dienst was bijna gedaan en Dick begon al te denken dat hij die avond niet bij degenen die genezen werden, zou zijn.
Na de preek zei ik die avond tegen de mensen,"Wij gaan vanavond aan God vragen om u te genezen. Als u genezing nodig heeft, wil ik dat u uw hand legt waar u genezing nodig heeft."
Dick legde zijn hand op zijn rug. Judy strekte haar arm naar hem uit en hield voorzichtig zijn misvormde hand vast. "Terwijl Pastor Hinn bad, voelde ik hoe een wolk mij overschaduwde en van top tot teen omhulde," zegt Gadd.
Dick liep naar voren, waar een grote groep mensen zich verzameld had voor gebed. Dick stond daar met zijn handen opgeheven naar de hemel toen een koster hem vroeg of hij genezen was.
Gadd antwoordde,"Ik weet het niet zeker, maar er is wel iets gebeurd." Toen vertelde hij de nazorger hoe een witte wolk hem omhuld had als een mantel.
"Wat had u?" vroeg de man.
"Ja, ik had kanker in mijn rug," zei Dick.
De nazorger ging direct met Gadd naar het podium. Nog voor ik met Dick kon bidden, raakte Gods machtige zalving hem aan, en hij viel met het aangezicht voorover neer voor de Heer. "Zoiets was mij nog nooit overkomen," vertelt Dick.
Na de dienst gingen de familie Gadd en hun vrienden naar een restaurant om met elkaar over de dienst te praten, zonder nog ten volle te beseffen wat er gebeurd was. Tijdens hun gesprek draaide Judy zich naar Dick en zei,"Laat me je hand eens zien."
Dick had het zo druk met zijn gesprek over de dienst, dat hij dacht,"Laat me nu even; ik ben aan het praten."
Maar toen zijn vrouw het hem nog twee keer gevraagd had, legde Dick zijn hand op tafel. "Wij keken alletwee stomverbaasd naar mijn hand. De vingers stonden niet meer krom, en ook niet meer uit elkaar. Mijn hand was totaal genezen," zegt Dick.

Het röntgenrapport
De hele weg terug naar Myrtle Beach was er een geweldige stemming. "Ik weet dat ik helemaal genezen ben," zei Dick. "Ik hoef niet meer naar de dokter." En hij voegde eraan toe,"Waarom moet ik God beproeven." Dick geloofde niet dat de Heer zijn hand zou genezen en de kanker in zijn rug hem noodlottig laten worden.
Een paar maanden later, op 7 oktober 1992, kreeg Gadd een auto-ongeluk. "Een auto van het merk Lincoln reed mij van achteren aan," zegt hij. "Nadat zij röntgenfoto's hadden genomen, wilden de dokters mij een MRI laten ondergaan om de beschadigde wervels nauwkeuriger te bezien. Omdat mijn motorrijtuigenverzekering heet onderzoek zou betalen, stemde ik in met het onderzoek.
Gadd bad,"Heer, laat er niets van te zien zijn. Gebruik het onderzoek tot eer van Uw Naam."
De dag na het onderzoek belde Gadds dokter hem op en zei,"Ik heb goed nieuws. Het gezwel is weg. Het is moeilijk te verklaren omdat dit hoogst ongewoon is voor kanker."
In het rapport van de röntgendienst staat,"De massa zacht weefsel die eerder werd aangetroffen bij de wervels T8 en T9, is niet meer te zien. Ik is de doorlaatbaarheid die normaal duidt op kwaadaardige gezwellen in deze wervels veranderd en is er geen spoor van kanker meer te vinden."
"Dat is hoe dokters een wonder beschrijven," zegt Dick.
De toekomst van de familie Gadd is ingrijpend veranderd. In plaats van zich over de toekomst zorgen te maken, vertellen Dick en Judy elke dag hun verhaal over Gods herstellende kracht. Dick werkt weer; hij bouwt en verkoopt nieuwe huizen.
Dick en Judy ging weer een wandelingetje maken op het strand van Myrtle Beach. Zij legde haar hand op die van Dick en zei,"Je hebt gelijk. Veel beter dan wij het nu hebben, kan niet."


Hoofdstuk 21
Een nieuwe Marsha

In Broken Arrow in Oklahoma leed Marsha Brantley op haar lijdensweg als gevolg van haar lupus, de ziekte van Raynaud, het syndroom van Sjögren en de ankylosing spondylitis, helse pijn. Zij liep meestal met een stok en vaak was zij gedwongen van een rolstoel gebruik te maken.
Marsha had al pijn geleden sinds haar achttiende levensmaand, maar haar probleem werd pas in 1989 officieel vastgesteld. De dokters gaven haar weinig hoop, en zij bad God om genezing. "De Heer liet mij weten dat ik genezen zou worden," zegt zij. "Ik wist alleen niet wanneer of hoe."
Haar schoonzus hoorde dat wij in oktober 1991 in Tulsa een campagne zouden houden. Zij zei tegen Marsha,"Ik geloof dat jij in die samenkomsten genezen zult worden."
Marsha vertelt,"Ik had nog nooit van Benny Hinn gehoord. Ik wist niets af van Wondercampagnes. Ik bedankte haar alleen maar voor haar gebeden."
Marsha groeide op in een kerk waar er niet over genezing gepredikt werd. Zij herinnert zich dat haar voorganger een maand voor de campagne een boodschap bracht waarin hij zei dat alle genezingen psychosomatisch waren en dat er geen harde bewijzen waren van die zogenaamde wonderen.
Dat wilde er bij Marsha niet in.

In de zon staan
Aangezien Marsha niet meer kon autorijden, was haar schoonvader bereid haar op vrijdag 18 oktober naar de campagne te rijden. "Toen wij bij de zaal aankwamen, was ik verbaasd zoveel mensen te zien die allemaal naar binnen wilden," herinnert zij zich. "Omdat mijn schoonvader bij me was, besloot ik mijn rolstoel niet mee te nemen. Had ik dat toch maar gedaan."
Er waren zoveel mensen dat Marsha drie uur in de rij moest staan, terwijl haar schoonvader haar overeind hield en het hete zonlicht afschermde. "Ik voelde mijn temperatuur stijgen," zegt zij.
Toen de deuren dan eindelijk opengingen en zij naar binnen liepen, had Marsha veel pijn en weende zij. "Maar hij wilde mij niet plaats laten nemen," zegt zij. Wij liepen van het ene vak van de zaal naar het andere. Hij wilde per se dat ik zo dicht mogelijk bij het podium zat. Gelukkig mochten wij in een vak zitten dat speciaal gereserveerd was voor doven."
Tijdens de dienst die avond maakte de Heer mij duidelijk dat er verschillende mensen genezen werden van ziektes die de Heer mij in detail openbaarde. Op zeker moment zei ik,"Iemand wordt genezen van een bloedziekte."
Marsha maakte daar aanspraak op voor de lupus in haar schouders.
Toen ik zei,"Er wordt iemand genezen in zijn bloedsomloop," eiste zij dat op voor de ziekte van Raynaud. En ik zei,"Iemand heeft pijn in de schouder, en die pijn wordt weggenomen."
"Op datzelfde moment," zegt Marsha,"verdween die helse pijn in mijn schouder volkomen. Alleen had ik nog pijn in mijn rechterheup. Een paar minuten later zei Pastor Hinn,'Iemand heeft pijn in de heup. Die pijn gaat nu weg.'"
Dat moet dan ook voor Marsha geweest zijn. "Ik kon mijn heup genezen. Als door een wonder was de pijn verdwenen. Het enige wat ik nog voelde, was een totale vrede. Eindelijk was ik die pijn kwijt. Het was heerlijk," zegt zij.
Marsha liep naar een plaats toe waar mensen hun getuigenis vertelden. "Een vrouw vroeg mij voorover te buigen," herinnert zij zich. "Ik raakte mijn tenen aan. Dat was de eerste keer dat mij dat lukte, sinds ik op de middelbare school zat."
Toen Marsha later, samen met haar familie, een video-opname van die dienst bekeek, hoorde zij mij zeggen,"Iemand wordt genezen van een beenderziekte," maar toen was zij al bezig haar getuigenis te geven en de Heer te prijzen.

Het huis schilderen
Toen Marsha die avond laat thuiskwam, moest er gevierd worden. "Mijn familie liet mij in huis op en neer rennen, om te laten zien wat de Heer gedaan had," zegt zij.
Bijna dagelijks merkte Marsha dat zij dingen kon, die zij niet voor mogelijk gehouden had. "De laatste keer dat ik mijn moeder haar huis geschilderd had was in 1988 geweest, en ik kon toen de kwast nauwelijks vasthouden.," vertelt zij. "Het leek een eeuwigheid te duren voor ik het huis van binnen geverfd had. Maar na mijn genezing schilderde ik haar huis weer en juichte ik en prees ik de Heer omdat ik helemaal geen pijn had."
Toen hij haar na haar genezing onderzocht, schreef de dokter,"Op 18 oktober is Marsha naar een campagne geweest. Tijdens gebed voelde zij iets door zich heen gaan. Sindsdien heeft zij een warm gevoel door haar lichaam gekregen; haar rug doet geen pijn meer. Zij heeft voldoende energie. Zij voelt zich goed. De ziekte van Raynaud is weg. Nadat zij met medicijnen gestopt is, heeft zij daar geen hinder van ondervonden. Het onderzoek wijst niets abnormaals meer uit, afgezien van enige pigmentophoping als gevolg van de plaquenil. Ik heb haar nog nooit met roze vingers gezien."
Behalve het geweldige lichamelijke wonder dat heeft plaatsgevonden, zegt Marsha, dat zij ook een nog groter geestelijk wonder heeft ontvangen. "Ik heb nu een nieuwe honger in mijn hart naar Gods Woord. Ik ervaar de vreugde van de Heer in mijn geest en weet wat het wil zeggen een vrede te hebben die alle verstand te boven gaat."
Marsha zegt,"Ik ben totaal vernieuwd. Ik weet uit ervaring, dat de Heer niet wil, dat zijn volk met ziekte moet leven. Hij wil dat zij genezen zijn.
Als de Heer Marsha kan genezen, dan kan hij dat ook voor u doen.


Hoofdstuk 22
"Charlie, kijk mee eens!"

Charlie McLain was te zwak om nog een operatie te ondergaan. De hypotheekdeskundige uit Tulsa in Oklahoma had de kanker overleefd, maar de grote hoeveelheden bestraling hadden zijn ingewanden letterlijk aaneengeplakt. En nu had hij een ernstige verstopping in zijn ingewanden.
De spoedoperatie op Kerstavond 1990, zijn tweede binnen twee weken, was mislukt. Charlie was de dood nabij, toen men hem aan een infuus gekluisterd naar huis liet gaan. De dokters hoopten dat hij, hoe dan ook, wat op krachten zou komen om de volgende operatie te kunnen doorstaan.
"Zij zeiden tegen mij dat er twee mogelijkheden waren: ofwel zou men een bypass voor zijn darmen maken of de dikke darm helemaal verwijderen," zegt hij. Charlie wilde er niets van horen. Hij zei hen,"Laat mij naar huis gaan en ik word genezen."
Ben jij het echt?
Op vrijdagavond, 1 februari 1991, lag McLain languit op de divan tv te kijken. Hij lag aan zijn infuus en zijn vrouw Cyndii zat naast hem. Ik was zo zwak dat ik mij nauwelijks kon bewegen," zegt hij. "Ik mij niet eens zelf aankleden."
Het echtpaar McLain was aan het kijken naar de 'Machtige Strijders Conferentie', die op alle tv stations in het hele land werd uitgezonden vanuit het Orlando Christian Centre. "Wij waren begonnen naar de speciale uitzendingen te kijken, als ik voelde dat ik dat aankon," zegt hij.
Charlie beschrijft wat er gebeurde. "Ik zag Pastor Hinn met mensen bidden. Ik moet eerlijk zijn, ik had zo mijn twijfels na het zien van allerlei zaken op godsdienstige tv programma's. Ik wilde weten of het geen nep was.
Charlie geloofde dat de Heer hem kon genezen, maar onder het kijken naar dit programma zei hij,"God, als dit echt is, laat het mij dan zien. Laat mij weten of dit waar is; laat mij zien of dit oprechte mensen zijn."
Juist op dat moment, toen ik tijdens de laatste minuten van het programma in de bediening stond, draaide ik mij plotseling om naar de camera en zei,"Dit is de kracht van God. Wilt u het hebben?"
Charlie was al twee maal onder het mes geweest en hij gaf direct antwoord. "Ja, Heer," zei Charlie in zijn zwakke en hulpeloze toestand. "Ik wil het hebben. Ik heb een wonder nodig."
Wat er toen gebeurde, was zo verbazingwekkend, dat het echtpaar zijn ogen en oren niet kon geloven. Zoals McLain het zelf vertelt,"Benny draaide zich om en keek regelrecht in de camera en zei'Charlie! Kijk mij aan!' Toen ging hij verder met bidden voor de mensen die in de dienst waren."
Toen dat gebeurde was Charlies vrouw met stomheid geslagen. "Als iemand mij van de divan had geslagen, had ik niet meer verbaasd kunnen zijn," zegt zij.
Charlie was verbaasd maar te zwak om te reageren. "Ik voelde echt niets bijzonders," herinnert hij zich. "Er was geen saluut met 21 schoten geweervuur en ook vielen de sterren niet van de hemel. Maar ik wist dat dit geen toeval kon zijn. Ik vatte het op als een teken van de Heer, dat Hij zou beginnen met de genezing van mijn darmverstopping."

Grutten en zachtgekookte eieren
De volgende dag keken Charlie en Cyndii elkaar aan en hij zei,"Heeft hij dat nou gezegd of niet?"
Gelukkig hadden zij het programma op video opgenomen en zij speelden dat nog eens af. Daar was het weer,"Charlie! Kijk mij aan!"
Cyndii zei,"Schat, ik denk dat je genezen bent."
Zij ging naar de keuken om het eten klaar te maken. Charlie at wat puree het eerste vaste voedsel dat hij sedert december binnenkreeg. "Daarna at ik op zondagochtend wat grutten en wat zachtgekookte eieren," zegt hij.
En 's maandags, wat gebeurde er toen? Charlie zegt,"Er is maar één bewijs nodig om te weten, dat je darmkanaal werkt en Cyndii hoorde mij vanaf het toilet roepen,"Ik ben genezen! Ik ben genezen! "
Het tastbare bewijs dat hij echt genezen was, had Charlie vóór liggen.
Die week kwam Charlie een paar van de vrienden tegen, die voor hem gebeden hadden toen hij in het ziekenhuis lag. Zij konden hun ogen niet geloven. "Wij zaten in een Mexicaans restaurant en ik had fajitas op mijn bord liggen," zegt hij met een glimlach. "De volgende dag zijn we gaan chinezen."
Toen ging hij naar de praktijk van de gastro-enteroloog die hem enige maanden behandeld de arts die hem gezegd had, welk een lange lijdensweg hem te wachten stond.
"En ..., hoe gaat vandaag?" vroeg deze verbaasd toen hij hem op eigen kracht zag lopen.
Charlie zei,"Ik denk dat ik genezen ben."
"Wel zeker. Wat hebt ge daarvoor gedaan?"
"Och, ik heb wat zachtgekookte eieren gegeten," antwoordde McLain.
De dokter zei,"Heel goed. Heel slim van u."
Toen liet Charlie erop volgen,"De fajitas was ook heel lekker. En het chinezen was uit de kunst."
Naarmate het onderzoek vorderde, raakte de dokter er steeds meer van overtuigd dat er werkelijk iets met Charlie was gebeurd. Uit nader onderzoek bleek dat de darmen niet meer verstopt waren. De dokter zei,"Dit komt niet door ons!"
De Tulsa World publiceerde een belangrijk hoofdartikel over McLains genezing. "Er gebeuren in medisch opzicht een hoop dingen die niet te verklaren zijn," zei een van zijn artsen.

Tienduizend Charlies
Charlie McLain gelooft dat de Heer het geloof eert, van hen die naar Hem opzien. "Nog heel lang na mijn wonder heb ik mij afgevraagd waarom het nu juist de woorden 'Charlie! Kijk mij aan!' waren en niet,'Luister naar mij!'" zo zegt hij. Maar ik realiseerde mij dat het niet Benny Hinn was die tot mij sprak, maar de Heer. Hij wilde mij zeggen,"Zie niet op de omstandigheden, waardoor je in je geloof mislukt." Jezus zei,"Stel je vertrouwen op God. Zie op mij."
Charlie vertelt,"Misschien waren er wel tienduizend Charlies die die avond ziek waren en genezen werden, maar ik denk dat God tot mij sprak door Zijn getuigenis en het bloed van het Lam." Hij voegt er nog aan toe, "Sommigen dachten dat het toeval was, maar het waren te veel toevalligheden, het kan niet anders dan een wonder geweest zijn."
Charlie zegt,"Toen de mens mij niet kon helpen, heeft God het gedaan."


Hoofdstuk 23
Het gebeurde in een flits.

Ergens in Illinois leed de verpleegster Sarah Knapp nog steeds vreselijke pijn omdat zij aan een operatie niets zou hebben bij het verhelpen van haar Thorax-uitgangssyndroom. De artsen zeiden dat de oorzaak lag in het jarenlang optillen van patiënten en rondsleuren van zware medische apparatuur. "De zenuwen zaten nog steeds bekneld en de kwelling in mijn arm en schouder was bijna ondraaglijk," zegt zij.
De familie Knapp had al een hele tijd onze bediening op tv gevolgd. Toen zij hoorden dat wij een campagne in Spartanburg in South Carolina hadden gepland, besloten zij erheen te gaan. Dat was in maart 1991.
Het was wel een heel eind rijden, maar Sarah zei tegen haar man Don,"Als ik alleen maar tot daar kan geraken, zal ik genezen worden, dat weet ik gewoon."
Het was een opwindende reis vol verwachting. "Wij waren nog nooit naar een van Benny Hinns campagnes geweest."
De zaal was veel te klein en honderden mensen moesten onverrichter zake weggaan. Maar de familie Knapp wist toch een plaats te bemachtigen.
Sarah's geloof was zo groot, dat zij niet op het moment hoefde te wachten waarop ik voor de zieken en noodlijdenden zou bidden. Sarah vertelt wat er gebeurde toen de zangdienst bezig was. "Mijn arm begon te beven alsof hij onder stroom stond. En toen, als in een flits, was het alsof mijn arm en schouder opengingen. De pijn was weg," zegt zij.

Weer naar de dokter
De reis naar huis leek maar heel kort. De familie Knapp kon maar niet ophouden de Heer te prijzen. "De pijn en het zeer aan mijn arm en schouder waren wel weg, maar het duurde toch nog een paar weken vooraleer de spier in mijn onderarm aangesterkt was," zegt zij. "Al mijn vriendinnen kwamen erachter wat er met mij gebeurd was en wat waren zij blij voor mij."
Maar het belangrijkste was nog wel dat zij terugging naar haar dokter in Marion in Illinois om onderzocht te worden. In zijn rapport staat,"Wij hebben Sarah Knapp de laatste jaren op spreekuur gehad. Haar probleem was het borstkasuitgangssyndroom. Zij heeft een bilaterale resectie aan de eerste rib ondergaan en een bilaterale decompressie van de scalene anticus."
Het rapport vervolgt:"Tot voor kort had zij chronische pijn, gevoelloosheid en geen kracht in haar onderarmen, tot zij een campagne in Spartanburg in South Carolina bijwoonde, en nu is zij als door een wonder genezen. Zij heeft een gangbaar neurologisch onderzoek ondergaan en vertoont geen symptomen meer. Zij heeft inmiddels werk gekregen in een verpleegkliniek in West Frankfort. Zij wordt uit het hospitaal ontslagen en moet al naar gelang de behoefte voor onderzoek terug komen."
Sarah dankt God elke dag voor het wonder dat zij beleeft heeft.


Hoofdstuk 24
Timothy's totale ommekeer

De medicijnen wilden bij Timothy Mercer, de baby die te vroeg geboren werd met hypoplastische longen en een ernstige nieraandoening, niet aanslaan. Vanaf zijn geboorte had hij het ene ziekenhuis na het andere in Orlando in Florida aangedaan.
Zijn moeder Wanda was ten einde raad. Ann, de grootmoeder van de baby, was naar de diensten in onze gemeente, het Orlando Christian Centre, beginnen te komen. Zij maakte kennis met een man in onze gemeente, die lid was van de groep die tot taak had mensen op te zoeken in het ziekenhuis. Toen hij hoorde over haar kleinzoon, gaf hij haar een visitekaartje met zijn telefoonnummer erop.
Een paar dagen later lag Timothy, tegen het eind van oktober 1990, weer eens in het ziekenhuis met ademhalingsmoeilijkheden. Ann draaide het nummer op het kaartje en zei,"Meneer, ik wil u om gebed vragen. Timothy moet weer aan de beademingsmachine."
De man aan de andere kant van de lijn zei,"Niks hoor. Ik kom naar het ziekenhuis, en wij gaan bidden dat God zijn toestand stabiliseert, zodat hij weer naar huis kan."

Een hartonderzoek
Ann Mercer was niet opgegroeid in een kerk waar men in wonderen geloofde. Haar familie moest heel erg wennen aan dit alles. "Ik wist er niet goed weg mee," zegt zij.
De man bad in het ziekenhuis en zei,"Morgen zal Timothy veel beter zijn. En als hij naar huis komt, nemen wij hem mee naar de kerk en laten wij Benny Hinn hem de handen laten opleggen, en dan zullen wij bidden dat de Heer een totale ommekeer geeft."
Toen Timothy geboren werd, moest Timothy's grootmoeder haar hart onderzoeken. "Ik diende God toen niet," zegt zij. "Niemand van mijn familie trouwens. Ik ben met de kerk opgegroeid, maar toen ik van huis wegging ben ik daarna niet meer naar de kerk gegaan en ben ik God vergeten." En zo was dat nu al twintig jaar.
Toen zij in het ziekenhuis zat te wachten en het leven van haar kleinzoon aan een zijden draad hing, herinnerde zij zich opeens hoe zij God moest aanroepen. "Ik ging ter plaatse op mijn knieën en vroeg aan de Heer in mijn hart te komen wonen. Ik heb Hem toen ook een paar plechtige beloftes gedaan," zegt zij.
Ann zei tegen God dat zij nooit meer zou roken en Hem de rest van haar leven zou dienen, als Hij Timothy voorgoed zou genezen. Zij zegt,"Ik heb mijn sigaretten in de afvalemmer gegooid om te bewijzen dat ik het meende."
Nu vocht Timothy weer voor zijn leven.
De volgende ochtend belde de dokter. Hij zei dat hij niet wist wat er gebeurd was, maar Timothy was aan de betere hand en zou misschien over een paar dagen naar huis kunnen.
Op 8 november 1990 kwam Timothy weer thuis.
"De dokter zei dat Timothy zou sterven, als hij nog eens moeilijkheden met zijn ademhaling kreeg, want zijn longen groeiden gewoon niet," vertelt zijn grootmoeder. "Zelfs onze vrienden hadden geen hoop na hetgeen de baby had meegemaakt. Zij zeiden,'Bereid je er maar op voor dat hij het niet haalt.'"
Ann bad,"Heer, ik moet op U vertrouwen omdat ik niemand anders heb om op te vertrouwen. Ik moet weten dat U er echt bent in mijn leven en in het leven van deze baby."
Die nacht moest zij ook een paar moeilijke vragen beantwoorden. Zij dacht,"Ga ik God ook nog dienen als Timothy sterft? Zou ik nog in God kunnen geloven, ook al geneest Hij mijn kleinzoon niet?"
Er leek op zondag 11 november in het gezin Mercer de hele dag een zware strijd te woeden. Tenslotte kwam Ann zover dat zij zich totaal overgaf en toewijdde aan de Heer. Zij zei,"Ook als u mijn kleinzoon thuishaalt, zal ik U toch dienen."
Die avond brachten zij de kleine Timothy naar de kerk. De grootmoeder wist dat als God er echt was, er alleen maar overwinning zou zijn en geen nederlaag. Zij zaten achterin de zaal. Haar vriendin zei,"Ik weet niet het niet precies, maar vanavond legt Pastor Benny deze baby de handen op."

Een blij gezicht
Die avond voelde ik mij, midden in de dienst, ertoe geleid verschillende mensen van achter uit de zaal uit te nodigen naar het podium te komen voor genezing. Ann Mercer bracht de kleine Timothy naar voren. Hij was vier maanden en woog toch nog maar acht pond.
Mijn gebed voor die baby was,"Vader God, in Jezus' Naam, laat de zalving van God door dit kind stromen. Breng genezing en verlossing op dit moment in Jezus' Naam. Volkomen genezing."
Toen zei ik,"Kijk, het kind reageert al!" Toen ik het jongetje aanraakte, klaarde zijn gezichtje helemaal op. "Mevrouw, ga met dat kind terug naar de dokter. Er is een wonder gebeurd."
"Toen Pastor Hinn zijn handen op onze baby legde," verklaart zij,"raakte een warme gloed Timothy aan, en ik kon het door mij heen voelen gaan. Dat bleef tot de volgende dag zo."
's Maandagochtends gingen zij met hem terug naar de dokter. Het was klaar en duidelijk dat er een wonder begonnen was. Zij begonnen zelfs met inentingen, waar hij tevoren te ziek voor was geweest.

Binnen de maand was Timothy's gewicht verdubbeld, en werd de zuurstof en de hartbewaking uitgeschakeld. De dokters lieten hem naar huis gaan omdat zij geen reden hadden hem nog in het hospitaal te houden.
Dat was een enorme vooruitgang voor een kind waarvan een arts gezegd had,"Al blijft hij leven, hij zal nooit een normale baby worden, omdat hij zoveel zuurstof tekort heeft gehad."
Op zijn eerste verjaardag nam zijn grootmoeder hem mee naar de dokter. "Hij zei dat Timothy de baby was die er het ergst aan toe was geweest toen men hem aan de ECMO aansloot, en toch in leven was gebleven," zegt Ann. "Zijn longen begonnen te groeien en hij had geen extra zuurstoftoediening meer nodig. Hij is in staat deel te nemen aan activiteiten waar elk ander kind van zijn leeftijd aan deelneemt. Het is een compleet wonder." Zij deden elke proef die zij kenden en konden niets meer vinden. Men had zich zorgen gemaakt over de ontwikkeling van zijn spraak, maar hij heeft geleerd 'Prijs God' te zeggen.
Als gevolg van Timothy's genezing heeft bijna elk familielid van de familie Mercer Christus als persoonlijke Verlosser aangenomen en dient Hem. Ann zegt,"Ik ben de Heer zo dankbaar dat Hij mij mijn kleinzoon heeft teruggegeven, dat Hij onze familie uit de afgrond heeft gehaald waar zij in zat en onze voeten op de Rots heeft gezet."
Er stond iets in het rapport van 18 december 1990 van het Orlando Medisch Centrum, wat voor de familie Mercer een aanleiding was de Heer te prijzen. Het waren de woorden,"Baby maakt het goed."


Hoofdstuk 25
Geen uitweg meer

Wat moest Doreen Maddeaux toch beginnen? Sinds men in 1987 bij haar een ziekte in de kransslagader had vastgesteld, had zij al een bypassoperatie ondergaan. En nu dit.
In juli 1992 lag zij weer op de hartafdeling van een ziekenhuis in Toronto, en vocht zij voor haar leven. Zij zei tegen de dokters,"Ik heb u niet gezegd dat ik de operatie niet wil, maar dat u mij drie weken tijd moet geven."
En toen vroeg de dokter,"Waarom wilt u drie weken tijd?"
Zij antwoordde,"Omdat ik met God moet spreken. Ik kan pas sterven als ik met God gesproken heb."
En hij zei,"Spreek hier dan met God."
Doreen zei tegen hem,"Dat kan ik niet. Ik moet er eerst uit."
Zij beschrijft het als volgt,"Als je met zoveel twijfel omringd bent, dan moet je een besluit nemen. En ik geloofde met heel mijn hart dat God mij zou genezen."
Deze hartpatiënte wist precies wat zij wilde.
Op een avond zat Doreen in de foyer van het hospitaal mijn boek Gods zalving voor u te lezen. Zij las de vraag,"Hoeveel kan Ik u toevertrouwen?"
"Hoe bedoelt U 'mij toevertrouwen'?" vroeg zij de Heer.
De Heer sprak tot haar en zei,"Ben je bereid in je toestand van dit moment het ziekenhuis te verlaten en een stap in het geloof te zetten?" Hij zei,"Als jij de eerste stap zet, zet Ik de tweede."
Op dat moment zei zij,"Ik doe het."
"Dat ben ik!"
Doreen zette in de kliniek een tv aan toen er net een van onze programma's werd uitgezonden. Zij hoorde mij de volgende woorden uitspreken,"Er ligt een vrouw in het ziekenhuis die te horen heeft gekregen dat zij een operatie moet ondergaan. Men heeft haar ook gezegd dat er, hoe dan ook, geen hoop voor haar is." En mijn laatste woorden waren,"Lieverd, je gaat niet sterven, je zult leven."
Doreen ging op het randje van haar stoel zitten en zei,"Dat ben ik! Dat ben ik!"
Zij had jarenlang onze bediening gevolgd en zij keek regelmatig naar ons tv programma in Canada. Nu geloofde zij dat zij zou genezen, als zij maar kans zag naar een van onze campagnes te komen.
"Ik wist dat Benny Hinn in september in Toronto samenkomsten zou houden, maar zo lang kon ik niet wachten," zegt zij. "De dokters zeiden mij dat ik daar niet lang genoeg voor zou leven."
Eén van onze samenkomsten was in de laatste week van juli in Lansing in Michigan gepland. "Ik nam het vaste besluit dat ik er naartoe zou gaan, hoeveel moeite het ook zou kosten," zei ze. "Ik was wanhopig. Ik zag gewoon geen uitweg meer."
Het was voor de allereerste keer van haar leven dat Doreen zo'n grote stap in het geloof moest zetten.
Na heel wat gesprekken met de dokters mocht zij naar huis en zij troffen maatregelen voor haar verzorging en voortdurende medische bewaking. Zij kreeg twee flessen zuurstof mee een kleine voor onderweg van en naar het hospitaal en een grote die naast haar bed zou komen te staan. "Die zag er uit als een grote bom," zegt zij.
Toen een groep christenen haar kwam opzoeken om voor haar te bidden, vertelde Doreen hun haar geheim,"Ik ga naar Lansing," zei ze.
Zij wilden haar niet geloven. "Waarom wacht je niet tot september als de samenkomsten hier gehouden worden?" vroegen zij. "En wie brengt je? Dit kan toch niet."
"Jullie begrijpen het niet," antwoordde ze. "Ik heb niet lang meer. Er moet nu iets gebeuren. Al moet ik mijn bed meenemen en alleen gaan, ik ga naar Lansing!"
Doreen dacht bij zichzelf,"Waarom zeg je dit allemaal? Hoe wil je daar komen?" Toen kwam er onverwacht een Joodse vriend op bezoek. Zij vertelde hem over haar grote verlangen.
"Wil je dit echt?" vroeg hij. Even later hoorde Doreen hem door de telefoon in een andere kamer zeggen,"Hoe krijg ik een zieke vrouw naar Lansing in Michigan?" Hij was reisbureaus, busstations, patiëntenvervoer per vliegtuig en het station aan het bellen.
Op dat moment wist Doreen dat ze er zou geraken.

Een geheime reis
De verpleegsters waren Doreens eerste probleem. "Hoe raak ik die nou kwijt?" vroeg zij zich af. Zouden die haar wel alleen willen laten? Ze zei tegen hun,"Ik heb besloten een paar dagen de stad uit te gaan. Ik moet even weg van ziek te zijn."
De verpleegsters belden de dokter en zeiden,"Doreen vraagt of zij er eens uit mag. Zij raakt op deze manier overspannen door haar problemen en zij wil er alleen een paar dagen uit. Wat vindt u?"
De dokter zei tegen hun,"Ze mag gaan op één voorwaarde: zij moet met een rolstoel gaan."
De verpleegsters organiseerden een rolstoel, maar zij hadden geen idee dat Doreen nog geen paar uur later op een trein op weg naar Michigan zou zitten.
"Mijn vriend had drie kaartjes besteld," zegt zij. "Hij ging zelf niet mee, maar er gingen wel twee andere vrienden met mij mee. Het waren dezelfde die mij tevoren voor de reis gewaarschuwd hadden." Het was een intercity van Toronto naar Lansing.
Op 23 juli 1992 gingen Doreen en haar vrienden naar het station. Zij geraakte aan boord van de trein met behulp van een elektrische lift. De zuurstoffles stond vlak achter haar.
"Op het moment dat de trein zich in beweging zette, voelde ik dat er iets anders ook in beweging kwam," zegt zij. "Opeens begon ik zonder hulp van de extra zuurstof adem te halen. De Heer was Zijn werk al in mij begonnen."
Hun hotel in Lansing lag tegenover het station en op een steenworp afstand van het Breslin Centre, waar de diensten gehouden zouden worden.
"Wat is er aan de hand?"
Op de eerste avond van de campagne had Doreen plaats genomen in een aparte afdeling voor rolstoelpatiënten. Zij was om 2 uur 's middags aangekomen en bleef tot het einde van de dienst. "Ik was vooral bezig met de mensen om mij heen om hen te bemoedigen. Ik had een groot geloof, maar toch leek er niets te gebeuren," vertelt ze.
Toen Doreen laat op de avond naar haar hotelkamer terugkeerde, ging de telefoon.
"Wat is er aan de hand?" vroeg Doreen aan haar Joodse vriend die opbelde.
"Ze geven mij de schuld dat jij niet thuis bent," zei hij bezorgd. Haar zus en ook haar artsen waren erachter gekomen waarom ze was vertrokken en ze waren boos. Zij geloofden niet in wonderen.
Toen zij haar dochter opbelde, was Doreen helemaal overstuur. "Ze kon maar niet begrijpen hoe ik zoiets had kunnen doen, en ze had de telefoon neergelegd," vertelt Doreen. "Ik was er kapot van en ik viel huilend in slaap."
Op de vrijdagochtend ging Doreen naar de samenkomst voor een speciale zalvingsdienst. "Terwijl ik daar in mijn rolstoel op het balkon zat, stonden de tranen mij nog in de ogen," vertelt ze. "Ik was totaal ontredderd, niet alleen door hoe ik er lichamelijk voor stond, maar nu ook nog door de reactie van mijn familie."
Terwijl de dienst bezig was, begon een van de solo zangers het bekende lied te zingen: "Zijn oog is op het musje en ik weet dat Hij ook op mij let." Doreen had het gevoel dat het lied speciaal voor haar gezongen werd.
Zij kon haar oren niet geloven toen Benny plotseling zei: "Er zit iemand op het balkon, die tijdens het spelen van de muziek genezen is van een ernstige hartaandoening." Vervolgens zei hij: "Ik wil, dat alleen de mensen die ik noem, naar voren komen."
Doreen sprong uit haar rolstoel op en begon samen met een koster het gangpad af te lopen. "Toen ik bij het podium kwam, vroeg iemand mij eens heen en weer te rennen om daarna mijn pols op te nemen. Mijn hartslag was normaal!"
In het ziekenhuis was haar pols gezakt tot 35 en was nooit hoger geweest als 56," vertelt ze. Nu was hij normaal.
"Ik herinner mij niet meer zoveel van was er die vrijdagochtend verder nog gebeurde," zegt Doreen. "Ik kon Gods kracht overal om mij heen voelen." Het leek wel op het boek Handelingen als je zag hoe zij danste en God prees. "Ik weet alleen maar dat God woord hield en dat ik genezen was."
Doreen wist, dat de Heer de vloek van hartkwaal, die generaties lang op haar familie gerust had, had verbroken.

Wachten op de uitslagen
Onderweg naar Toronto ging Doreen alle mensen af om ze te vertellen was God voor haar gedaan had. "De rolstoel stuur ik terug als bagage," roept ze uit. "Toen ik in Toronto aankwam, wandelde ik de trein uit en rende zelfs de hellingen in het station op."
Toen ze thuis aankwam, probeerde ze haar artsen te bereiken, maar ze vernam dat ze tot twee dagen voor haar geplande operatie op vakantie zouden zijn. "Meteen belde ik een cardioloog op die ik al eens geraadpleegd had, en die regelde een stress test voor 4 augustus 1992, in het Missisauga Ziekenhuis," vertelt ze. Het ziekenhuis lichtte hem in over mijn probleem."
De uitslag van het onderzoek die dag week nogal af van de onderzoeken van een paar weken daarvoor. "De dokter vroeg of hij mij op de gang even kon spreken," herinnert zij zich. "Hij zei: 'Het enige wat ik u kan zeggen is, dat uw probleem zich verminderd heeft.' "
Doreen kijkt nog steeds graag naar de brief, die zij van haar chirurg had gekregen, waarin staat: "Uw afspraak voor opname in het Algemeen Ziekenhuis van Toronto staat op voor dinsdag 18 augustus 1992, en de ingreep vindt plaats op donderdag 20 augustus 1992."
De operatie is nooit uitgevoerd.
Op 17 september 1992 zond haar cardioloog het volgende verslag naar haar huisarts: "Doreen is op 16 september bij mij op spreekuur geweest. Zij ziet er nog steeds fantastisch uit en vertoont geen enkel symptoom meer. Zij wandelt elke dag een uur en neemt niet meer dan een aspirine per dag. Haar angina behoort vrijwel tot het verleden en zij is nauwelijks meer kortademig."
Het rapport sluit af met: "Om kort te gaan, Doreen is een hedendaags wonder. Een paar maanden geleden nog was zij niet in staat langer dan een minuut op de loopband te lopen, maar op 4 augustus 1992 haalde zij, zoals u weet, 5 minuten en 42 seconden met een hartslag van 127, zonder ischemische ST veranderingen of pijn op de borst. Zij bereikte een belasting van 7 METS."
Vandaag leidt Doreen Maddeaux een normaal en gezond leven. "Ik doe weer dingen, die ik dacht voorgoed opgegeven te hebben. Ik houd nog even in, als ik een trap zie, omdat ik nog weet hoe dat was-maar niet omdat dat moet."
Een van haar artsen hoorde haar getuigenis op een tv uitzending en reageerde met te zeggen: "Toen ik u die trap zag oprennen, kon ik het nauwelijks geloven. Ik weet nog dat u nauwelijks de trap naar mijn praktijk op kwam."
En haar Joodse vrienden? "Zij zijn verbaasd over mijn genezing, en weten niet wat ze ervan moeten denken," zei Doreen. "Ik ben een wandelend wonder dat zegt dat onze God heerst."


Hoofdstuk 26
De Viering van een Wonder

"Als ze je komen vertellen dat je nog maar één tot drie maanden te leven hebt, dan ga je over je leven nadenken" zei David Lane uit Cookeville in Tennessee.
"Van het ene moment op het andere verloren mijn Arabische volbloedpaarden bijna al hun betekenis," zegt hij. Hij had nog maar één gedachte: "Hoe breng ik de laatste dagen van mijn leven door met mijn vrouw en kinderen?" Hij kon het kankergezwel ter grote van een tennisbal, dat hem langzaam om zeep hielp, niet uit zijn hoofd zetten.
Terwijl Dave op de dag na de diagnose door zijn woonkamer op en neer liep, trok het programma op zijn breedbeeld tv zijn aandacht. "Het was de Wonder Invasie van Benny Hinn en ik moest gewoon stilstaan en naar het programma kijken," zegt Lane. Ik had het programma slechts één keer eerder gezien. Maar die dag leek het wel of de tegenwoordigheid van de Heilige Geest in het tv toestel binnendrong en mij begon te bedienen."
Wij kondigden aan dat ons campagneteam speciale diensten op de donderdag en de vrijdag van diezelfde week zou houden, en wel in Rockwall in Texas, vlakbij Dallas, in de Church on the Rock. Het was juni 1990. Dave zegt: "Ik voelde hoe God zei, 'Gaan!' en mij instructies gaf voor de diensten naar Dallas te rijden."
Direct kwam er twijfel in Daves gedachten op. 'Doe ik er wel goed aan een reis te ondernemen die drie dagen zal duren, drie dagen van de dertig, die ik volgens de dokters nog heb?' zo vroeg hij zich af.

De weg naar Rockwall
Zoals zoveel christenen, was Dave opgegroeid in een gemeente waar geleerd werd, dat wonderen beperkt waren tot de bediening van Christus op aarde. Maar hoe meer hij in zijn Bijbel las, hoe meer hij ervan overtuigd raakte, dat genezing deel uitmaakte van de verzoening en dus voor ons vandaag nog van kracht is.
De eerste dagen van die week bleven de dokters maar bellen. Zij wisten hoe dringend een operatie was en konden niet begrijpen waarom Dave hen leek te mijden.
"Op donderdagochtend stapten mijn vrouw en ik in de auto en reden richting Rockwall," vertelt Lane. "Het was ongeveer twaalf uur rijden, en wij hadden dertien uur om er te komen." Maar toen zij in de buurt van de zaal aankwamen, bleken alle motels volzet te zijn. "Wij moesten op een paar kilometer afstand stoppen om andere kleren aan te trekken, en wij kwamen ongeveer een uur te laat aan in de zaal."
Onderweg baden Dave en Rebecca voor drie dingen. Hij zei: "Ik vroeg de Heer, dat Hij ons een goede plaats vooraan zou bezorgen, dat Hij de preek zou ophouden tot wij er waren, en dat Hij zou zorgen dat de evangelist voor mij zou bidden zodat ik van de kanker in mijn lichaam genezen zou worden."
Toen de Lanes aankwamen, stonden er drommen mensen buiten het gebouw te wachten tot ze binnengelaten werden. "Ik weet niet waarom, maar er liep een man op ons toe, die ons uitnodigde mee naar binnen te komen. Hij bracht ons naar twee plaatsen voorin de zaal die nog onbezet waren."
Toen Dave naar binnen liep, beheerste de kanker zijn gedachten. "Maar op het moment dat ik in Gods tegenwoordigheid kwam en de zalving daar begon te stromen, veranderde er iets," zei hij. "Slechts tien minuten in die kostelijke atmosfeer maakten de inspanning van de lange rit de moeite waard."
Die avond wijdde Dave zijn leven volledig toe aan de Heer. "Ik besefte dat, al stierf ik ook, mijn dood slechts een overgang betekende naar eeuwig leven met Christus."
Ineens vergat Dave zijn probleem en richtte hij zijn denken op Christus. "Toen ik de Heer begon te prijzen, vergat ik mijn kanker volledig," zegt hij. "Er spoelde een hemelse warmte over mij heen."
Toen ik de naam noemde van degenen die God volgens mij aan het genezen was, stapte Dave uit de rij. "Hoewel ik het lichamelijk bewijs nog niet had, wist ik toch zonder enige twijfel dat God iets kolossaals in mij had gedaan," zei hij.
Opeens werd Dave het podium opgestuurd. "Voorganger Hinn legde zijn handen op mij en zei over die kanker: "Ik vervloek de wortels ervan en beveel dat het moet sterven," herinnert Dave zich. "Ik wist op dat moment dat het mijn lichaam verliet."
Al zijn gebeden waren verhoord.

Was ik genezen?
Dave en zijn vrouw gingen terug naar Tennessee. Iedere dag groeide zijn kracht, zowel lichamelijk als geestelijk. Dertig dagen gingen voorbij en hij leefde nog steeds.
"De dokters, die de kanker bij mij hadden vastgesteld, konden gewoon niet begrijpen waarom ik hun zo liet smeken, dat ik mij liet opereren en de behandeling tegen kanker liet starten," vertelt Lane. In oktober zei Dave, vier maanden na de eerste diagnose, tegen zijn vrouw, "Ik wil een nieuw onderzoek van een andere arts-van een die mijn probleem niet kent."
Na het onaangename proctoscopisch onderzoek riep de dokter Daves vrouw de spreekkamer binnen. "Het spijt mij maar ik moet u vertellen dat u een laesie ter grootte van een vijf franc stuk, dat kwaadaardig is."
Dave en Rebecca keken elkaar aan. Zij dachten allebei hetzelfde-'Prijs de Heer'. Toen glimlachte Dave.
"De dokter moet gedacht hebben dat ik gek geworden was," zei hij, "Maar ik was zo blij dat een tennisbal gekrompen was tot een vijf franc stuk. Op zich was dat al een wonder," zegt hij. "En ... , ik geloof niet dat wij een God dienen die half werk doet. Wat de heer begint, maakt Hij ook af.
Nu was er nog een dokter bijgekomen die Dave opbelde. "Meneer Lane, wij moeten hier iets aan doen voor het groter wordt," zei hij. Lane legde de zaak in Gods handen en bleef glimlachen.
In het verslag van het medisch onderzoek van oktober stond, "Ik heb op kantoor gekeken naar het onderste deel van het G.I. buisje, en een verdacht gedeelte gepuncteerd om te zien of het kanker bevatte. De patholoog heeft vastgesteld, dat het kwaadaardig was vanwege een intramucosaal carcinoom. Dit is een hardnekkige kanker van het bovenste gedeelte van het rectum.
De brief vervolgt met, "Ik nogal wat moeite moeten doen om u te bereiken en wilde de situatie graag met u bespreken om mogelijke behandelingen met u door te nemen. Ik ben in de gelegenheid dit met u te bespreken en zal u graag, wanneer u maar wilt, daartoe ontvangen. Maar ik wil er wel met klem op wijzen dat deze zaak hoogste prioriteit vergt en dat wij bij het vaststellen van rectale kanker tot stappen moeten overgaan om het probleem te verhelpen en niet mogen afwachten tot het een volgend stadium bereikt."
"Ik had God gevraagd mij zeker te laten weten, dat ik geen kanker had. Ik voelde mij gezond en sterk, maar ik bleef God vragen om zekerheid omtrent mijn genezing.," vertelt Dave.

Je bent vrij!
In maart 1992 begon Dave zich ziek te voelen. "Heer, wat gebeurt er? Ben ik mijn genezing aan het kwijtraken?" vroeg Lane zich af.
Dave ging terug naar het Park View Medical Center in Nashville, waar ze wisten dat hij kanker had. Hij vroeg om een nieuw onderzoek en kreeg te horen dat er een abces op zijn blinde darm zat, waar onmiddellijk wat aan gedaan moest worden.
Tijdens de operatie onderzochten ze Daves lichaam volledig, met inbegrip van het stuk waar er een gezwel gezeten had. De belangrijkste ontdekking was, dat ze niet vonden, wat ze verwacht hadden. "Er is geen kankergezwel te vinden," vertelden de dokters hem.
Dave was uitzinnig nu de operatie voor zijn blinde darm alle twijfel weggenomen over het feit, dat God zijn kanker totaal genezen had. Echoscopie wees bovendien uit dat er geen gezwellen in zijn dikke darm zaten.
Nu hij op zijn ervaring met kanker terugkijkt, zegt Dave, "Ik besef dat het niet Benny Hinn was die mij genezen heeft, maar wel dat de Heer Benny heeft geëerd met zijn tegenwoordigheid. De Heer heeft het wonder gedaan, niet Benny Hinn."
Voor zijn genezing 'leek God ver weg', vertelt Lane. "Nu heb ik een persoonlijke relatie met de Geneesheer. Ik weet, dat in de Bijbel staat, dat God je de verlangens van je hart geeft. Nu is God Zelf het verlangen van mijn hart.
In het rapport van het medisch centrum in Nashville, gedateerd 3 maart 1992, staat:
Acht (8) plaatselijke mesenterische lymfeknopen zijn vrij van metastische carcinomen. 
Bijkomend rectale marge: geen aanwijzingen voor kwaadaardige gezwellen. 
Rectale anastomosis: geen kwaadaardige gezwellen. 
Dikke darm zijde van de anastomosis: geen kwaadaardige gezwellen.
Op 22 april 1992 schreef dezelfde dokter, die twee jaar daarvoor kanker van de dikke darm had vastgesteld, "Er zijn geen resten van kwaadaardige gezwellen vastgesteld, en op dit moment mag hij beschouwd worden als zijnde vrij van kwaadaardige ziektes."
Dave heeft geen bestraling, geen chemotherapie, geen colostomy en geen medicijnen tegen kanker gekregen. Hij is totaal genezen door de kracht van God.
Wat de Heer voor Dave, Kathie, Lynn, Dick, Marsha, Charlie, Sarah, Timothy, Doreen en mij gedaan heeft is op Golgotha begonnen en is nog niet ten einde. Christus' verzoening is ook voor u.
De Heer kent uw nood. Waar Hij op wacht is uw lof, uw aanbidding en uw prijs.
Hij wacht erop van u te horen "Dank u, Heer, voor mijn wonder."


NAWOORD
Genezing: Een Geloofsdaad 

Sinds de aanvang van mijn bediening heb ik het getuigenis van duizenden mensen gehoord, die hun genezingswonder hebben ontvangen. Nadat zij mij op televisie hebben gezien en een grote campagne bezocht hebben, zeggen sommigen, "Als Benny Hinn persoonlijk voor mij zou kunnen bidden, dan weet ik dat ik genezen zou worden."
Maar dat is niet de sleutel tot uw wonder.
Gods reactie op uw geloof brengt uw genezing. Ik wil dat illustreren.
Candy Brusseau is totaal doof aan beide oren geboren. Als kind heeft zij ten koste van veel frustraties na vele jaren geleerd een paar eenvoudige woorden en zinnetjes uit te spreken. Haar hele leven als volwassene heeft zij moeten leven met een grote handicap.
In de zomer van 1992 moest Cathy jurylid worden in een Hooggerechtshof in Los Angeles. Op 3 november 1992 schreef de bekende oorarts Dr. Howard House een brief aan het gerechtshof, waarin hij vroeg, of Candy vrijgesteld mocht worden van haar verplichting in de jury plaats te nemen. Hij verklaarde dat Cathy af en aan sinds 1954 bij hem op spreekuur was geweest, in verband met een ernstige gehoorstoring. Verder merkte Dr. House op dat er 'helaas geen medische of chirurgische therapie bestond, die haar gehoor zou kunnen herstellen.'
Op 22 oktober 1992 stelden Cathy en haar ouders-als een daad van geloof in het volbrachte werk van Jezus Christus-twaalf dagen vóórdat Dr. House zijn brief schreef, samen een eenvoudige verklaring op om later gebruik van te kunnen maken; een getuigenis van lofprijs en dankzegging voor wat zij, naar eigen overtuiging dat de God bij Wie alle dingen mogelijk zijn en Die niet beperkt is tot 'medische of chirurgische therapie', als haar aanstaande genezing mocht ontvangen.

Zij schreven:
Mijn levensverhaal gaat er niet over dat ik totaal doof ben geboren; hoewel ik dus totaal doof geboren ben.
Het gaat niet over de mislukte chirurgische ingreep door een van 's werelds grootste audiologen en KNO artsen.
Mijn levensverhaal gaat wel over de fantastische, wonderbaarlijke genezing van doofheid door Gods genade op 11 december 1992, in een Wondercampagne van Benny Hinn in Long Beach in Californië, in de Gemeentelijke Arena aldaar.
Toen zij nog doof was, eiste zij haar verlossing al op.
Op vrijdagavond 11 december, zat de aula met veertienduizend mensen tjokvol. Om ongeveer 5 u 45 gebeurden er, meer dan één uur voor de samenkomst zou beginnen, overal in de zaal geweldige wonderen.
Toen Mevr. Joan Gieson door een gangpad vlakbij hun liep, vroeg Candy's vader haar een gebed in geloof voor Candy te bidden. Nadat het gebed geëindigd was, klonk er een hoorbaar, spontaan uitroep van lofprijs van degenen die in de buurt zaten, toen Candy haar hoorapparaat uitdeed, zich naar haar vader wendde en zei, "Ik kan horen!"
Later schreven haar ouders in een brief aan vrienden en familie over die vrijdagavond 11 december 1992, "De Heilige Geest overschaduwde onze lieve Candy, en zij werd op prachtige wijze wonderbaarlijk en totaal genezen van levenslange doofheid."
Toen zij die avond naar het podium werd geleid, straalde Candy van de tegenwoordigheid van de Heer. Haar getuigenis was niet meer toekomst, maar nu. Nog voordat ik voor de dienst aankwam, was Candy genezen. Haar geloof had haar behouden.

Mijn gebed voor u
Wat geweldig, die verhalen over mensen die door Gods kracht genezen zijn. En hoe zit het met u? Wat is uw nood? Misschien zegt u, "Heer, schenk mij een wonder!"
Vind u het goed als ik voor u bid? Strek u op dit moment in geloof uit, wanneer ik God aanroep voor uw genezing.
Heer, ik zegen uw naam vandaag. U bent de God, die onze ongerechtigheden vergeeft, die onze krankheden geneest, die ons leven redt van de groeve en ons leven kroont met goedertierenheid en barmhartigheid. U verzadigt onze mond met het goede, U vernieuwd onze jeugd als die van een arend en U bent ons Schild.
Heer, ik bid nu om een mantel van genezing om uw kind mee te bedekken. Op dit moment ga ik op uw Woord staan en verklaar ik uw kind onmiddellijk voor totaal genezen. Doe het om uw eigen wil. In Jezus' Naam en voor uw glorie. Amen.
Eis Gods wonder vandaag op. Zijn Woord is voor u geschreven: "Door zijn striemen zijn wij genezen." (Jesaja 53:5)
De Heer wacht op uw lof, uw aanbidding en uw prijs. Hij wacht erop de woorden van u te horen, "Dank u, Heer, voor mijn wonder."


Als God u door het lezen van dit boek een genezingswonder geschonken heeft, zou ik mij graag met u willen verheugen. Stuurt u mij a.u.b. uw getuigenis, samen met een rapport van uw arts, als bewijs van wat de Heer gedaan heeft. Mijn adres is:


Benny Hinn
Lord, I need a Miracle
Box 90
Orlando, FL 32802-0090
U.S.A.

http://www.bennyhinn.org/prayer/submitpraisereport.cfm